Ławeczka pod starym dębem

- Gdybym była kimś innym, to mogłoby się to źle skończyć. Dla ciebie - zaśmiała się cicho. - Ale nie zamierzam się z tobą bawić, zabójca ze mnie żaden.
Przyglądała się także zamieszaniu.
- Chyba już nie żyje.

Podkuliła też drugą nogę i objęła obie rękami. Zachybotała się wesoło na boki.

- Wątpie. Wątpie. - odpowiedział odruchowo słysząc Twoje słowa - Podwójnie, bardzo wątpie. Nawet teraz jesteś w sytuacji, w której jeden zły ruch może oznaczać śmierć.

Odwrócił się - Był martwy w chwili, w której przyjąłem zlecenie. Jakąś godzinę temu. - po czym nie robiąc żadnej przerwy dodał - Kim jesteś?

- Także wątpię.

Wzruszyła wymownie ramionami.
- Nikim szczególnym, zwykłą tancerką. Zwą mnie Shilah, choć nie jest to moje imię.
Złapała za obie krawędzie kaptura i naciągnęła go mocniej.
- A tyyy~?

- Jestem zabójcą.

- Nie wydajesz się by zwykłą tancerką, widać to po Twoich oczach oraz po tym jak przyjęłaś do wiadomości kim jestem i co zrobiłem, więc...

Wyciągnął rękę w stronę Shili, pojawiła się w niej katana tak długa, że czubek znajdował się dokładnie milimetr przed grdyką horrorki ( ). - Albo powiesz mi kim jesteś, albo zagramy w moją grę czy Ci się to podoba czy nie.

Drgnęła, gdy zauważyła ostrze.
- Daj spokój... dlaczego cię to interesuje? - mruknęła i odsunęła się trochę. - Nikomu krzywdy nie robię, zarabiam tańcząc. Widziałam różne rzeczy, nie dziw się, że moje reakcje nie są zbyt czułe...
Zakryła się szczelniej płaszczem, jak gdyby się bała.

- Wątpie. - powiedział tonem zimnym jak stal. Mimo że się odsunęłaś ostrze wydłużyło się i nadal dotykało Twojego gardła.

- Jeśli nie weźmiesz tego na serio, to szybko dołączysz do kolegi... - wskazał kiwnięciem głowy na swoją poprzednią ofiarę

Zmarszczyła brwi. Kretyn... przecież powiedziała prawdę.
- Nie mam ci nic więcej do powiedzenia.
Odsunęła jego ostrze na bok i skuliła się bardziej. Koleś zaczynał ją denerwować.

- Zabijałem z bardziej błahych powodów... - przekręcił katanę, której czubek ostrza się rozciągnął i zatopił w tętnicy szyjnej. Ledwo miecz dosięgnął celu, już zniknął.

- Do zobaczenia w piekle, Shilah. - wstał w ławki i obrócił się, by odejść.

- Oh, więc życie jest dla ciebie niewarte kilku słów...? Powiedziałabym, że jesteś podły, ale nie chcę ci tu prawić komplementów.

Nie mogła zginąć od czegoś takiego. Zanim rzeczywiście odszedł, musiał to zauważyć.
Mogłaby się zemścić za takie potraktowanie jej i go naznaczyć. Ale wolała odpuścić.

Bardzo szybko się odwrócił. Wbił w Nią wzrok.
- Nie jesteś śmiertelnikiem... - Ton jakim mówił zdradzał tylko podekscytowanie.
Rozejrzał się, wciąż szwendało się po parku kilka osób, ale pokusa stępienia swoich ostrzy na kimś kto nie jest zwykłym śmiertelnikiem była zbyt silna.
- Jest tylko jedno życie, które jest dla mnie cokolwiek warte i nie jest to życie ani Twoje, ani tym bardziej moje! - machnął ręką, z pomiędzy palców wypuścił trzy sztylety, którymi trafił w prawą rękę Shili.

Nie mądrze byłoby mówić mordercy, że jednak jest się śmiertelnikiem - nawet jeśli jej nieśmiertelność była bujdą.
Wygięła się zwinnie w bok, unikając sztyletów.
- Ale dla odebrania komuś życia, należy mieć POWÓD. Byłeś w stanie zabić małą tancerkę za to, że nie chciała ci o sobie opowiedzieć.

