Małe bajorko

-Czyli mamy umowę.
Powiedziałą z uśmiechem,czekając na to co chłopak chciał je pokazać.Zastanawiała się jednocześnie co miał na myśli mówiąc 'Czyli los chciał abym znów przez to przechodził'.Kiedy na początku jej oczom ukazała się maska była zaskoczona i jednocześnie trochę przestraszona.Nie mówiła nic,jedyną rzeczą,która świadczyła o jej odczuciach były poszerzone źrenice,choć to mogło być mało widoczne,ponieważ zlewała się ona z czarna tęczówką.Kiedy już przywykła na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech,a z jej ust wygodył się melodyczny śmiech.
-Miło wiedzieć,że nie jestem jedynym dziwadłem.Ale czym Ty tak w ogóle jesteś?
Spytała wciąż uśmiechając się i zachowując zupełnie swobodnie.

Kiedy zauważył je zachowanie był pewny że zaraz padnie słowo "kim ty jesteś", ale zamiast tego zauważył szeroki uśmiech.
- To co ja u mnie to nic przy twoje mocy. Ja jestem istota o, której pewnie nie słyszałaś nigdy. Jestem Vizardem połączenie demonicznej mocy z duszą boga śmierci o ludzkim ciele. A maska to tylko tak sztuczka która ma przestraszyć mojego przeciwnika i dać mi przewagę walce.
Teraz jego głos był grubszy od poprzedniego. Położył teraz swoją dłoń na masce i przesunął ja tak że odsłonił swoją twarz a maskę miał po lewej stronie głowy. W tej chwili można był zobaczyć jego twarz z tymi dziwnymi oczami lepiej i maskę na boku głowy. Uśmiechnął się teraz i patrzył się dalej na nią.

Patrzyła na niego z uśmiechem zastanawiając się jednocześnie nad sensem jego słów.Dusza boga śmierci połączona z demonicznymi mocami i ciałem człowieka?Dziwne i dość skomplikowane.
-Masz racje nigdy nie słyszałam o kimś takim jak Ty,ale Ty pewnie nie słyszałeś też o istotach takich jak ja.
Powiedziała głosem miękkim niczym jedwab,którego nie używała jeszcze w obecności Kyoji'ego.Spojrzała na niego zastanawiając się jednocześnie czy wyjaśnić mu do końca czym jest.
-Moja rasa to Ose.Jestem demonem o umiejętności zmieniania się w zwierze.Tak na prawdę to jestem połączeniem dwóch ras.Na świecie jest mało takich jak ja,wiele ras nas nie lubi,chce nas zabić.
Ostatnie zdanie powiedziała nieco ciszej spuszczając wzrok.

Podszedł do niej i usiał obok. Słuchał ją uważnie i z zaciekawieniem. Kiedy skończyła Kyoji spojrzał się gdzieś w bok.
- Masz racje nie słyszał o twoje rasie, ale już kiedyś spotkałem demona i powiem ci że to spotkanie zakończyło się tym co widzisz. Ale pewnie nie chce się się słuchać historii nie znanej ci osoby ?
Mówiąc to spojrzał się w niebo. Myślał teraz nad słowami Amadey.

-Z chęcią tego posłucham.
Powiedziała z uśmiechem.Spojrzała w niebo,a następnie zgrabnym ruchem położyła się na trawie.Na prawdę była ciekawa tej historii,nie często miała okazję z kimś porozmawiać.Zamyślona patrzyła w niebo,jednak co chwila jej oczy kierowały się w stronę siedzącego obok chłopaka.Na jej twarzy wciąż widniał delikatny uśmiech.

