Komnata tronowa

Dzięki swoim kontaktom, dowiedział się że Prawdziwa Królowa, ostatnimi razy była widziana w pałacu Ashilut, dlatego też Al się tam udał. Miał zamiar dowiedzieć się co się do diabła dzieje. Że nowa królowa się pojawiła? Nie mógł w to uwierzyć, więc musi sam to sprawdzić. Do tego, jakim prawem, ktoś nowy zasiadł na tronie? Takie coś jest niedopuszczane. Ale zaraz się wszystkiego dowie.
Wszedł na teren pałacu bez żadnego zatrzymania. No... prawie żadnego. Niektórzy strażnicy, próbowali go zatrzymać, lecz nawet nie musiał podnosić ręki, żeby ich odstraszyć. Po prostu, za nim szli, z bronią w ręku, mając już narobione w gaciach.
Otworzył podwójne drzwi komnaty tronowej i wszedł do środka, stając przed oknem i opierając się o nie. Czekał tylko na małe wyjaśnienia.

Na poważnie został zatrzymany tuż przed samą komnatą tronową, kiedy to dwa napakowani strażnicy zastawili mu drogę halabardami.
- Stój - odezwał się jeden z nich. - Jesteś umówiony? Podaj swoje nazwisko.
Nowi strażnicy nie byli obeznani z Gwardią. Każdy był tu nowy i dopiero się uczył, ale wiedzieli, że groziła im kara ze sprzeciw lub nieposłuszeństwo nowej królowej.

No tak. Nowi... było tutaj gorzej niż kiedykolwiek. Bezmózgie mięśniami, czkające przed komnatą. Cały Avalon się zmienia na gorsze. Nie miał czasu na pogawędki. Doszły go dziwne suchy, co do ludzi z Gwardii. Podobno wielu z nich zginęło, w niewyjaśnionych okolicznościach. Miał następny pretekst, żeby porozmawiać z "tutejszą" władzą.
- Z drogi. - powiedział, zaciskając pięści, spoglądając raz na jednego, raz na drugiego. Ci którzy wchodzili w drogę Alucardowi vi Britannia, długo nie pożyli. Ale on nie lubi zabijać swoich. No chyba że zdrajców, którzy zwrócili się przeciwko niemu. Tak jak ostatnio musiał to zrobić. Nie wiedział co teraz się stanie i co będzie z Królestwem, ale jedno był na pewno świadom. Jeżeli nowa Królowa, nie została urodzona szlachecku, lub nie jest z Rodziny Królewskiej, może dojść nawet do wojny domowej. Arystokracja i Baronowie, będę chcieli koronę, dla kogoś innego, a szczególnie dla siebie. Będą oburzeni tym faktem, że nie było obrad.

Racja, nie mógł ich zabić - to była królewska służba, gdyby tylko któreś tknął, mógłby stracić swą wysoką posadę.
Wyraz twarz strażników nie wskazywał na to, że byli ulegli - wręcz przeciwnie: wyglądali na bardzo stanowczych.
- Królowa nie życzy sobie, by ktoś jej teraz przeszkadzał. Zajęta jest studiowaniem struktury i sposobu rządów, proszę to zrozumieć.
- Jeśli poda pan nazwisko, poinformuję ją o tym i zapytam, czy dane ci jest wejście do środka.

On tego nie umiał zrozumieć. Dlaczego wszyscy byli przeciwko niemu, gdy chce na przykład gdzieś wejść, lub też wyjść. Ale tak jest zawsze. Gdziekolwiek by nie był, zawsze ktoś się znajdzie, żeby go zatrzymać.
Naprawdę nie miał czasu na zwyczajne pogawędki. Może i podczas pobytu za granicami, zmienił się trochę, lecz dzisiaj miał naprawdę zły dzień. Pewnie dlatego, że przyszłość Avalonu, jest nieznana i pod wielkim znakiem zapytania.
- Prosiłem. - powiedział wzdychając i zamykając oczy na trzy sekundy. Po chwili wyprostował ręce przed siebie uderzając z dużą siłą swoją mocą w strażników, tak żeby wlecieli do komnaty, nawet wywarzając drzwi po drodze.
- Nikt nigdy mnie nie sucha. - dodał nieczule po tym wydarzeniu i wszedł do środka.

