Centrum labiryntu

Stanowi go drzewo wiśni. Ma już bardzo wiele lat i jest naprawdę ogromne! Na wiosnę wspaniale kwitnie, a przy podmuchu wiatru to miejsce wygląda jak prawdziwy raj z wirującymi płatkami. Latem dzieciaki podjadają wiśnie.

Layla stała pod drzewem, dotykając jego kory dłonią. Potem spojrzała w górę, w jego koronę.
- Jest piękne... - szepnęła do siebie.
Gdy się odwróciła, poczuła mocny ścisk na szyi. Nie wiedziała co się dzieje... ale nie mogła oddychać!

W mieście chodziły pogłoski, że królewski zamek jest nawiedzany przez niebezpieczne duchy. Oczywistym więc było, iż musiałem to sprawdzić. Kto wie, może nawet uratuję sama królową przed śmiercią?...
Szedłem przez labirynt, gdy nagle wyczułem coś, całkiem niedaleko.
Duch...- przemknęło mi przez myśl, i ruszyłem szybko w kierunku skupiska energii.
O dziwo nie zajęło mi to dużo czasu. Moim oczom ukazał się widok królowej, która miała widoczne problemy z oddychaniem.
Natychmiast zmieniłem postać i przeszedłem między wymiarami. Kilka sekund później, agresywny duch przestał istnieć.
- Wszystko dobrze, królowo?- spytałem, wracając do świata żywych.

Złapała cudem oddech, upadając na kolana. Zaciskała dłonie na szyi.
- Co... c-co t-to...? - wyszeptała delikatnym głosem.
Podniosła wzrok na Raziela i znów szybko spuściła głowę. Znów ją coś dusiło.
Sama tego nie widziała, ale Raziel z pewnością widział, jak w tym miejscu zbierało się coraz więcej duchów - z 3 zrobiło się już 8.
Dwoje z nich uczepiło się nawet samego Raziela.

Ilość negatywnej energii duchowej wręcz zbombardowała mój umysł. Czegoś takiego spodziewałbym się na cmentarzu, a nie tutaj...
Z powrotem przeszedłem do wymiaru spektralnego, szybkim cięciem niszcząc ducha atakującego Laylę.
Pora obronić swój niematerialny tyłek. Jednego ducha odepchnąłem łokciem, drugiego kopniakiem, po czym obydwie dusze zniszczyłem cięciami miecza. Sprawę ułatwiał fakt, iż duchy nigdy nie były jakoś specjalnie wytrzymałe.
Skąd się tyle tej hołoty wzięło?!- spytałem siebie w myślach, utrzymując gotowość do obrony.

Layla, której oddech został uwolniony przez Raziela, schroniła się pod drzewem.
- Co to?! - zakrzyknęła do Raziela.
Pobliscy strażnicy, którzy słyszeli głośne krzyki, od razu przybiegli w to miejsce. No i stanęli jak wryci. Widzieli wystraszoną królową i jakiegoś nieznanego typa, który macha mieczem. I w dodatku to jasne światło...
- Brać go! - odezwał się (najprawdopodobniej) jakiś strażnik wyższy rangą.
Nie dość, że dusz przybywało, to jeszcze strażnicy go zaatakowali. Zrobiło się... tłoczno. Przynajmniej dla Raziela.

(Nie widzieli tego nieznajomego typa, bo ten nieznajomy typ był w świecie duchów :3 Czyli- niewidoczny dla innych)

No świetnie. Jeszcze strażnicy tu przylecieli. Wystarczyło mi to, że królowej musiałem chronić...
Cóż, przy odrobinie szczęścia duchy ich rozszarpią, w innym przypadku tych kilka osób będzie mi tylko przeszkadzać.
Layla zadała mi pytanie, lecz nie otrzymała odpowiedzi. Chwilowo nie miałem czasu na wytłumaczenia.
Jednym cięciem skosiłem dwa duchy. Potem celny kopniak i pchnięcie mieczem- kolejny błysk w świecie żywych.

(Oj, przepraszam, mój błąd)

Strażnicy również nie mieli pojęcia, co się dzieje. Widzieli tylko te jasne błyski. Ale i tak byli idiotami; zamiast zabrać królową w bezpieczne miejsce, stali jak kołki narażeni na ataki duchów.
Jeden z duchów, który był przyodziany w stare szmaty, zacisnął dłonie na szyi Raziela i zaczął go dusić, robiąc straszne miny.
- Zabierzemy cię ze sobą!
Duchów napływało do tego miejsca coraz więcej. Teraz było ich ponad 30. Znów dorwali się do Layli, ale również nie oszczędzając niewinnych strażników.