Ok
Odpowiedział krótko i zamknął oczy.
- Jak już mówił byłe bogiem śmierci. Decydował o życiu i śmierci ludzi. Moje ciał w tamtych czasach niczym się nie różnił od tego jedynie ubiór miła lepszy ale to szczegół. Pewnego razu dostał misje od króla bogów, aby zdobyć duszę młodej dziewczyny, osiemnastolatki która postanowił nie posłuchać rodziców i udać się do lasu nocą. Gdy tylko znalazłem się na ziemi przyjąłem niewidzialną formę i ja śledziłem. Gdy był już w połowie lasu zauważyłem że nie jesteśmy sami. Był tu też demon, który tech chciał tą dusze. Nie mogłem pozwolić aby, ktoś
kto nie jest jednym z nas zabił ją. Zaczęliśmy walczyć i zapomnieliśmy i dziewczynie. Gdy już myślał że to koniec on zaatakował mnie z zaskoczenie. Nie zranił mnie, ale zrobił coś czego bym się nie spodziewał. Oddał mi połowę swoje mocy. Każdy w krainę śmierci wie że bóg który posiądzie moce demon jest uznany za zdrajce. Kiedy już zabiłem demona i odnalazł oraz wykonałem zadanie powrócił do krainy śmierci. Nie powitali mnie jak przyjaciela tylko jak wroga. Kiedy już mieli mnie zabić resztką sił uciekłem i znalazłem się tu. Na twarzy miałem maskę i w tedy już wywiedział co muszę zrobić ......
Przerwał i spuścił głowę oraz naciągnął maskę na twarz. Siedział chwilę bez ruchu iw ciszy po czym znowu przyłożył dłoń do maski i szybki ruchem skierował dłoń w dół a maską znikła. Siedział i patrzył się w ziemię.

-Ciekawa i za razem smutna historia.
Powiedziała z uśmiechem,a jej dłoń ciągnięta jakąś niewidzialną siłą spoczęła na jego ramieniu.Dziewczyna patrzyła na chłopaka czarnymi oczami.
-Moja historia jest nieco inna,jeśli chcesz opowiem Ci ją.
Powiedziała z uśmiechem wciąż patrząc na chłopaka.

- Chętnie posłucham. Jestem bardzo ciekawy co takiej kobiecie jak ty mogło się przydarzyć
Powiedzaił miłym głosem i spojrzał się na nią. Cieszył się że wreście komuś to powiedział czuł się lepiej.

-Uwierz mi nic przyjemnego.
Westchnęła cicho,a na jej twarzy wciąż gościł lekki uśmiech.
-Już od samego początku zajmował się mną ktoś na kształt wrednej ciotki.Często uciekałam do lasu i tam przebywałam w postaci tygrysicy przez tydzień,czasami dwa.Któregoś razu zostałam porwana.Obudziłam się zamknięta w wierzy.Na początku chciałam uciec,ale szybko przekonałam się,że to niemożliwe.Ludzie,którzy mnie porwali mogli w każdej chwili mnie zabić więc postanowiłam ich słuchać.I tak nauczyli mnie wielu rzecz,w tym zabijania.Wykorzystywali mnie do 'sprzątania' ludzi,którzy im nie pasowali.Tak zyskałam przydomek Nocna Łowczyni.To Ci ludzie są tymi opiekunami o których wspominałam.
Powiedziała patrząc chłopakowi głęboko w oczy.Ona również czuła się teraz o wiele lepiej choć miała świadomość,że ta szczerość może ja wiele kosztować.

Spojrzał się na nią za powagą. Współczuł jej. Nagle się uśmiechnął podejrzliwie.
- Oni nadal żyją ?
Powiedzaił bez żadnych ogródek.

-Żyją i mają się całkiem dobrze.
Powiedziała cicho.Nie miała pojęcia co on kombinuje i chyba wolałaby nie wiedzieć.No,ale musi prawda?
-A o co chodzi?
Spojrzała na niego.Nawet gdyby spróbował ją okłamać jej przeszywające spojrzenie by na to nie pozwoliło.

- To już nie żyją. Zabije ich abyś był szczęśliwa i nie robię tego aby cię poderwać lub coś. Po prostu nie mogę pozwolić aby ktoś taki jak ty był szantażowany. Gdzie oni są
Powiedzaił szczerze i poważnie. Po chwili wstał i położył lewą dłoni na rękojeści jednego za mieczy. A drugą dłoń przyłożył do twarzy. Czekał tylko aby powiedział gdzie ma iść.

-Nie ma mowy!
Natychmiast wstała i stanęła na przeciw niego jednocześnie zagradzając mu drogę.Była całkowicie poważna i nie miała najmniejszego zamiaru ustąpić.
-Nie pozwolę Ci tam iść!Nawet o tym nie myśl.
Patrzyła na niego swoimi czarnymi oczami,a jej głos był ostry i nieugięty.Gdyby mu powiedziała gdzie oni są zginąłby,a na to nie pozwoli.