Strażnicy zostali odepchnięci z wielką siłą, ale na końcu nie uderzyli o ścianę, tylko przyczepili się do gruntu i zatrzymali po kilku metrach. Rozwścieczeni, podnieśli się do boju.
Słysząc huk, Loara oburzyła się.
- Co tu się dzieje?! - podniosła głos, wstając znad stołu. - Czyż nie prosiłam o chwilę ciszy?! ><
Jej wzrok padł na Alucarda. Od dawna go nie widziała, ale zawsze go nawet lubił.
- Co ty wyprawiasz? Mam cię stąd usunąć?

Spokojnie wszedł do sami, przy okazji depcząc po drzwiach, ale po kilku metach już stanął normalnie. Nie lubi używać siły na byle kogo. Respektuje tylko godnych przeciwników dla siebie, a oni dla niego nic nie stanowili.
Spojrzał na Loarę i czegoś tutaj nie rozumiał. Jakim cudem ona tutaj jest? Co się w ogóle stało, że za siaduje sobie w komnacie. No nic... był tutaj oficjalnie.
- Nazywam się Alucard vi Britannia, Królewski Rycerz, Dowódca Królewskiej Gwardii, obrońca Wolnych Ludów Północy, a także ostatni z rodu Strażników Rodzinny Królewskiej. Mam takie mały pytanie. Co tutaj się do cholery dzieje? Gdzie jest królowa. - powiedział krzyżując ręce na piersiach, spoglądając na każdego w tym pokoju. Nie miał zamiaru się ukłonić, ani nic. Podlegał tylko i wyłącznie prawdziwej Królewskiej Rodzinie.

Spojrzała na niego gniewnie.
- Nie wygłupiaj się, znasz mnie - odparła, odchodząc od stołu. - W takim razi jesteś podległy mnie.
Za jego bezkarne zachowanie wyrzuciłaby go od razu. Ale nie mogła tego zrobić.
- Ja jestem królową - odparła, oczekując szacunku. - Layla zmarła... okoliczności jej śmierci nie wolno nikomu zdradzać. Jako jej zaufana i jedna z najbliższych służek, zajęłam jej miejsce, by doprowadzić królestwo do ładu - zmierzyła go wzrokiem. - Właśnie nad tym pracowałam, ale ktoś mi w bardzo niegrzeczny sposób przeszkodził... i musi zostać ukarany. Co ty sobie wyobrażasz? Że przed kim stoisz?

Słysząc że królowa nie żyje, spuścił głowę niżej, robiąc duże oczy. Nawet nie słuchał, do dalej mówiła. Najważniejsze dla niego było bezpieczeństwo królowej. Jedyna misja. Powierzona przez tradycje rodzinną, samą królową i wszystkich szlachciców. Jeszcze nigdy vi Britannia nie upokorzyła się tak, jak teraz. Ostatni z rodu nie obronił, ostatniego z Rodzinny Królewskiej. Wszystko poszło na marne. Królewska Gwardia też już nie ma racji bytu, bo nie ma prawowitych królów.
- Gdzie jest ciało Królowej? - zapytał się nie podnosząc głowy. Ton głosu miał gruby i nie okazywał żadnych uczuć.

- Spalono je z należytym szacunkiem - odpowiedziała, jakby to była najszczersza prawda.
Widziała jego żal i smutek. Nie była osobą wypraną z uczuć.
- Posłuchaj, Al. Czasy się zmieniły, zmieniła się też osoba rządząca. Padło na mnie, więc muszę przejąć obowiązki Jej Wysokości. Ale to nie powód, byś atakował strażników i wyważał drzwi. Następnym razem zastanów się nad tym, co robisz, bo możesz tego gorzko pożałować.
Ostatnie słowa wypowiedziała z nutką goryczy.

