Komnata tronowa

Tu odbywają się audiencje z królową. Komnata tronowa również jest obiektem zwiedzań. Po przejściu przez ogromne wrota strzeżone przez strażników, ukazuje nam się podłużny stół, na którego końcu widnieje tron.

Raziel był prowadzony przez asystę strażników. Weszli po schodach na górą, a wrota pałacu otworzyli im inni strażnicy.
- Królowa będzie się z panem chciała widzieć. Żądamy wyjaśnień.
Poprowadzili go do sali audiencyjnej, gdzie czekała królowa. Otworzyli wrota i wprowadzili go do środka. Layla siedziała na swoim tronie.

Będąc już w sali, elegancko ukłoniłem się królowej.
- Więc, o co chcesz mnie spytać, pani?- powiedziałem spokojnym głosem.

Przymrużyła oczy, patrząc na Raziela. Wyglądał na podejrzanego: miał na twarzy maskę i był dziwnie ubrany jak na "zwykłego człowieka". Tak sądziła.
- Proszę, wytłumacz mi, co miało miejsce w labiryncie. Kim jesteś...?
Królowa skinęła na krzesło, by usiadł.

Usiadłem na krześle.
- Na imię mi Razie, jestem łowcą duchów. Ludzie w mieście mówili, że zamek jest nawiedzany przez dusze zmarłych, więc postanowiłem to sprawdzić. Oczywiście, okazało się to prawdą.- odpowiedziałem na zadane pytania.
- Zmarli potrafią być naprawdę niebezpieczni, gdy w pobliżu nie ma kogoś, kto potrafi się z nimi kontaktować.- dodałem, po niecałej minucie.

- Łowcą duchów? - powtórzyła po nim, nieco zdziwiona. - A zamieszkujesz któreś z królestw Avalonu?
Pukała palcami w podłokietnik tronu, zastanawiając się porządnie nad jego słowami. Nie pasowało jej tu nic, a nic... ale prawdopodobnie nieznajomy ja ocalił.
- To przecież niemożliwe! Duchy chyba nie mają wpływu na nasz świat, prawda? Ii... co po miałby atakować?
Musiała to wiedzieć. Chciała mu wierzyć, ale na razie nie miała podstaw.

-Nie, pani.- odpowiedziałem na pytanie dotyczące zamieszkania. Szczerze mówiąc, wolałbym żeby tak zostało. Nie przepadałem za przynależnością do jednego miejsca.
- Gdyby nie miały wpływu, to sytuacja w labiryncie nie miałaby miejsca. A czemu zaatakowały? Tego niestety nie wiem. Ale takiej ilości agresywnych dusz nie spotkałem od dawna.
To nie mogło być coś normalnego. Królowa nie miała na tyle ogromnych pokładów energii, by ściągnąć na siebie tak dużą liczbę duchów. Rozumiem, jednego, może dwa, ale nie kilkadziesiąt.

- To wszystko nie wydaje się być prawdą...
Patrzyła na niego typowym dla siebie zimnym wzorkiem. Jednak pełna była ciepła i miłosierdzia.
- Jeżeli uwierzyć by w twoje opowieści... uratowałeś mi życie, dziękuję.
Uśmiechnęła si kątem ust.
- Spotka cię nagroda. Gdybyś miał do wyboru, to czego byś chciał...? Może ci to dam.

No nie spodziewałem, się, że moje słowa zostaną przyjęte całkowicie na serio. Nic nie poradzę, że ludzie nie wierzą w duchy.
- Można powiedzieć, że to był mój obowiązek.- powiedziałem.
O proszę, nawet mogę sobie wymyślić nagrodę. Jak miło.
- Nie potrzebuję zbyt wiele, do szczęścia wystarczy mi trochę złota.- odpowiedziałem, praktycznie bez namysłu.