Nie kontrowała. Odwróciła się, chciała odejść.

Ruszył za "tancerką".
- Mam to gdzieś. Wydałaś mi się interesująca, a teraz chcesz uciec.. Myślisz że ot tak Ci na to pozwolę?
Badał wzrokiem Jej ruchy, próbował zgadnąć z czym właściwie ma do czynienia.
- Mogę Cię śledzić na prawdę bardzo długo...

Zirytowała się, kiedy zaczął za nią iść.
- Normalny facet szedłby za kobietą z powodu ładnego tyłka, albo dużego biustu, ale ty musisz iść akurat za mną dlatego, że nie dałam się zabić... jesteś chory.
Zaklęła cicho pod nosem, stanęła w miejscu.

Jej ruchy były płynne i charakterystyczne dla arii i profesjonalnych tancerek.
Obróciła się w jego stronę.
- Czego ode mnie oczekujesz?

Zatrzymał się przed Nią.
- A kim Ty jesteś, by mnie oceniać? - odpowiedział bez wachania

- Oczekuję tylko i wyłącznie tego że dasz mi wystarczająco sadysfakcjonującą potyczkę, żebym nie musiał Cię zabijać. - rozprostował ramiona.

- A kim ty jesteś, żeby za mną łazić?

Zasyczała ostro, zaklęła pod nosem.
- No to poszukaj kogoś innego, ja walczyć NIE UMIEM.

Przyspieszyła kroku.

- Nigdzie nie idziesz...

Machnął w dół ręką, pół kroku przed Shilą w ziemie wbił się ogromny miecz. Szeroki na metr, zagrodził drogę.

Gamble czekał, nie miał zamiaru ruszyć się z miejsca. - Uprzejmie informuję, że to ostatni dzwonek żeby zacząć walczyć.

Stanęła w miejscu, kiedy drogę zagrodził jej wielki miecz. Nie podobało jej się to. Dobrze wiedziała, że nie łatwo było ją zabić, ale nie zmieniało to faktu, że nie lubiła walczyć.

Odwróciła się znów do niego przodem.
- No to dawaj. Niech to się szybko skończy.

- Ależ proszę.

Przed nim pojawił się miecz, którego ostrze było wąskie przy gardzie i rozszerzało się im dalej od niej. Miecz pomknął z dużą prędkością ku szyi Shili.

Gdy ostrze znalazło się blisko niej, dziewczyna padła na ziemię, przekręciła się chwytając w garść jakiś żwir, a gdy stanęła na nogach, kamyczki unosiły się nad jej dłonią emitując czerwoną energię. Wystrzeliły w jego stronę, a te które trafiły, zostawiły na jego ciele czerwone lilie. Ograniczały poruszanie się.

Potarła o siebie dłonie, między nimi pojawiły się iskry.

Miecz, który miał zdekapitować Shilę wrócił w okamgnieniu do ręki Gamble, który sparował nim wszystkie kammienie.

Wolną ręką wykonał ruch, jakby coś podnosił do połowy zaciśniętą pięścią, czemu towarzyszyło wyciągnięcie trzech ostrzy w miejscu, w którym stoi Shila.

Syknęła i cofnęła się, ale jeden miecz przebił na wylot jej rękę. Zabolało. Ale nic tak naprawdę jej się nie stało.
Dmuchnęła na dłonie posyłając na nieznajomego trawiące ciało płomienie.

Miecze, które wybiły się spod ziemi ponownie się zapadły. Ogromny miecz, którym Gamble uciął ucieczkę Shili wyrwał się z ziemi, obrócił w powietrzu i ponownie wbił w ziemię osłaniając Gamble przed falą płomieni.

W tym samym czasie te same miecze przebiły ziemię i ponownie wysunęły się uderzając w nogi horrorki.

