Imię: Znill
Wiek: ’’Końcówka smoczego wieku dojrzewania’’
*Rasa: Mysto: To z pochodzenia smoki, które jeszcze w postaci jaja zostały poddane samoczynnym lub celowym wpływom magii. Zależnie od tego, jaki był to jej rodzaj, mysto zyskuje odpowiadający jej charakter i szczególne zdolności. Źródłem takiej życiodajnej mocy może być na przykład obecność medytującego przez długi czas, potężnego demona, który samym swoim skupieniem wpływa na otoczenie. Ukryte/ porzucone smocze jajo może ‘’przesiąknąć’’ jego wolą, a płód zyskać konspiracyjny, spokojny charakter, oraz zdolności wpływania na umysł, czy psychokinetyczne. W początkowej fazie życia po wykluciu, mysto ma problemy z zaadaptowaniem się do środowiska. Może być, w skrajnych przypadkach, ledwie materialny, lub też przeciwnie, stan skupienia jego ciała może znacznie ograniczać jego ruchy. Jako istoty ‘’zmodyfikowane’’, pozostawione zwykle samym sobie, zmuszone są do przystosowania swojego organizmu do panujących warunków. Uniwersalną anatomię posiadają istoty humanoidalne, zwykle zatem wyglądem mysto przypominają normalnych ludzi.
(jeśli zbytnio zawęziłem grupę do samych smoków, można spokojnie zmienić to na jakiekolwiek istoty, które w wieku płodowym zostały poddane takim mocom)
Pochodzenie: Altar
Profesja/ranga: Najemnik (nie tylko do walki)
Wygląd: Wzrostem nie przekracza 182 cm. Jest wychudzony na tyle, by można było policzyć żebra, znajdujące się pod skórą. Poza twardymi kośćmi, dotykiem wyczuć można chaotycznie rozrzucone po całym ciele skupiska niewielkich łusek. Długie, ciemne włosy, zwykle rozpuszczone, lub spięte wysoko, w naturalnych warunkach sięgają niemal pasa. Część bladej twarzy zasłania opaska na prawym oku. Lewe jest zwykle podkrążone, a tęczówka pokazuje zmieszanie koloru jasnozielonego z błękitem.
Broń: Miecz półtoraręczny.
Charakter: Oczywiście zależny od sytuacji. Mysto to istoty uniwersalne, zatem Znill stara się jak najlepiej przystosować do obecnych wydarzeń. Jest jednak humorzasty i bywa kapryśny. Choć stara się z tym walczyć, często najpierw wygłasza stwierdzenie, a dopiero później dochodzi do jego prawdziwości (lub też nieprawdziwości).
Znaki szczególne: Można powiedzieć, że ogółem jest dość szczególny
Prawe ramię ozdobione jest czarno-szarym tatuażem, przedstawiającym smoka o długim ciele.
Krótka historia: Wicher, śnieg: środek zimy. Niewzruszony jakimikolwiek wydarzeniami na Świecie, niemal bezkresny lodowiec trwał spokojnie w swojej długowiecznej egzystencji. Nie było na nim życia jako takiego. Mało co z tej rzeczywistości dało radę dotrzeć do środka tego obszaru: Gigantycznej lodowej góry, którą porównać można do krawędzi tego planu egzystencji. Nikt nigdy nie twierdził, że nie istnieje istota, która nie przeszłaby przez cały lodowiec, nie odnosząc żadnych obrażeń od zimna. Po prostu nikt niemiałby w tym większego celu. Na skutym lodem, ogarniętym wieczną zimą terenie nie było tak naprawdę nic, co można by było zdobyć lub podbić. Jak można się domyślić, im dalej zajdziesz, tym zimniejszy klimat. Od czasu do czasu, po niezbadanych dotąd obszarach lodowego lądu, przetaczały się obce normalnym cywilizacjom moce. Mogło być to złe życzenie potężnego czarnoksiężnika z zamierzchłych czasów, zabłąkana dusza bohatera, czy straszne wspomnienie wynaturzonego dziecka, które zostało obdarzone mocą znacznie przekraczającą standardowe pojmowanie. Takie pseudo-istoty skazane są prawdopodobnie na odmienną egzystencję od tej, jakiej pożądają. Normalnej, jaką pamiętają z urywków wspomnień. Nic więc dziwnego, że uparcie poszukują ‘’bardziej żywej’’ istoty, której częścią mogłyby się stać. Domyślić się zatem można, że podróżująca bez większego celu wiązka cienia, napotkawszy porzucone jajo natychmiast poczuła zew, nakazujący jej dokonać symbiozy. Zimno jednak nie wpływa zbyt pozytywnie na rozwój życia. Temperatura dochodząca do minus kilkuset stopni na pewno nie była idealna dla rozwoju zarodka. W swoim jak dotąd nieokreślenie długim życiu pochłonął już niemal cały pokarm, pozostawiony mu w skorupce. Teraz znalazł się jednak zupełnie nowy. Mniej materialny, równie zimny co zewnętrze, lecz zapewniający przetrwanie. Mały smok przez długi czas pożywiał się ową nieznaną substancją. Kto mógłby dbać o niezbyt już duże jajko, porzucone w miejscu tak zimnym, że lód układa się w wielobarwne ściany? Otóż, jak w przyszłości stwierdzić miał Znill, Świat jest na tyle dużym i śmiesznym miejscem, że zawsze znajdzie się jakaś możliwość. W końcu, gdyby nie on, to inne małe smoczątko mogło zostać odnalezione za pomocą wieszczących czarów. Smocza społeczność nie jest zbyt zżyta. Zdarzają się jednak jednostki, które posiadają większą wiedzę i konkretny cel, przymuszający do odnalezienia owego przysłowiowego ‘’jajka na środku lodowca’’. Taką smoczych była Kayeilina. Odnalazła jajo i zabrała do ‘’domu’’. Mimo niezwykłej wiedzy smoków, domyślić się można zdziwienia, gdy z około półtorametrowego jaja wykluła się… Mała, czarna kreska, od której odchodziły pojedyncze, powiewające niczym niewielkie flagi wstęgi cienia. Nie do końca niezrażona dziewczyna, podając się za jego przybraną siostrę, po smoczemu wychowała małego kreska, nadając mu pierwsze imię. Po wielu latach, kiedy to od pierwotnej kreski zaczęły odchodzić kolejne, układając się w poszczególne części ciała, Kayeilina zdołała przekazać swemu bratu niezbędne mu umiejętności. Opanował też swoją osobistą magię, polegająca na manipulacji cieniem, Między innymi tym, z którego sam był zbudowany. Nie był oczywiście w stanie naprawić poważniejszych uszkodzeń ciała, lecz nauczył się czerpać energię z zaciemnionych miejsc, a także łączyć się z nimi i manipulować ich kształtem i częściową materialnością. Przeznaczeniem tego mysto nie było jednak spędzić całe życie przy siostrze. Pewnego dnia, nie zdradzając mu przyczyny, przymusiła go do opuszczenia domu, który w krótkim czasie również sama opuściła. Tego dnia, smoczek porzucił dane mu imię, przekształcając je na ‘’Znill’’. Większość swego późniejszego życia spędził podróżując po morzach jako pirat. Nigdy jednak nie zapominał o swoim głównym celu: odnalezieniu siostry i odzyskaniu imienia (co wiązało się również z odkryciem prawdy o swojej historii). Ostatecznie statek, na którym pływał, został zatopiony przez marynarkę. Chwytając się desek pokładowych, dopłynął do najbliższego lądu, jaki napotkał: Ziemi Avalonu.
.