Spojrzał się na nią poważna miną.
- Czemu. Bo boisz się że mnie zabiją. Nie znasz mnie i nie wiesz co ja potrafię, więc powiedz gdzie są i będzie po sprawie. A poza tym nie nie zabiją. Byłe w końcu bogiem śmierci a te miecz to nie zabawki, więc gdzie oni są. A jeśli będę musiał ci to udowodnić dla twojego dobra zrobię to.
Powiedzaił poważnie i wyjął jeden z mieczy. Drugą dłoń nadal miał przy twarzy.

Dziewczyna spojrzała na niego,nic nie zdziała jest zbyt uparty.
-No dobrze,ale bądź pewny,że nie będę stać obok i tylko patrzeć.
Mówiła zupełnie poważnie,przecież jako tygrys mogła mu się przydać.Spojrzała w niebo i zamyśliła się na chwilę.Po jakimś czasie jej wzrok znów spoczął na Kyoji'm.
-Teraz powinni być w ruinach,w zniszczonym sanktuarium.
Powiedziała cicho wiąż patrząc mu w oczy.W głębi duszy miała nadzieję,że tylko żartuje.

Przejechał dłonią po twarzy. Teraz jego twarz był osłonięta maskę a on chwycił miecz w prawą rękę.
- To ja idę
Powiedzaił i ruszył w wyznaczonym kierunku.

[zt]

-Też idę.
Powiedziała po czym zamknęła oczy,a po chwili w miejscu kobiety stał biały tygrys.Zwierze westchnęło i ruszyło za chłopakiem.
[zt]

Zajęcia chwilowo nie miałem, więc postanowiłem trochę pobyczyć się w parku. A że do dzieci nie bardzo mnie ciągnęło, przywlokłem swój tyłek nad staw.
Maska- przy pasku, kaptur zdjęty. Miałem wolne, więc nie kryłem swojej mordki. Zresztą, sam nie wiedziałem, jaki sens ma noszenie tej maski w czasie zadań. To jeden z tych niewytłumaczalnych odruchów, które dają jako taką radochę.
Usiadłem na jakiejś ławce, dość blisko wody i zająłem się gapieniem na pływające w stawie ryby.

Była w mieście, wolała raczej nie straszyć mieszkańców swoją prawdziwą naturą. Ale z daleka patrzyła z takim żalem na bajorko... w postaci ludzkiej raczej nie wypije wody z bajorka, prawda? W postaci zwierzęcej byłoby jej pewnie lżej.
- Pić mi się chcę... - jęknęła.

Cóż, było urodzić się psem, kotem albo królikiem... Byłoby zdecydowanie prościej.
Oglądanie życia rybek było na tyle zajmujące, że po krótkim czasie przestałem się tym interesować. Zacząłem rozglądać się po okolicy.
W pole widzenia weszła mi jakaś dziewczyna. Nie zwróciłbym na nią uwagi, gdyby wydzielała ludzką energię. A tu proszę, jakaś inna rasa.

Jakoś nie miała możliwości wybrania sobie swojej drugiej natury .
Potrząsnęła głową. Jak nie będzie o tym myśleć, to nie będzie czuć pragnienia. Tak, to dobry pomysł.
Wstała z ławki, na której siedziała. Rozejrzała się wokoło, natrafiła wzrokiem na kilku ludzi, ale również na bardziej charakterystyczną osobę, jaką był Raziel. Patrzył na nią. Zignorowała to i postanowiła się przejść.