Spalono... Spalone ostatnie dowody, które mogły go doprowadzić do królobójcy. Nie wieży, że Królowa się zabił, lub był to wypadek. Nic tak naprawdę go tutaj nie trzyma. Wszystko o co walczył stracił i teraz będzie musiał wszystko od nowa.
- Gdzie jest jej grób? - powiedział, znowu zimnym głosem, spoglądając ciągle w podłogę. Nie obchodzili go ci "najemnicy", bo tak mógł ich tylko nazwać. Czuje się jakby Królestwo zostało przejęte przez wroga i jest coraz gorzej.
Kilka chwil był w ciągłym milczeniu. Zastanawiał się jak to możliwe że Loara została "nową królową". Tak naprawdę to stała się Namiestniczą królestwa, nie władczynią.
- Wszystko przepadło... - dodał po chwili. - Gwardia Królewska nie jest na razie potrzebna. Nie ma prawowitego przedstawiciela Rodziny Królewskiej, dlatego... Wszyscy żołnierze są zwolnieni z służby, prócz Wielkiego Mistrza Magii, Dowódcy Łuczników Rashell Galain i mnie. Będziemy czekać na zjednoczenie królestwa pod władzą prawowitego przedstawiciela Rodziny Królewskiej. - powiedział bardzo poważnie, spoglądając tym samym na Loarę. Taka była prawda. "Królowa" nie zdaje sobie nawet sprawy co teraz będzie się działo, ze strony szlachty i wszystkich władców prowincji. Mogą się zjednoczyć i rozwalić połowę królestwa, żeby jakiś idiota przejął władze. Ktoś rozpętał jedną, wielką reakcje łańcuchową.

- Prochy zostały rozsypane - odparła krótko.
Przyglądała mu się przez dłuższą chwilę. Odbiło mu... nie mogła go słuchać.
- Nie ty o tym decydujesz - warknęła. - Królestwo musi funkcjonować i zostać doprowadzone do ładu. Nie rozumiesz, że Layla sobie nie radziła? Było z nią coraz gorzej... nie było cię tu, więc jej nie widziałeś. I zastanów się dobrze: Layla była ostatnią przedstawicielką rodziny królewskiej. Nadszedł czas nowej dynastii.
Podeszła do niego, kładąc mu rękę na ramieniu.
- Idź i przemyśl to sobie w spokoju. Zastanów się dobrze... chyba nie przestało ci zależeć na bezpieczeństwie Avalonu?
Prawda była okrutna - gdyby Layla chciała, mogłaby ocalić Laros przed Horrorami. Dlaczego więc tego nie zrobiła?

Ta cała sytuacja była gówniana. Skrzyżował znowu ręce na piersiach, po czym spojrzał na Loarę.
- Jeżeli ja o tym nie decyduje, to kto? Ty? Jeżeli chcesz być dobrą władczynią musisz wyrobić sobie odpowiednie do tego cechy. Jeżeli Królowa Layla była ostatnią przedstawicielką Rodziny Królewskiej, więc moje przebywanie na terenie zamku jest bezużyteczne, ponieważ byłem ostatnim rycerzem królewskim. Nigdy nie rzucam słów na wiatr. - powiedział, podchodząc do okna i wyglądając na nie. - Już widzę wielką wojnę domową, w której nie mam zamiaru brać udziału. Będę czekał na pojawienie się dziedzica. Nawet gdyby to miało zając tysiąc lat. Moja rodzina nie zostanie splamiona błotem. - dodał po chwili, odwracając się w jej stronę i opierając o ściankę przy oknie. Tak naprawdę mógłby już iść, bo nie miał nic innego do powiedzenia.

