Imię: Rei Aleksander [nie znosi tego drugiego imienia] Serejer.
Wiek: Nie wygląda na starego... Może na 20 lat jak na niego spojrzysz... Ale jest o wiele starszy...
*Rasa: Ose
Pochodzenie: Altar
Profesja/ranga: Myśliwy z zawodu ale tak to działa w różnych sprawach i w wielu sobie radzi doskonale...
Wygląd: Rei ma potwornie bladą karnacje skóry... Nawet gdyby siedział na słońcu kilka godzin i tak i tak będzie blady... Średni wzrost i atletyczna budowa ciała... Włosy krótkie koloru blond podchodzące pod biel... Przy pasie pochwa z jego ulubionym długim mieczem a przez ramię przewieszony łuk wraz z kołczanem strzał... Charakterystyczne jest to że Rei ma czerwone oczy oraz nawet jak na rasę Ose dziwny tatuaż oplatający lewę ramię... Jest to... Umownie nazwijmy "płonący sznur" opleciony od barku aż do dłoni wokół lewego ramiona Reia... Ten tatuaż ma niezwykłą właściwość ale o niej później... Pod postacią zwierzęcą jest to wilk o szaro-białym futrze i tak samo czerwonych oczach... Bardzo przenikliwych oczach...
Broń: Łuk z ciemnego drewna z kilkoma śladami po podpaleniu ogniem oraz do walki wręcz długi miecz z ostrzem połyskującym niczym metale szlachetne... Ale jest to zwykłe ostrze ze stali damasceńskiej...
Charakter: Rei to spokojna osoba... Nie lubi przebywać w tłumie ludzi i dlatego większość czasu spędza samotnie... Nie jest on typem który cały czas chodzi z uśmiechem na twarzy ale nie jest to też ucieleśnienie smutku... Pomimo wszystko jest dosyć rozmowny i przyjazny względem innych istot... Potrafi też mieć czasem poczucie humoru i to dosyć często...
Znaki szczególne: Czerwone oczy oraz tatuaż Ose przedstawiający płonący sznur owinięty wokół ramienia zakończony na środku dłoni płomieniem...
Krótka historia: Rei... Cóż historia jego życia jest zawiła i długa ale czy to oznacza że nie można jej streścić? Rei był podróżnikiem... Wędrował z miejsca na miejsce... Od zawsze świetnie się znajdował w roli łowcy... Zresztą jego "druga natura" mu w tym pomaga... Początkowo był z niego mizerny łowca... Ale teraz. Jest on jednym z najlepszych łuczników jacy istnieją na ziemiach Avalonu... Często wpędzał się w kłopoty swoimi umiejętnościami przemiany oraz tym że "wygryza" starszych myśliwych z ich pozycji... Cóż wielu z tych którzy próbowali go "usunąć" już nie żyją... I to nie tylko za sprawą talentu łuczniczego czy całkiem dobrych umiejętności fechtunku Reia... Ale dzięki jego tatuażowi... W chwilach zagrożenia życia lub gdy Rei jest poważnie zdynerwowany jego ramie oplecione tym tatuażem zaczyna płonąć... Tak dobrze rozumiecie ono płonie... Sam sobie Rei nie robi szkody ale za to potrafi podpalić strzały lub ostrze miecza... W sytuacjach gdy za długo korzysta z tej mocy jego całe ciało zostaje podpalone co daje efekt równy temu że większość wrogów ucieka na ten widok... Każda rana zadana gdy ramię się pali piecze,szczypie i nie pozwala się skoncentrować... W skrajnych wypadkach gdy przeciwnik nie jest odporny na ciepło lub magię potrafi podpalić wroga... Wtedy już jest po zabawie... Gdy całe jego ciało zaczyna płonąc wtedy szansa na podpalenie jest znacznie większa... A więc podróżując i próbując zrozumieć swój "dar" Rei trafił tutaj... Do Laros gdzie na obrzeżach miasta znalazł sobie dom... Teraz poluje tak jak kiedyś... Ale gdy zamówień brakuje lub Reiowi się nudzi to hobbystycznie trenuje fechtunek,strzelectwo ale także... Kowalstwo i nawet kulinaria! Może nie jest ekspertem w kowalstwie ale spokojnie potrafił by "wygryźć" starych kowali ze swoich miejsc swoimi umiejętnościami... A umiejętności gotowania uczył się sam... Od tak z nudów... A więc teraz Rei pomieszkuje tutaj w Laros... Poluje,trenuje i czasem też coś kuje lub gotuje... Ale starzy łowcy jak i inni ludzie patrzą na niego krzywym wzrokiem... Gdyby nie to że jeszcze nie wielu wie o tym że jest on Ose to Rei już by był obiektem polowań... Pomimo wszystko i tak nasyłani są na niego zabójcy... Dlatego też hobbystycznie [bo zabójcy z pokonaniem go sobie nie radzą] zajął się budową pułapek i ciekawych konstrukcji do obrony swojego domu... Ale to nie temat na tą chwilę...
.