- Tak więc dostaniesz kilka złotych monet.
Spojrzała znacząco na strażników, którzy stali przy jej tronie.
- Żegnam.
Odeszli, przystając przy Razielu.
- Tędy proszę.
Obydwoje wyprowadzili go z komnaty. W trakcie wyprowadzania go z zamku, Raziel dostał swoją zapłatę, za którą mógł kupić sobie spokojnie mieszkanie, a i jeszcze by na wyposażenie starczyło.

- Dziękuję, pani.- odparłem, kłaniając się. Po chwili zostałem wyprowadzony z zamku, z dodatkowym mieszkiem złota. Miły akcent na zakończenie dnia.

[z/t]

Layla, gdy została sama, podparła głowę ręką.
- Niewiarygodne - mruknęła do siebie. - Coś takiego nie powinno mieć miejsca... trzeba będzie się tym zająć.
Po chwilowej namysłu wyszła z komnaty, zajmując się swoimi codziennymi zajęciami.

Rashell zmierzała długim korytarzem prowadzącym wprost do komnaty tronowej Królowej Layli. Anielica ubrana była w długi ciemny płaszcz, który przywdziewała na specjalne okazje. Wprawdzie Rash nie miała pojęcia, co się szykuje, ale rano otrzymała powiadomienie od Królowej, aby stawiła się w zamku, zatem oto przybywała. Na korytarzu nie było nikogo prócz niej i dwóch strażników tuż przy wejściu do komnaty. Kiedy dziewczyna się zbliżała, gwałtownie się poruszyli i zagrodzili wejście, a jeden z nich odezwał się głośnym oficjalnym tonem:

-W tej chwili Królowa jest zajęta. Proszę poczekać na wezwanie do środka.

-Emm...-Rash na chwilę się zawahała- Dobra, jak chcecie.

Rashell nie kryła zdenerwowania przed wizytą, więc dla chwilowej ulgi oparła się o ścianę. Przyglądała się strażnikom. Przyglądała się, przyglądała...O! Jednego rozpoznała: Nathaniela- kumpla z Armii.

-Czeeeeść Nat...-syknęła z cwanym uśmieszkiem Rash do owego strażnika- Nie wiedziałam, że dorabiasz jako strażnik dla Królowej.

-Weż się zamknij, Rash. Choć na chwilę, proszę- mruknął jak najciszej strażnik. Jego kolega stłumił śmiech. Rashell tylko wzruszyła ramionami, ale nie przestawała się uśmiechać.

Layla przeglądała wielką księgę ze spisem osób, które stanowiły królewską armię. Przetaczała wzrokiem po nazwiskach, a w miejsce z nazwiskiem, które skojarzyła, wsadzała zakładkę.
- O pani, Rashell Galain czeka przed wejściem. Wstawiła się tak, jak pani chciała - poinformował ją jeden ze strażników, który właśnie wszedł bocznym wejściem.
- Ach, tak? Niech jeszcze chwilkę poczeka, już kończę.
Layla przejrzała jeszcze te nazwiska, które sobie zaznaczyła. Kilka wybranych napisała na kartce, skrobiąc w niej piórem.
- Poproście ją.
- Tak jest.
Otworzył Rashell wrota od tej wewnętrznej strony. Strażnicy poruszyli się i odwrócili w stronę królowej. Tak jak nakazywał zwyczaj.

(Wstawiłam się? O jak fajnie )

Anielica nagle ujrzała otwierające się przed nią wrota do komnaty królewskiej. Natychmiast oderwała się od ściany i otrzepała. Przełknęła głośno ślinę. Nie było wiele osób, których bała się Rashell, jednak Królowa ewidentnie się do nich zaliczała.

-Oho. Na mnie już pora- mruknęła, bardziej do siebie niż do innych.

Ruszyła w miarę spokojnym, równym krokiem. Zatrzymała się tuż przy początku stołu, gdyż nie wiedziała jeszcze, na ile może sobie pozwolić. Spojrzała z szacunkiem na Królową, po czym ukłoniła się nisko. Zaraz po tym wyprostowała się niczym struna.