- Owszem, ja - odparła. - Pracuję nad tymi cechami. Chcę być dobrą królową! Przykro mi, że nie jestem żadnym królewskim dziedzicem, ale czy z tego powodu będę gorsza? Dynasta Layli już się skończyła... nie ma żadnego dziedzica...
Zabrała rękę z jego ramienia. Dostrzegła kątem oka, że strażnicy zajęli już swoje odpowiednie pozycje.
- Możesz służyć nowej rodzinie królewskiej. A ja do żadnej wojny domowej nie mam zamiaru pozwolić dojść. Odbuduję Avalon... powstanie Nowy Avalon.

- Nie wiesz do czego są zdolni chciwi i władni ludzi. Wielu jest takich w Avalonie i wiem do czego są zdolni. Oni pierwsi wywołają bund. Z jakiego powodu? Dlaczego akurat ty jesteś królową? Będą mieli o to wielki żal, pretensje i będą zabierać koronę dla siebie. Są pełni honoru i dumy, co sprowadzi ich do tego. Pewnie też inne ludy zostaną zniewolone, co sprowadzi się do wewnętrznego buntu. Nie chce mieć z tym nic wspólnego. To jest najgorszy czas na objęcie takiego stanowiska jak tron. Jak chcecie się bawić w politykę, dyplomacje i inne gówna, nie bronie wam, lecz Gwardia Królewska jest niepodległa waszej władzy, dlatego też pozostanie w cieniu, aż uznamy że warto z niego wyjść. - powiedział spokojnie, ciągle będą oparty o ścianę. Nie miał zamiaru kiwnąć palca do nowego Avalonu. Sama tradycja rodzinna nakazuje mu usunąć się w cień, po takiej wielkiej wpadce. Z jego winy Królowa nie żyje. Nie było go przy niej.

- Spokojna głowa. Myślisz, że do tego dopuszczę?
Miała w sobie teraz więcej mocy niż którakolwiek bestia w calutkim Avalonie.
Westchnęła cicho, wchodząc po schodkach, na podest i zajmując swoje poprzednie miejsce.
- Jesteś dowódcą gwardii, ale to ja sprawuję władzę absolutną. Możesz usunąć się w cień, nie wiem jednak, jak gwardia. Poza tym, jej dowódca zawsze może się zmienić.
Zajęła się studiowaniem map i innych struktur. Wykonała charakterystyczny gest, który mówił "idź, idź".
- Możesz już odejść, bo chyba wszystko sobie wyjaśniliśmy. Aha, a jeśli jeszcze chciałbyś dotknąć jakiegoś strażnika... - spojrzała na niego krzywo spod grzywki i wróciła do pracy. - ...to pożałujesz. Masz chronić pałac, nie pozbawiać go ochrony. Chcesz, bym zginęła tak samo, jak świętej pamięci Jej Wysokość?
Wiedziała, jak oddziaływać na psychikę.

Nie widział w niej nic władczego. Nie posiadała tych cech co Jego Pani.
- Jak chcesz możesz zmieniać dowódcę, ale uważaj. Nikt z obecnych żołnierzy nie pójdzie za nim. Zapominasz o podstawowych rzeczach jakich jest szacunek. Zmieniając ludzi ze stanowisk nigdzie nie dojdziesz. Widzisz, do królowej miałem ogromy szacunek. Nie ze względu na moja pozycje, lecz wiedziałem co potrafi zrobić i jaką ścieszką. - powiedział otwierając okno i za nie wyglądając. Po tym że geście, wrócił wzrokiem na Loarę. - Czy wiesz, jaką Ty drogą kroczysz? - dodał, zamieniając się w piorun, zrobią przy tym trochę huku. Brzmiało to jak normalne walnięcie pioruna, tylko że zniknął za oknem. Zmienić Dowódcę Gwardii? Gwardia Królewska to nic innego niż zaufanie, szacunek, krew i ciężka praca. Tego nie można zmienić.