Szlag by to trafił...- pomyślałem, widząc bezradność straży. Aż dziwne, jakich idiotów przyjmują do ochrony władcy...
Poczułem uścisk na szyi. Niewiele myśląc, wbiłem pazury w kark ducha, po czym mocnym szarpnięciem rozwaliłem mu głowę. Tyle wystarczyło, by go zabić.
W takich sytuacjach żałowałem, że nie uczyłem się magii. Taki tłum aż prosi się o zaklęcie obszarowe...
Jedno cięcie zniszczyło trzy duchy, które stały przy Layli. Jej ten cios nie wyrządził najmniejszej krzywdy, miecz po prostu przez nią przeszedł.
pozbyłem się miecza i z energii duchowej utworzyłem swoją kosę. Miała zdecydowanie większe pole rażenia, co przy takich akcjach było wręcz bezcenne.
Jedno okrężne cięcie- 4 duchy zniszczone. Kolejne cios, kolejne dwa rozbłyski. Bez przerwy kosiłem duchy, które podeszły zbyt blisko.

Layla zadrżała, gdy Raziel skierował na nią swe ostrze. Zacisnęła mocno powieki... ale nic ją nie zabolało. Gdy otworzyła oczy, okazało się, że miecz jej nie zranił.
Duchy nie miały szans z Razielem. Nawet ich liczebność nie dawała im przewagi... były słabe.
W pewnym momencie, gdy łowca duchów spokojnie pozbywał się nadmiaru dusz, mógł poczuć coś... większego. Jedną z silniejszych dusz, której tak łatwo nie dało się pozbyć.
W między czasie Raziel mógł dostrzec w pobliżu duszę płaczącej kobiety.

I właśnie ta słabość duchów była jedynym plusem tego oblężenia. Wycinało się je zupełnie jak zwykłą trawę.
Wówczas pojawił się duch kobiety. Płaczącej kobiety. Domyślałem się, czym ona jest.
Banshee. Duch zwiastujący śmierć. To mogło oznaczać tylko kłopoty.
Kontynuowałem wycinkę duchów, zadając płynne, okrężne cięcia kosą. To było prawie jak taniec.

(Eee... nie wiedziałam, że to Banshee i że zwiastuje śmierć )

Kobieta szlochała głośno. Mamrotała coś pod nosem.
- Proszę, proszę... - wołała przez łzy.
Pozostałe duchy nagle oddaliły się o kilka metrów, a te, które dusiły, zostawiły swoje ofiary w spokoju. Część strażników padła na ziemię - niektórzy zemdleli, niektórzy umarli.
- Zbliża się, jest już blisko... - kontynuowała. - Zabij go! Zabij!
Przed Razielem ukazała się postać ducha - rozmiarów znacznie większych od przeciętnej duszy. No i emanowała od niego silniejsza energia duchowa.
- Zabij mojego męża! Bo inaczej on zabije was...

(Dobranoc )

(Z kolei ja napisałem,. że się domyślam :3 Banshee też były płaczącymi kobietami, więc oczywiście się skojarzyło)

Cóż, pozory myliły. Kobieta nie zachowywała się jak typowe Banshee, chociaż na nie wyglądała.
Duch coś mówił, nie słyszałem dokładnie co. Moją uwagę odwróciła ucieczka wszystkich atakujących. Byłem nieco zdezorientowany...
Pojawił się kolejny cel, tym razem naprawdę spory i naładowany negatywną energią. Coś takiego to i zwykły, żyjący śmiertelnik by poczuł.
- Zabierzcie stąd królową!- warknąłem na przytomnych strażników, wciąż siedząc w zaświatach. Dla nich byłem tylko bezcielesnym głosem :3

(Spoko )

Duchy wirowały między sobą, jakby czekały na najlepsze. Kobieta stała i płakała, obserwując całe zajście. Nawet po śmierci nie zaznała spokoju...
Zebrana straż wraz z królową poczuła dziwny ciężar na plecach oraz duszności. To przez obecność tak silnej duszy.
Usłyszawszy dziwny głos, strażnicy zdezorientowali się. Nie wiedzieli, do kogo należał. Nikogo tu nie widzieli... ale byli pewni co do jednego. Całkowicie zgadzali się z wolą... tego kogoś. Dwoje mężczyzn podeszło do królowej, a ująwszy jej dłoń, wyprowadzili ją z labiryntu.
Reszta musiała być świadkami, musieli zostać, obserwować, by później wiedzieć, co dokładnie się działo.
Jak na razie nic nie wiedzieli...
Dusza mężczyzny zaryczała. Trzymał on miecz i w przeciwieństwie do pozostałych dusz, nie był taki bezbronny. Zbliżył się do Raziela i zaczął wykonywać cięcia kataną.