-Czcigodna Pani chciała się ze mną widzieć...- zaczęła głośno, ale niezbyt pewnie.

(zróbmy to szybko i proszę bez skojarzeń )

Upadli jak to Upadli. Za coś musieli zostać wyrzuceni z nieba. Ale z tego, co wiedziała Layla, staż Rashell wynosił 0, tak więc nie miała żadnych obaw.
- Tak, owszem - odpowiedziała, zerkając na nią. - Wezwałam cię tu w pewnej sprawie.
Królowa wiedziała, że Rasehll była jednym z lepszych łuczników w jej armii.
- Stworzyłam elitarną grupę wojowników, rycerzy i łuczników, oraz wiele innych, która ma być bezstronna wobec królestw. Jest to Gwardia zaufanych mi osób, słuchająca tylko moich rozkazów - uśmiechnęła się lekko, gdy to mówiła. -Będzie interweniować w nagłych, niecodziennych przypadkach.
- Chcę, żebyś do niej dołączyła - odpowiedziała po chwili.

(-2, nie 0 , tak, już, lecę, pędzę )

Rashell z uwagą wysłuchała słów Królowej, jednocześnie sama starała się zrozumieć cel istnienia tej grupy. Kiedy jednak usłyszała o powołaniu jej osoby, natychmiast ją wmurowało. Nie chciała robić z siebie kretynki przy Królowej, więc wszelkie większe radości postanowiła zachować na później. Teraz wolała postawić na konkrety.

-To wielki zaszczyt dla mnie, Wasza Wysokość...- ukłoniła się z szacunkiem-...ale jednocześnie zdziwienie. Nigdy nie byłam jakoś szczególnie zauważana na tle zawodowym.

Dobra, Rash, bez zbędnych filozofii- skarciła siebie w myślach.

-Ale dziękuję, dziękuję, Czcigodna Pani!- wyrwała się gwałtownie z uśmiechem- Tylko... Czy mogę wiedzieć, kto jest moim naczelnikiem?

(oj, przepraszam)

- Ale spośród łuczników wybrałam m.in. ciebie. Potrafisz być zaciekła, a to w większości przypadków przydatna cecha
Odsunęła księgę na bok. Nie mając czego zrobić z rękami, zaczęła stukać palcami jednej dłoni o blat stołu.
- Twój kolega z armii, Alucard vi Britannia.

Anielica trochę się rozluźniła. To dobrze, że Królowa kojarzyła ją z tej prawdziwej strony. Dzięki temu Rash mogła od razu odrzucić sztuczne gierki, jednocześnie nie czyniąc krzywdy królewskiej etykiecie przez wzgląd na to, gdzie się aktualnie znajduje.

-Tak, jestem zaciekła i zrobię wszystko, aby ta cecha tylko i wyłącznie sprzyjała interesom Królewskiej Mości- powiedziała cieplejszym głosem, trzymając dłoń na piersi na znak, że mówi całkowicie szczerze.

Odpowiedź na kolejne pytanie wywołała u Rashell zapewne niespodziewane ze strony Królowej emocje.

-Al?- spytała tylko i zaniosła się głośnym śmiechem, który jednak postawnowiła przekształcić w ostry kaszel.

Postarała się szybko dojść do siebie i za chwilę już stała na baczność.

-Bardzo dobry wybór, Wasza Wysokość. Poza tym znam się z tym panem dość dobrze, więc mogę zagwarantować korzystną współpracę na rzecz Królestw Sanvante i Ashilut- oznajmiła z serdecznym uśmiechem.

Ahh hahaha! Dorwę Cię, Al. Zobaczysz Ty ;]- Rash i jej szatańskie myśli.

Pomyślała, że Rashell i Alucard mają ze sobą wiele wspólnego, kiedy tak "zachichotała" na jego imię.
- Czyli się zgadzasz, fantastycznie - odparła, podnosząc się z krzesła.
To znak dla anielicy, że królowa powiedziała jej już to, co miała powiedzieć.