- Wydaje ci się, że świat jest idealny...?
Nie widziała sensu, by cokolwiek jeszcze mówić. Spokojnie poczekała, aż opuścił komnatę, po czym wskazała strażnikom, żeby zamknęli za nim okno. Wróciła do pracy.
Drzwi zostały szybko naprawione.

(koniec?)

Dostał się do Ashilut gdzie podobno przebywała nowa królowa. Musiał się z nią spotkać i omówić kilka spraw. Do Królestwa wszedł bez problemu gdyż wmieszał się w tłum ludzi. Nie trudno było znaleźć pałac, a raczej twierdzę do której musiał się dostać. Teraz już wiedział dlaczego mówiono mu, że Ashilut jest najbardziej bezpiecznym z królestw. Idąc w stronę pałacu przy okazji zwiedzał miasto patrząc na ludzi pracujących. Był ciekawy jak radziła sobie nowa królowa i jak na razie chyba nie najgorzej.
Dotarł przed bramy pałacu i przechodząc przez park stanął przed drzwiami. Dwóch strażników gdy spostrzegło postać w kapturze i masce zatrzymali go chcąc zapytać się czego chce.
- Przyszedłem zobaczyć się z królową- Odparł Erytnul spoglądając na zagradzających mu drogę strażników.
- Ta jasne uważaj, że uda ci się wejść do komnaty. - Odpowiedział jeden i zaczął się śmiać odstępując na swoje poprzednie miejsce. Drugi również rozbawiony słowami kolegi odsunął się.
W środku nie było już większego problemu. Pytając się ludzi gdzie jest komnata tronowa szybko dotarł przed jej wielkie drzwi. Lecz co teraz?
- Chcę się zobaczyć z Królową.- Rzekł licz do strażników stojących przed drzwiami.

(pozwól, że ja będę opisywała strażników )

Pałac był otwarty dla każdego zwiedzającego. Jednak, gdy ktoś chciał się spotkać z królową, musiał być umówiony. Władza miała swoje obowiązki i nie zawsze mogła przyjąć audiencję.
O takich porach zazwyczaj nie było audiencji. Królowa była zajęta innymi sprawami dotyczącymi życia w królestwie. Najczęściej rozstrzygała problemy z dzisiejszych spotkań.
Grupa strażników, w czujności, przyglądała się Erytnulowi. Część z nich wyczuła coś dziwnego, ale sami nie wiedzieli, co to może być.
- Pana nazwisko? - ozwał się jeden z nich.
Było ich kilku. Jednak ten chyba był wyższy rangą, a tak przynajmniej Erykowi mogło się wydawać.

(Tak wiem dlatego nimi nic się nie odzywałem)

Czół na sobie te wszystkie spojrzenia, które śledziły jego najmniejszy ruch czekając na jeden fałszywy ruch by rzucić się jak drapieżca na swą ofiarę. Eryk próbował tego ruchu nie popełnić chociaż ciężko mu było grać aniołka.
- Erytnul.- Odparł na słowa strażnika i rozejrzał się licząc wszystkich. Cóż niby mieli przewagę liczebną, ale co z ich doświadczeniem.
- Ale nie ma nas na liście więc bądź tak miły i wpuść nas do środka.- Odezwał się drugi głos znikąd. Ale usłyszeć go mógł jedynie strażnik z najwyższą rangą.
Nieumarły stał nieruchomo i cały czas z kapturem na głowie spod którego widać było jedynie oczy Erytnula.

(ok~ // w jakiej przeglądarce piszesz? Jak chcesz być mg, to ściągnij sobie taką, która podkreśla błędy )

- Co to za sztuczki? - ozwał się strażnik, kiedy miał zajrzeć do komnaty.
Popsuł wszystko tym głosem. Uznali to za chęć wyperswadowania na nich wejścia, pewnego rodzaju groźbę. Poza tym, typ wyglądał dość dziwnie.
- Powiedz najpierw, kim jesteś.
Woleli mieć najpierw pewność, a dopiero potem otwierać drzwi.
- Jeśli chcesz wejść, musisz zostawić tu swoją broń.