No, przynajmniej ta banda ignorantów się posłuchała. Jeden kłopot z głowy, już nie musiałem martwić się o królową. Ale wciąż pozostał mi spory kawał niematerialnego bydlaka do ubicia.
Odskoczyłem do tyłu, by uniknąć serii ciosów. Błyskawiczne odwróciłem się, plecami do ducha, i zarządziłem taktyczny odwrót :3 Trzeba było wymyślić jako-taki plan działania.

O nie, opętana dusza nie zostawi go ot tak. Nie dała mu ani chwili na zastanowienie się. Facet był rozgoryczony i pragnął śmierci każdej żywej istoty, która znajdowała się w pobliżu. Pragnął zemsty.
Jak oszalały wymachiwał swą kataną, a przy jednym cięciu zadał Razielowi podłużną ranę, z której od razu zaczęła się sączyć krew.
Potem zaatakował z góry.

Wszystko szło idealnie, dopóki nie poczułem ostrego bólu. Przestałem biec i przygotowałem się do obrony.
Odskoczyłem na bok, unikając ciosu ducha. Ostrzem kosy przyszpiliłem jego katanę do ziemi, po czym zmaterializowałem swój miecz. Wymierzyłem cięcie na przedramię przeciwnika, gdy ten jeszcze trzymał unieruchomiony miecz.

Nim zdążył odskoczyć (co mu jeszcze utrudniło unieruchomienie miecza) Raziel zadał mu cięcie w ramię. Zabłysnęło jasne światło, duch syknął i skrzywił się. Odskoczył automatycznie, po czym przypuścił kolejny atak. Podbiegł do Reziala, a kiedy ten spodziewał się otwartego ataku, duch ściął go z nóg. Gdy Rezial leżał, duch przymierzył się do przebicia go kataną.

Gdybym walczył z człowiekiem, po prostu przeskoczyłbym pomiędzy wymiarami. Ale że walczyłem z duchem oraz przebywałem już w świecie zmarłych... Wystarczyło po prostu nie dać się zabić.
W odpowiednim momencie odbiłem jego miecz swoim na bok tak, by wbił się koło mojego prawego ramienia. Potem szybko wstałem, wskoczyłem na kark ducha i wbiłem mu pazury lewej ręki w szyję. Zarówno, by zadać mu ból, jak i utrzymać się na wiercącym się przeciwniku.
Zanim duch podejmie próbę zrzucenia mnie na ziemię, wbijam miecz w jego czaszkę.

Gdy Raziel wbił pazury w jego szyję, ten skrzeknął głośno. Jasne światło znów zabłysło. Duch zaczął się szamotać, by ściągnąć z siebie Raziela, ale nici z tego.
Chwilę później duch padł na kolana z wbitym mieczem w głowę, ale nie rozproszył się jeszcze. Złapał napastnika za szmaty (sory ) i rzucił nim w pobliskie drzewo.
Patrzył na niego spode łba, jakby go chciał zabić, ale nie mógł się podnieść.

Podniosłem się z ziemi i splunąłem krwią. Bliskie spotkanie z drzewem do najprzyjemniejszych nie należało.
Przynajmniej duch nie mógł się poruszyć. Teraz wystarczyło go tylko dobić. Ale przed egzekucją, dobrze byłoby go całkowicie unieszkodliwić.
Mieczem odciąłem mu obydwie ręce, trochę powyżej łokci. Zdematerializowałem miecz i wziąłem kosę, leżącą nieopodal.
Powaliłem ducha na ziemię, tak by leżał na brzuchu. Potem szybko pozbawiam go głowy :3

Duch starał się jeszcze bronić, ale w ostateczności błysnęło jasne światło, które sięgnęło krańców labiryntu, oświetlając jego teren. Razem z odejściem tej duszy, wszystkie inne duchy pouciekały.
Jednak ciekawsze była historia płaczącej kobiety... ona również zniknęła w jasnym świetle, tyle że z jej oczu nie płynęły już łzy. "Odeszła".
Strażnicy zaczęli szeptać między sobą, naradzając się, co robić dalej. W ostateczności zwrócili się do Raziela.
- Pan pójdzie z nami - oznajmił jeden. - Dobrowolnie lu też nie, ale wtedy pana weźmiemy siłą.

Nie ma to jak satysfakcja z dobrze odwalonej roboty. I być może czeka mnie nagroda za uratowanie królewskiego tyłka :3
Wróciłem do wymiaru materialnego, opierając kosę o ramię. W porównaniu ze mną, to był naprawdę spory kawał żelastwa. Broń po chwili rozpłynęła się w powietrzu, na cząsteczki energii duchowej. Usłyszałem słowa strażnika.
- Pójdę dobrowolnie, nie mam siły na kolejną walkę...- odparłem, kierując się w ich stronę.

- Dobrze, tędy proszę.
Reszta wróciła na swoje stanowiska. Zostało ich tylko kilka.

[z/t]