-Oczywiście, że się zgadzam, Czcigodna Pani. I jeszcze raz dziękuję za docenienie mojej dotychczasowej działalności!- tym razem Rashell znalazła się tuż przy Królowej w pozycji klęczącej. Chwyciła ją za dłoń i złożyła na niej pocałunek. Musiała jednak szybko się wycofać, gdyż strażnicy już ją osaczyli z szablami.

-No, panowie. Spokojnie- uśmiechnęła się, wycofała i jeszcze raz odezwała się do Królowej- Z niecierpliwością czekam na rozkazy Królewskiej Mości.

Ukłoniła się i wyszła z komnaty. Przed wyjściem z zamku jeszcze potraktowała z radości Nathaniela w brzuch z łokcia :3

Uśmiechnęła się kątem warg, a gdy Rash kierowała się w stronę wyjście, odprowadziła ją wzrokiem.
- Dziwna dziewczyna - stwierdziła z uśmiechem.
I wyszła.

[z/t]

Weszła spokojnie po schodach na piętro. Przez ramię przewieszoną miała torbę z królewskimi listami, petycjami, ogłoszeniami i innego typu rzeczami. Dostarczyć je miała Jej Królewskiej Mości.
- życie posłańca jest takie nużące... - mruknęła.
Nudziła już ją to robota. Codziennie musiała latać z jednego królestwa do drugiego, zbierając listy i rozdając je. Poza tym bardzo jej się nie podobała sytuacja, w jakiej znajdowało się Laros. Miasto trzeba było w końcu odbudować.
Pokierowała się w stronę komnaty tronowej.

Siedziała na tronie, oczekując petycji od ludu. Nudziło jej się, wiedziała jednak, że nie wolno jej tego okazać. Musiała wyglądać godnie.
Była zmęczona...
- Pani, zbliża się posłanniczka Loara River - zameldował strażnik.
- Oczywiście, wpuście ją.

Nie czekała długo na to, by drzwi zostały jej otworzone za komendą jednego ze strażników, który był w środku. Ci dwaj, którzy otworzyli jej wrota, pozostali na zewnątrz.
Weszła do środka jak zwykle pewnym krokiem. Pochyliła się niską przed królową.
- Oto królewska poczta, Jaśnie Pani - powiedziała dostojnie. - Wyłożyć ją na stole, czy odczytać?

Machnęła dłonią.
- Połóż na stole, nie kłopocz się. I tak będę musiała sama to przeanalizować. Przeczytaj mi tylko proszę wiadomość od generała. Chcę się dowiedzieć, czy udało mu się stłumić zamieszki na zachodnich Rubieżach.
Wstała z tronu i zaczęła spacerować po podeście.

Wstała i podeszła do podłużnego prostokątnego stołu, gdzie wyłożyła wszystkie dokument. Kątem oka zwróciła uwagę na to, że w sali znajduje się tylko jeden strażnik. Hm, chyba Layla chciała mieć trochę prywatności. Jej błąd.
Wyciągnęła raport od generała i zaczęła go odczytywać.

Słuchała uważnie.
- Cieszę się, że chociaż on dał radę - westchnęła i uśmiechnęła się. - Teraz dużo łatwiej będzie skompletować oddziały ochronne dla robotników w Laros.
Zwróciła się ku Loarze.
- Dziękuję ci, możesz odejść.
Strażnik skinął posłanniczce głową.

Przez chwilę zapatrzyła się w treść raportu.
- Wydaje mi się, że z pieczęcią coś jest nie tak. Spojrzałaby Jaśnie Pani?
Wskazała na dokument, czekając na pozwolenie podejścia lub na to, że królowa sama do niej podejdzie.

- Sugerujesz oszustwo?
Coś nie tak z pieczęcią? Co to za wymysły?
Skinęła ręką, by Loara zbliżyła się do podestu.