( Firefox... i niby podkreśla błędy.)

Aj a miało być tak pięknie. Erytnul podszedł trochę bliżej strażnika i odpowiedział mu.
- Kim jestem? Kimś, kto chciał by dołączyć się do straży i zaoferować królowej swą pomoc. Więc nie macie czego się obawiać. Bo co by mi to dało gdybym miał zrobić coś mojemu pracodawcy? Od razu bym był skreślony we wszystkich królestwach.- Po wszystkim zerknął za ramię spoglądając na zawieszony topór.
- Niestety nie mogę go wam zostawić gdyż to będą tortury dla mej broni i możecie sobie zrobić krzywdę.- Powiedział Eryk uśmiechając się szeroko jednak nie było widać tego uśmiechu przez metalową maskę.
- Nie zostawiaj mnie samego! - Krzyknął Krwawy Berserker do właściciela błagalnym tonem głosu.
- Zamilcz. Gdybyś się nie odezwał byśmy byli już w komnacie.- Odpowiedział mu w myślach nieumarły ponownie przenosząc wzrok na strażnika.

(aha, już wiem, czemu ci nie podkreśliło - pisze się "czuł" od uczucia. Ty napisałeś "czół", czyli liczba mnoga od "czoło" )

Strażnik to zrozumiał. Niemniej jednak ten drugi głos był podejrzany.
- A wytłumaczysz nam ten... głos? - zapytał.
Nie rozumiał, dlaczego nie chciał zostawić tu swojej broni. Może miała jakieś magiczne właściwości - kto go tam wie?
- Nasz mag może ją jakoś... zapieczętować. Nie chcielibyśmy żadnego... "wypadku", prawda?
Od kiedy poprzednia królowa została zamordowana, strażnicy zdwoili, a nawet stroili ostrożność. Nie chcieliby ponownie takiego incydentu.

( A rzeczywiście głupi błąd... Sorka trochę rozkojarzony jestem.)

Na słowa strażnika przytaknął głową i zaczął wszystko tłumaczyć.
- Już mówię. Ten oto topór znajdujący się na mych plecach posiadł własną duszę, która obdarzyła do mową, która na pewno już usłyszałeś. Jednakże nie jest ona niebezpieczna o ile jest w moich rękach. Dlatego wolał bym jej Wam nie zostawiać gdyż mogą wyjść z tego jeszcze większe kłopoty.- Powiedział wszystko spokojnym tonem ponownie spoglądając na Berserkera.
- A tak oprócz tego jest niegroźny.- Dodał Eryk ponownie się uśmiechając.
- Hahahahah niezły kit, niezły. - Ponownie przemówił do właściciela śmiejąc się jak oszalały.

(spoko, ja też )

- Noo... sam słyszałeś. Niezły kit.
Przeszedł przez bramę złożoną ze strażników i niepostrzeżenie wszedł do komnaty.Wrócił po kilku minutach, więc Ertnul nie bardzo musiał czekać.
- Możesz wejść z bronią. Ale do królowej nie zbliżysz się na krok. Stań tuż przy pierwszym stopniu - wyjaśnił strażnik.
Drzwi do komnaty otworzyły się. Mógł wejść.

( Jak coś ten tekst słyszał tylko Eryk ale mniejsza z tym )

Gdy tylko drzwi się otworzyły Erytnul przestał już słuchać strażnika i gdy mu pozwolono wszedł do komnaty rozglądając się za królową Avalonu. Ten mur z strażników trochę go rozbawił i zakładając ręce na piersi stanął na... drugim schodku. Może nie zauważą? A nawet jeśli...
Spojrzał na królową i posłał skłon głowy, który miał być ukłonem dla władczyni.
- Witaj pani jam jest Erytnul i jak na pewno twa straż Cię poinformowała przyszedłem złożyć pewną ofertę.- Powiedział do Loary oglądając się dookoła.
Ci wszyscy strażnicy naruszali jego przestrzeń osobistą czego bardzo nie cierpiał.
- Duszno tu. Za dużo tej straży nawet jak dla królowej. Czyżbym coś przegapił co spowodowało, że obawiasz się czegoś Pani?- Dodał ponownie spoglądając na Królową.