A to już nie moje zmartwienie...
I jakie patrzył? Na moment tylko zerknąłem. Nie można tego uznać za pełnoprawne przyglądanie się. Chociaż, olać to...
- Nuuudaaa...- mruknąłem do siebie, gapiąc się w niebo. Zdecydowanie nie byłem stworzony do bezczynnego siedzenia. Cóż, muszę się przyzwyczajać, gdyż duchy wykazywały coraz większe lenistwo. Na całe szczęście już ubezpieczyłem się finansowo na przyszłość :3

Kto wie? Może to sprawka Raziela .
No dobrze, zerknął na nią na chwilę i już sobie swojego szanownego tyłka nią nie zawracał. No i nie zawracałby dalej, gdyby go coś z tyłu nie tyknęła w ramię.
- Przepraszam... o.o - zaczepiła go. - Wie szanowny pan może, która godzina? ;]

Taa, możliwe. Swoją boską mocą odebrałem im możliwość wyboru. To brzmi bardzo logicznie.
No i wszystko wyjaśnione. Wcale się nie patrzyłem :3
Szanowny pan? powtórzyłem za nią w myślach, nie mogąc opanować uśmiechu. Chyba nikt jeszcze mnie tak nie nazwał.
- Pojęcia nie mam, mała.- odparłem, zwracając na nią swoje żółte oczęta.
- I tylko nie "Szanowny pan". To dziwnie brzmi w odniesieniu do mojej skromnej osoby.

- Ech, a szkoda, bo nie wiem, kiedy zacznie zmierzchać.
Wyszła przed niego, coby nie kryć się dłużej ze swoją osobą. Wyszczerzyła do niego maleńkie lecz widoczne kiełki.
- Jasne, stary - odwdzięczyła się za to "mała". - A jak stary ma na imię? Bo "mała" ma Loara ;]
Uśmiechała się przyjaźnie. Chyba miała dobry dzień.

- Stary się nazywa Raziel, i prawdopodobnie miło mu cię poznać.- odpowiedziałem.
Przesunąłem się trochę, by zrobić jej miejsce na ławce.
- Co, lęk przed ciemnością czy planujesz się gdzieś włamać?- spytałem, z powrotem odchylając łeb w celu popatrzenia na chmurki.

- Prawdopodobnie - powtórzyła po nim. - Loarce prawdopodobnie też.
Widząc, że robi jej miejsce na ławce, wepchała się tam ze swoimi szanownymi czterema literami. Założyła nogę na nogę.
- Pewnie. Planuję włamać się na zamek. Co ty na to? Może chcesz ze mną?

Parsknąłem cichym śmiechem.
- I jeszcze się pytasz? Jasne że idę z tobą.
Kątem oka na nią zerknąłem. Całkiem ładna. Chociaż maniakalnym fanem blondynek nie byłem :3

Niech się Raziel nie martwi, pod słońce była ruda .
- Dobra, to o zmroku spotkamy się pod pałacem, ok? ;>
Uśmiechnęła się zadziornie kątem ust.
- Działamy razem i dzielimy się łupem po połowie, czy każdy jest zdany na siebie? ;>
Zaczęli obmyślać plan działania .

Taa, TYLKO pod słońce. A to już taka subtelna różnica :3
- Nie, po połowie. Bo najpewniej bym się tam zgubił.
Cóż, zamki były dla mnie stanowczo za duże. A ja miałem kiepsko rozwinięty zmysł orientacji terenowej.
- Jak to się uda, to będę zabezpieczony na kolejne dwa życia.

- Po połowie, dobry wybór. Tak się składa, że dotychczas pracowałam na zamku i dobrze nam jego zawiłe korytarze ;] Oczywiście tego w Ashilut.
Zachichotała chciwie.
- To jak? Spotykamy się pod pałacem? ;>

(chciałam zrobić tak, że Loarka go oszuka, nie przyjdzie, a Raziela zauważą strażnicy i chciałam to opisać Zabawnie by było, ale że poszedłeś... ;<)

- Dobra, będę na ciebie czekać, pa!
I czmychnęła.

[z/t]

[Ale ja nie odchodzę na zawsze, tylko na jakiś niekoniecznie długi, bliżej nieokreślony czas, więc można by kontynuować... :3]

- Do następnego...- powiedziałem jej na pożegnanie.
Całego tego napadu nie brałem na serio. Ot, spotkało się dwoje nie-do-końca-normalnych typów i prowadzili niepoważną rozmowę. Takie sytuacje się zdarzają.
Ale do zamku i tak pójdę. Choćby pozwiedzać. A strażnicy nawet nie mają szans z takim nie do końca materialnym skurczybykiem jak ja :3
No i powoli się ściemniało. Podniosłem swój szanowny tyłek z ławki i opuściłem park.