Tym razem nie dała się zaskoczyć i wywinęła mostek, skokiem uciekając do tyłu. Różne rzeczy wokół niej, kamienie, patyki, nawet mrówki i biedronki unosiły się i wystrzeliwały w mężczyznę, emitując przy tym czerwone światełka. Każdy z tych obiektów robił coś innego, niektóre (zostawiając na ciele czerwone lilie) ograniczały ruchy, część z nich zwiększyła swą objętość i zmieniła kształt, przypominając ulepione z krwi kule. Właśnie te ostatnie zadawały silne obrażenia, przy kontakcie z ciałem paliły ubranie i przeżerały się przez skórę do mięśni. Jeden uderzył w szeroki miecz zwęglając go w jednym miejscu.

Wreszcie uznał że się ruszy. ruchem ręki rozproszył wszystkie miecze.
Ze sprawnością zabójcy uniknął większości pocisków, pozostawiając jeden, który odbił kataną, która pojawiła się w lewej ręce.
- Kim jesteś czerwonooka dziewczynko? - Powiedział nie zdając sobie z tego sprawy, głośno myślał.

Ruszył do przodu zadając dwa poziome oburęczne cięcia, zostawił lukę w obronie po prawej stronie.

(mam pustkę w głowie...)

- Tancerką - padła odpowiedź.
Uciekła na jakieś drzewa, była szybka i gibka. Myślała nad jakąś strategią.
- Na tym polega twoje życie? Walka na śmierć i życie z przypadkowo spotkanymi ludźmi?

- Nie do końca, z reguły jestem bardzo dobrze opłacany za zabicie tej, czy innej osoby. Ty jesteś na tyle interesująca że zechciałem Cię poznać bliżej, a ja zawsze dostaje to czego chcę.
Powiedział bez wahania, powoli zbliżył się do drzewa.
- Zejdziesz z niego, czy mam je ściąć?

Znudzony swoim pobytem na plaży, przybyłem tutaj. Jednak kiedy zobaczyłem inne osoby, wziąłem lekki oddech i usiadłem jakieś 10 metrów naprzeciwko Dębu. Zamknąłem oczy, położyłem swój miecz na kolanach i zacząłem medytować.

(przepraszam, że tak strasznie wolno odpisuję, ale mam teraz próbne matury i forum jakoś kompletnie wyleciało mi z głowy ')

Zeskoczyła na ziemię, kilka metrów od niego. Jej uwagę zwrócił jakiś nieznajomy, który chyba nie przejmował się starciem.
- Nie zamierzam walczyć. A twoje "zainteresowanie" mam serdecznie gdzieś.

Gwizdanie, teoretycznie oznaka dobrego humoru oraz umilacz drogi dzisiaj była oznaką zbliżającej się zagłady.
- Dąb, pamiętam go... - podszedłem do drzewa, gdzie poznała jakąś osobę. - I pomyśleć że kiedyś byłem taki słaby i kruchy... W oddali usłyszałem odgłosy walki. Kilka skoków przez Cienie, i już obserwowałem całą sytuację.
- Co za palant - powiedziałem sam do siebie...

//jestem w temacie, ale mnie nie ma, wiec póki co ignorujcie mnie w kolejce odpisywania.

Przestałem medytować i wstałem, schowałem miecz i patrzyłem. Nie mówiąc nic podszedłem do dębu i oparłem się o niego.

Widząc, że nic się nie dzieje, poszedłem dalej. "Piękny ten dąb" - pomyślałem. Mój następny cel: "Kamienista plaża"

[zt]

Korzystając z tego, że przeciwnik się zamyślił lub z jakiegoś innego powodu zastygł w miejscu, oddaliła się w bliżej nieznanym kierunku.

[z/t]

- Nie tak zdobywa się kobiety kolego - powiedziałem do człowieka, kilka razy zmieniając położenia względem niego, nie wchodząc w jego pole widzenia.

- Gdybym chciał Ją zdobyć, to w tym momencie wstawałbym z łóżka żeby zrobić śniadanie... - Odparł odruchowo, rozbawionym tonem. Po czym odszedł.