(sorki, ale w podpisie masz na czerwono i z kursywą, więc myślałam, że on gada tak wiesz, do wszystkich)

Loara siedziała na tronie, z założoną nogą na nogę. Przypatrywała się twarzy Ertnula z lekko znudzoną miną. To wszystko ją nieco nudziło, ale musiała jakoś się zmuszać. Ważne, że Avalon stawał na nogi.
- Tak, tak. Proszę, przedstaw mi swoją ofertę.
Pokiwała głową. Straży było dużo, to prawda. Jeszcze kilku w środku...
- Nie lubię incydentów. Ani podejrzanych typów - odparła krótko.

( Spoko. Jak nie było nic trzeba zmieniać to nic się nie stało. A na sam koniec zawsze dopisuję do kogo wypowiedział słowa.)

- Tak więc aby nie zajmować twego jakże cennego czasu gdyż widzę, że jesteś zajęta przejdę od razu do szczegółów. Potrzebuję pracy. Chcę służyć na twe rozkazy jednakże nie interesuje mnie zwyczajna służba w straży.- Zaczął krótką przemowę gdyż nagle ktoś wciął mu się w rozmowę
- Interesują Nas specjalne zadania, a nie bieganie za złodziejaszkami. - Tą wypowiedź usłyszeli już wszyscy, a Erytnul pokiwał głową z zażenowaniem i zrobił malutki kroczek do przodu tak aby nikt tego nie dostrzegł.

(ej, widzisz obrazek w moim podpisie?)

Loara uśmiechnęła się kątem warg, mrużąc oczy.
- Ściągnij kaptur i pokaż twarz - powiedziała nagle, podnosząc się z miejsca.
Najpierw musiała się dowiedzieć, kim był tajemniczy przybysz. No i tak bez niczego chciał dla niej pracować, już na wyższym stanowisku. Ale w sumie wszyscy się od niej odwracali... potrzebowała kogoś mocnego. Ciekawe tylko, kim jest ten tutaj.
- Nie jesteś zbyt śmiały, pochodząc tak blisko?
Dostrzegła to.

(Jeżeli chodzi o tego kotka to widzę )

- Muszę podejść bliżej jeżeli chcesz ujrzeć mą twarz. Jednakże ostrzegam nie bez przyczyny jest pod maską.- Powiedział Erytnul podchodząc przed tron. Po drodze zsunął z głowy twarz ukazując zdobioną metalową maskę, a gdy znalazł się tuż przed królową podniósł rękę do góry łapiąc za dziurki od oczów i zsunął maskę do połowy ukazując tylko jedno oko i uśmiechniętą szczękę. Cała skóra była zielona, a oczy już dawno straciły swój blask i kolor. Twarz mogła ujrzeć jedynie Loara. Po kilku sekundach maska ponownie powróciła na swe miejsce, a Erytnul cofnął się o dwa kroki. Loara widząc twarz przeklętego poczuła jak chłód rozszedł się po jej całym ciele i wrażenie jakby przed nią stała sama śmierć.

(ok, to mi wystarczy)

Ta krótka chwila wystarczyła jej, żeby się przyjrzeć. W momencie, gdy ściągał maskę, wszyscy strażnicy odwrócili się na znak Loary.
- Opowiedz mi coś osobie - odparła na to wszystko. - I powiedz... nawet jeśli bym się zgodziła, jaką chciałbyś zapłatę.

(nie wiem, czy już odpiszę Idę chyba spać)

(Spoko nawet był by dobry moment na pause. Jak coś dobranoc.)