- Nie wiem... wydaje mi się, że ona powinna wyglądać inaczej.
Weszła na podest po schodkach, gdzie królowa siedziała na swym tronie. Loara była raczej zaufaną posłanniczką.
- Niech Królowa spojrzy.
Stanęła przy niej, wręczając jej list.

Layla dostrzegła srebrny sztylet, który został wysunięty z rękawa Loary dopiero wtedy, gdy wbił się w jej pierś. Ściekła po nim uwolniona trucizna.
Poczuła, jak ziemia się trzęsie... wokół zaczęła promieniować silna magia.
- Zabiorę ci ją...

Sięgnęła po list, ale zamiast niego otrzymała silne ukłucie w serce. Zamarła. Usłyszała krzyk strażnika i szczęk miecza, kiedy rzucił się ku Loarze. Królowa spojrzała posłanniczce w oczy.
- C-co ty...?

Strażnik rozorał mieczem ramię Loary.

Popchnęła ją, a Layla upadła na ziemię. Loara wyszarpnęła sztylet z jej ciała i wbiła go po drugiej stronie. Słysząc kroki strażnika sprawiła, że jej ciało straciło materialność. Była widoczna, lecz miecz po prostu przeszedł przez nią jak przez ducha.
- Nieładnie tak atakować od tyłu...
Ale nim się podniosła, by rozprawić się z nim, odrzuciła go magiczna aura. Cała energia magiczna Layli zaczęła przechodzić na Loarę, która miała splamione ręce jej właśnie krwią.

- Dlaczego to robisz? - wydusiła z siebie.
Osunęła się słabo na tron, czując, jak opuszcza ją wszelka siła. Krew wypełniła usta i pociekła po gładkiej szyi.
Poniosła ostateczny wysiłek, by zdjąć z głowy srebrną opaskę - koronę.
- Nie dostaniesz... jej...
Korona spłonęła i rozsypała się w popiół w jej dłoni.

- Bo mam dość twoich psich rządów. Nie było godnego zastępcy, więc sprawę trzeba było wziąć w swoje łapki.
Spojrzała na nią z udawanym politowaniem.
- Korona to tylko głupi symbol... ale z twoją magią korona mi nawet nie będzie potrzebna.
Zgiń już, zgiń! - powtarzała w myślach. Jeśli tylko cała magia zostanie zapieczętowana... będzie to oznaczało koniec Layli. Wtedy będzie mogła sobie podporządkować cały pałac i wprowadzić nowej, lepsze rządy.
- Nie byłaś zbyt dobra w swoim fachu...

Zaśmiała się słabo i pokręciła głową.
- Słaba istoto... - szepnęła. - Nie trzeba było mnie zabijać, by mnie zastąpić. Z radością oddałabym komuś innemu... tę klą...tw...
Spojrzenie zeszkliło się a wargi znieruchomiały. Po wszystkim.

- Nikt poza tobą by się nie zgodził.
W momencie, w którym królowa umarła, na szyi byłej posłanniczki wypaliło się czarne znamię. Przypominało to ciernie oplatające jej szyję. Dotknęła niepewnie tego miejsca.
- Klątwę, mówisz...
Uśmiechnęła się kątem warg. Prawdopodobnie czekała na ten dzień już od kilku lat. Nie wiedziała, że przyjdzie jej to z taką łatwością.
- Nim straże mnie zobaczą... - chciała zobaczyć, czy będzie potrafiła posługiwać się magią. Skierowała swoją dłoń ku drzwiom, które w jednej chwili jakby wybuchły i zajęły się ogniem. - Straże...? - zawołała słodko.

Nikt na zewnątrz nie zorientował się, że coś złego miało miejsce, dopóki drzwi nie eksplodowały ogniem. Już po chwili do komnaty wlał się oddział przybocznej gwardii królowej.
- Ty! - ryknął kapitan. - Natychmiast podnieść ręce i na kolana!
Żołnierze byli w szoku.