Koło jednej z lamp pojawiła się postać kobiety. Miała głowę spuszczona w dół jakby chciała ukryć wyraz swojej twarzy. Powoli podniosła głowę, a na twarzy miała ładnie wymalowany chytry uśmiech. W jednej chwili czas się zatrzymał, wszyscy ludzie, którzy akurat tędy przechodzili stanęli w miejscu, a kobieta usiadła na jakieś ławce.
-Ale nudaa....
Po trzech minutach gapienia się na nieruchomych przechodniów stwierdziła, że nic ciekawego nie dostrzegła i czas znów ruszył.

Powoli szła parkową alejką.
Zobaczyła, że wszystko stanęło. Zorientowała kto za tym stoi. Na parkowej ławce dojrzała postać, jej rysy i kształty zaczęły się powoli ukazywać wraz z zmniejszającym się dystansem.
Uśmiechnęła się w cwany sposób.
-Noémie... Nie bawimy się czasem, czas to pieniądz, czas jest w każdym z nas, dla każdego z nas jest inny, igranie z czasem może skończyć się zagięciem czasoprzestrzeni, przesunięciem wymiarów... a gdzie ja. Przecież to wizja apokalipsy - poprawiła żakiet i spojrzała na przyjaciółkę - Witaj w tą ciemną noc, w tym - rozejrzała się - ciemnym parku.

Gdy usłyszała ten głos od raz zerwała się na równe nogi.
-Alva!
Wykrzyknęła i podbiegła do przyjaciółki.
-No wiem, wiem..
Wyszczerzyła się.
-Już przecież czas znowu płynie w swoim tempie Poza tym...
Zamyśliła się na chwilkę po czym przekierowała swój wzrok na jedną z ławek.
-Szukałam czegoś..

-Czas płynie w swoim, my w swoim, wszystko w swoim - znów się na tym złapała - I znów rozprawiam na temat tego ciągnącego czasu. Czas, czas, czas.
Spojrzała w kierunku, w którym podążyły oczy dziewczyny. Przyjrzała się miejscu.
Zapadła chwila ciszy, w której słychać było delikatne tyknięcie.
"Oh, mój zegar wybił północ"
-Czego szukasz moja droga? - spytała z pewnym zaciekawieniem.
Usiadła na ławce, założyła nogę na nogę, jej stopa powoli zataczała kręgi w rytm jej biologicznej sekundy.

W chwili kiedy wybiła północ Noémie przeszły ciarki.
*To już ta pora?!*
-Właśnie dokładnie nie mam pojęcia co to jest o.O
Zaśmiała się z ironią. Wzrokiem jeszcze raz "przeleciała" obecnie znajdujących się ludzi w parku.
-To moja misja...
Powiedziała spuszczając głowę w dół i kontynuowała zniechęcona.
-Mam odszukać osobę, która nosi przy sobie dość nietypowa rzecz.. i tylko tyle wiem. Po znalezieniu tejże osoby mam ja zabić, a przedmiot zniszczyć. Na razie przyszło mi patrzeć jak Ci kretyńscy ludzie marnują swój czas..

-Przychodzimy sobie tutaj zawsze w dość późnych porach... Ale... co Ci wszyscy ludzie tu robią? Przecież jest jakby nie patrzeć północ - wydało to się dziwnie - Nie wierzę, że wszystkich na raz wzięło na romantyczne spacerki po parku z efektowną pełnią księżyca.
Rozejrzała się dookoła. Ci ludzie. Nieobecny wzrok, nieobecne ruchy, sztuczne.
-To jakiś podstęp - zagryzła wargę.
Postanowiła dalej obserwować obrót zdarzeń.
"Może to ja mam jakieś przewidzenia"

Po tym co usłyszała przed chwilą szybko podbiegła do pierwszego lepszego przechodnia.
-Co jest!?
To była kukła. Podbiegła do drugiego przechodnia, który również nie był człowiekiem. Odsunęła się wystraszona, nie wiedziała co się wokół niej dzieje. Szybko przekierowała swój wzrok na Alve błagając w duchu aby też nie okazała się kukłą.
-Uff
Odetchnęła z ulgą, na szczęście Alva była "normalna" Zorientowawszy się szybko, że straciła czujność i w każdej chwili mogła być zaatakowana, desperacko zaczęła się rozglądać dookoła.