[z/t]

Kiedy wyszłam z baru skierowałam się ku parku. Jako że byłam juz osotatnio na placu zabaw i jakoś nie wyobrażałm sobie by pójście tam było dobrym wyborem skierowałam sie w inne miejsce. Dotarłam do małego bajorka pośrodku parku, było tu dużo roślinności więc miejsce było odpowiednie. Przysiadłam sie na jednej z ławek które były tu rozstawione i czekałam na Klarana.

[oO]

Klaran dotarł dwie sekundy po Sethy. Podszedł do niej, delikatnie podwinął jej rękaw i spojrzał w oczy.
-Jesteś pewna? Jeśli będzie coś nie tak, będzie cię za bardzo boleć- mów, od razu przestanę. Tylko obawiam się, że ból wtedy nie minie.
Ciągle trzymał ją za rękę w pozycji gotowej do ugryzienia. Tego jeszcze nie było, żeby ktoś specjalnie chciał być ugryzionym przez Granta. Kiedyś musi być ten pierwszy raz.

-Tak jestem pewna, a ból jakoś chyba załagodze. Wiesz przypływ energii daje takie fajne ciepło.
To była prawda zawsze gdy zabierałam życie roślinności ich życie przechodziło do mnie dają ulgę jakiejkolwiek gdzie indziej nie można czuć. Zobaczy się czy i tym razem to poskutkuje.
-To trochę takie dziwne.
Stwierdziłam nagle patrząc na niego.
-Ofiara sama idzie do swojego napastnika. Tylko bez obrazy.
Dodałam szybko podsumówując to co sie dzieje.
-No ale ok już nie gadam.
Uśmiechnęłam się pomimo tego w jakiej znajdowałam się sytuacji i tego co mnie czeka. No cóz w końcu sama tego chcę.

Klaran czekał tylko na słowa potwierdzenia. Wgryzł jej się w rękę i poczuł jej zimną krew napływającą do jego ust, potem do gardła i do żołądka. Była chłodna, jakby dopiero co ją z lodówki wyciągnęli. Ale była faktycznie dobra, może nie lepsza od ludzkiej, ale naprawdę dobra. Porównywalnie do krwi Aniołów. Sięgnął po płaszcz w tył i urwał w miarę długi pasek. Po wypiciu około 5-6 łyków oddalił od ręki usta i szybko zawiązał przed chwilą urwany kawałek materiału na ranie. Spojrzał na Seth.
-I jak?

To było dziwne. To pierwsze ukłucie. No czy moze raczej wbicie. Nie wiedziałam jak to nazwać, ale czułam to dośc mocno jedna$k grymas na twarzy pojawił się dopiero kiedy poczułam jak wyssysa ze mnie moją krew. Co dziwne z początku chciało mi się śmiać. Całe picie czułam wyraźnie, jak moja krew płynie po tętnicach i zyłach w stronę rany. Nie było to za bardzo delitakne, dlatego na moja twarz wstąpił ten niemiły grymas który próbowałam powstrzymać. Czułam tez jego jad który palił mnie od środka. Kiedy wyciągnął swoje kiełki można było wyczóć że zpoczątku miejsce ugryzienia było definitywnie cieplejsze od reszty ciała, ale już po chwili gdy zaczęłam wchłaniać energię z pobliskiego drzewka powracałam do normy. Na chwilę osunęłam się nieco z ławki ale dopiero gdy biedne drzewko zeschło powróciłam do normy, choć jeszcze niekoniecznie w całości.
-WoW
Powiedziałam na razie tylko tyle, bo było to warte czekania doświadczenie.

Kiedy przez dłuższy czas Klaran nic już nie powiedział stwierdziłam że czas się zbierać bo w końcu ile tu można siedzieć. Kiedy wstałam poczułam duże ciśnienie w głowie. Złapałam się prawą dłonią i przysiadłam. Nie sądziłam że po takim czasie nadal moge mieć jakies odczucia po ugryzieniu, chyba że było to spowodowane zbyt szybkim powstaniem. W końcu czasami takie rzeczy się działy. Po chwili bół ustał a ja wstałam i powiedziałam do Klarana mając nadzieje że usłyszy, bo przeciez może on też spać kto go tam wie.
-Do zobaczenia, innym razem pogadamy jeszcze. Bye
Pożegnałam się i ruszyłam w jakims kierunku który znałam tylko ja. Na ramieniu wciąż miałam przepaskę zrobioną przez Granta.