- Nie! - zbulwersowała się. - To wy padnijcie na kolana przed nową królową!
Przykucnęła i dotknęła dłonią martwego ciała, które pokryło się szronem. Wskazała na nie.
- Zabierzcie ją do jakiejś chłodnicy, już.
Jej głos był raczej stanowczy, tak jak ogólny wyraz twarzy.

Żołnierze jakby stracili pewność siebie. Tylko jeden z nich wyszedł i uniósł miecz do pozycji bojowej.
Kapitan gwardii.
- Morderca taki jak ty nigdy nie będzie moją królową - wycharczał.

Zmarszczyła brwi.
- Czy ktoś jeszcze jest przeciwko mnie? - zapytała głośno. - Proszę, niech wystąpi z szeregu...
Wokół jej ręki przeszła wiązka prądu, coby ich trochę nastraszyć. Nie chciała wyglądać na bezsilną.

Na początku nikt nie dołączył do kapitana, który nie wydawał się być tym zaskoczony. Nie minęła jednak nawet minuta, a u jego boku znalazł się ciemnowłosy młodzieniec.
- Nie będę służył mordercy - rzekł.
- Nigdy nie zaryzykuję życia dla kogoś takiego, jak ty - dodał inny.
Kolejni ludzie dołączali do kapitana, któremu zaufali. Wiedzieli, że prawdopodobnie były to ich ostatnie chwile.

Ani jeden gwardzista nie został z tyłu.
(pw)

Znalazło się jednak kilka osób, które wystąpiły z szeregu. Podziwiała ich wierność Layli. Jednak wiele z nich trzymało się z tyłu, trzęsąc tyłkiem ze strachu.
- Do lochu i na tortury z nimi. JUŻ!
Nie żartowała.

przed chwilą napisałam, że wyszli WSZYSCY

Nikt się nie ruszył.
- Hę...?

(przepraszam )

- Stoicie jak te kołki... na co czekacie?
Chyba nie zdawali sobie sprawy, że moc ich ukochanej królowej została przejęta~

- Czekamy na kolejny ruch krwawej dziewki, która po samookrzyknięciu siebie królową pokaże swą wielkość mordując własnych poddanych - rzekł spokojnie kapitan. W jego słowach brzmiała jedynie pogarda.
- Czekamy.

- Od razu mam zacząć od zabijania straży? To nie będzie zbyt rozsądne...
Nigdy nie miała większej styczności z magią, ale jeśli będzie fantazjować, to może coś z tego będzie. Wykombinowała zaklęcie wiążące, który związało ich po kilka osób - w zależności, ilu stało blisko siebie. Od tego trochę w głowie jej się zakręciło, ale zaraz stanęła na równych nogach.
- W Avalonie nastąpi nowa, lepsza era... wiedźcie, że wszystko wam wyjdzie na dobre.
Zirytowali ją. Zamiast zabrać ciało tej tu martwej, to zachciało mi się buntu...
Zajęła miejsce na tronie, patrząc na nich.
- STRAAAAŻE~ - zawołała, by usłyszeli ją inni strażnicy w innej części zamku. - Ciekawe, czy następni również będą tak oporni... jeśli nie, to wszystkich będę musiała osobiście zaprowadzić do lochu i znaleźć nowych strażników... wtedy nikt się nie dowie, że Layla została zamordowana.

Kapitan zaczął się śmiać. Wyglądało na to, że został przywódcą także w interesach grupy.
- Szukasz straży? Tu jesteśmy. NIKT nie podda ci się z własnej woli. Dziewko.

- Wkurzacie mnie już...
Wyrżnęła wszystkich po kolei. Nie sprawiło jej to aż tak wielkiej przyjemności. Sami się o to prosili.

Komnatę tronową zasłał dywan opancerzonych trupów.


[koniec wydarzenia]