Uważnie rozejrzała się po raz kolejny.
Spokojnie wykonała wdech i wydech.
-Ładnie chcieli cię wykiwać - podrapała się po podbródku - Idąc tutaj zdaje Ci się, że są w siebie bez opamiętania wpatrzeni... - uśmiechnęła się cwanie.
Chwile milczała, po czym zaczęła rozmyślać o sytuacji.
-Gdzieś tutaj musi być to czego szukasz. Pamiętaj, że wszechświat lubi płatać figle, a kiedy mu się na prawdę nudzi to jeszcze dorzuci jakiś denny test, który kończy się tak samo denną puentą. Jak na złość posługuje się ludźmi - jej mina wyrażała bezradność - No już nie wiem jak w inny mądry sposób wyjaśnić, że nasz szef chciał sobie zrobić jaja z ciebie.
Wstała i założyła ręce.

Stanęła jak wryta. Powoli jej całe ciało zaczęło się trząść. Czyżby było jej zimno? A może bała się czegoś? Nie, była przepełniona złością.
-Jasna cholera!
Czas zatrzymał się w jednej sekundzie, tylko Alvy zatrzymanie czasu nie dotyczyło. Wyciągnęła sztylet, który miała schowany przy pasie, podeszła do pierwszej lepszej kukły i zaczęła ją dźgać ze wściekłością sztyletem dopóki nie padła. To samo robiła z kolejnymi.
-Jak ten śmieć śmiał marnować mój czas!! Dla jego uciechy przyszłam tu i marnowałam czas!! Mój czas został zmarnowany!
Krzycząc ze słowa dobijała kolejne kukły.

Alva przez pierwszą chwilę przyglądała się temu zjawisku.
-Uważaj, tu nadal są żywi ludzie - powiedziała z przestrogą.
Byli organizacją, która lubiła świńskie zagrania, ale do mordu się nie posuwali.
Ale gdy już widziała, że przyjaciółka mogła trafić na prawdę na jakiegoś żywego nieszczęśnika podbiegła i załapała ją za rękę.
-Kukłę nie zaboli, ale człowieka zaboli.
-Czas to nieoceniona wartość, jest cenna jak złoto, srebro i wszelkie inne cenne kruszce. A co będziesz miała z tej złości jak zabierzesz go komuś? Cudzy czas to nasz, czas, cały czas to nasz czas.
Alva lubowała się w swoich mądrych powiedzonkach i wywodach. Ludzie tego nie lubili, ale często tez miała racje... Mimo, że większość z nich była dość zagmatwana.

Spojrzała na Alve, a jej oczy nadal były przepełnione złością. Potem pomyślała o tym co jej powiedziała przyjaciółka i przeanalizowała to powoli. Wreszcie doszła do wniosku, że ma racje. Nie może odebrać komuś jego czasu, okazałaby się wtedy egoistką.
-Masz racje
Przyznała, a jej twarz zrobiła się poważna.
-Musze iść.. wyjaśnić to wszystko. Wybacz, że musiałaś mnie powstrzymywać. Ja.. powinnam pamiętać, że takich rzeczy się nie robi. Dziękuje
Ukłoniła się przed nią w ramach podziękowań. Rozglądnęła się po parku jeszcze raz, przeszła kilka kroków na przód po czym rzuciła krótko "Do zobaczenia" do Alvy i znikła.

-Do zobaczenia - odpowiedziała jej spokojnym głosem.
Alva przez chwile jeszcze się rozglądała. Wraz ze zniknięciem Noémie, kukły również zniknęły. Dojrzała zaledwie jedną parę.
Pstryknęła palcem. Czas ruszył. Pozwoliła mu dalej ślamazarnie się toczyć.
Odwróciła się w stronę głównej bramy parku.
Uśmiechnęła się, ruszyła przed siebie, niby nic, niby jej nie było, niby to nie ona teraz zmierzała ku wyjściu.

Ah ci szpiedzy, zawsze muszą w dziwny sposób sobie pójść. Jakby nie mogli sobie po prostu odejść.

Nie ma już Alvy w temacie.