[zt]

Krzaki przy bajorze poruszyły się dziwnie, bynajmniej nie od wiatru, który w pewnym momencie po prostu ustał. Nad wodą wisiała gęsta mgła, trudno było cokolwiek zobaczyć.
Ani śladu żywej duszy? Tak, tak, ani śladu, w tym problem.
Z pobliskiego drzewa uleciało kilka ptaków, wywołując przy tym hałas. Dla innych przyjemny - dla innych nie.

(sory, że tak skromnie, ale tak jakoś wyszło )

Ptaki odleciały i znów zapanowała cisza. Jednak tylko na chwilę. Krzaki ponownie zaszeleściły, teraz ze zdwojoną głośnością. Z mgły zaczęło wyłaniać się coś białego. Coś, co poruszało się na czterech łapach i było znacznie większe niż Nunnaly mogłaby sobie to wyobrazić. Sylwetka zwierzęcia zaczęła się zaostrzać. Do uszu dziewczyny dochodziły również pluski, a to od wkładania i wyciągania łap z wody.
Doszło ją ciche warczenie.

Zwierzę nagle pozornie wyskoczyło z mgły, równie pozornie szczerząc kły do Nunnaly.
- Cześć! - dziewczyna usłyszała głośne przywitanie w swoich myślach. - Chyba cię nie wystarczyłam?
A myślała zupełnie inaczej. Chciała ją jak najbardziej wystraszyć! Chciała, aby w tego strachu aż podskoczyła do samego nieba! Chciała zobaczyć jej minę, no chciała! Każdy ułamek sekundy ciągnął jej się jak potwornie nudna godzina!

Zastygła w miejscu tuż przed nią. "Hm, wystraszyłaś". Te słowa odbijały się echem w jej głowie. "Hm, wystraszyłaś". I znowu.
Wystraszyłaś? Przecież w jej głosie nie było krzty przerażenia! Tygrysica padła na tyłek, nie mogąc uwierzyć.
- Loara River, mnie również - Nunnaly usłyszała w swojej głowie jej głos.
Pogrążyła się w zamyśleniu. Znowu: "hm, wystraszyłaś". Teraz do tego doszło: "nazywam się Nunnaly Dragneel, miło Mi Cię poznać". Nie mogła uwierzyć. KTO NORMALNY WITA SIĘ Z TYGRYSEM??
- Um... - zaczęła niepewnie. - Często spotkasz gadające zwierzaki?

Nunnaly wiedziała wszystko, o czym myśli Loara, ale niektóre jej myśli widziała jak przez mgłę, a to dlatego, że Loara nie była do końca zwierzęciem. Tak czy siak - przez mgłę czy nie - wiedziała.
- Hm, tak? Ależ dziękuję - skinęła łbem.
Machała mocno ogonem, a wyglądało to tak, jakby Nunnaly ją zaciekawiła. To było całkiem prawdopodobne, tyle że Loara zawsze wymachiwała ogonem na wszelkie strony.
- To proste - odpowiedziała, a potem przez kilka chwil milczała, żeby ją nieco zaintrygować. Patrzyła na nią bystrymi, zielonymi oczyma. - Bo jestem człowiekiem.
Zaczekała ana jej reakcję.

- Osobowość? - powtórzyła ze zdziwieniem. - To tylko jedna rzecz z mojego życia. Jeszcze mnie nie poznałaś, a już stwierdzasz, że mam niesamowitą osobowość? To miłe, dziękuję.
Zerkała na nią, mrugając od czasu do czasu. Futro miała całkiem białe w czarne pręgi. Tylko sierść w okolicy łap była nieco szara, bo wiadomo - łazi się po różnych bagnach i bajorach takie jak to.
- Potrafię - przytaknęła skinięciem łba. - Boisz się? Nawet jeśli to nie widać tego po tobie, serio.