Co? Ma coś opowiedzieć o sobie? Tego to się nie spodziewał po władczyni.
- Zwą mię Erytnulem i jestem najemnikiem być może, który będzie pracował dla Ciebie Pani. Ale to już od Ciebie tylko zależy.- Odparł licz i pomyślał o swym wynagrodzeniu.
- Czego oczekuję za służbę? Na pewno nie chodzi mi o pieniądze, ani o inne kosztowności bo w zasadzie wszystko to już posiadam. Tutaj chodzi raczej o zaspokojenie mojego głodu poszukiwacza przygód. No i może trochę o przywileje. Heheh.- Rzekł Erytnul śmiejąc się cicho na sam koniec.
- Oraz z pewnością Pani coś wymyśli na jaką tu nagrodę zasłużyłem.- Dodał po chwili milczenia nie mogąc wymyślić dla siebie żadnej konkretnej zapłaty.

(ja już siły pisać nie miałam )

Typ był nieco podejrzany, ale nie to ją interesowało. Bardziej zależało jej na tym, by poznać jego siłę i umiejętności. Bo co jej po pierwszym lepszym najemniku? Trzeba go było przetestować.
- O jakich przywilejach mówisz? - zdziwiła się nieco, mrużąc oczy. Mogła mu dać, czego chciał, ale to jeszcze będzie zależało od tego, na co go stać.
- Zapraszam do koszar - wskazała ręką boczne drzwi.
Strażnicy milczeli, nie drgnęli nawet.

(ech, nie potrafię pisać Loarką już ładnych postów. Mam nadzieję, że to cię zadowoli)

( Heh ja poszedłem spać jakoś tak po 4:50 . Nie no spoko rozumiem. No i to co najważniejsze jest w postach więc narzekać nie będę.)

Może nie tyle co podejrzany co małomówny. Erytnul nie był osobnikiem, który od razu każdemu opowiada swój życiorys. Bo nikogo to nie powinno interesować co on zrobił, że stał się tym kim jest.
- Przywilejach... na samym początku wystarczyło by... Aby ci oto tutaj strażnicy nie przeszkadzali mi w pracy i nie zabierali Nam tlenu. - Te słowa mogła usłyszeć jedynie Loara, która wskazała drzwi do koszar. Trochę go zdziwiło to, że przejście do koszar jest przez salę tronową. Jednakże postąpił według poleceń królowej i skierował się w stronę drzwi.
- A cóż takiego mam zrobić w tych koszarach?- Zapytał się Eryk czekając na Loarę.
Chyba nie wątpiła w jego wyszkolenie? To, że nie wszedł do komnaty przez rozwaloną ścianę i wyważone drzwi pozostawiając za sobą tabun martwych strażników nie świadczy o tym, że nie ma wystarczająco siły aby tego dokonać. A to, że postąpił tak, a nie inaczej to sprawa dobrego zaprezentowania się. Jednakże rozumiał królową. Chciała przetestować najemnika i osądzić czy się nadaje na kogoś ponad straż...

Saw zostawił Wyrwija przed pałacem, nakazał mu zostać. Wyszkolony koń wiedział że ma się nie ruszać.
Wszedł niezauważony przez bramę. Poruszał się tak jak nakazywał mu wiatr i cień aby nikt go nie zobaczył. Przeszedł koło strażników jakieś 3 metry od nich.
Później poszedł największym korytarzem, od razu domyślił się że prowadzi do sali tronowej.
Podszedł do strażników.
No niestety, byli martwi.
Otworzył drzwi, i wkroczył do sali tronowej.

( Sorka Saw ale jakim cudem mogłeś ich zabić skoro wszyscy strażnicy są w sali tronowej i zabicie tylu strażników z łuku było by po prostu nie możliwe. Może byś zabił tych 3-4 ale reszta by cię zaszlachtowała i zwłoki rzuciła dla psów na pożarcie. Oczywiście za takie wejście . A no i nie możesz napisać, że nie żyją nawet nie opisując jak ich zabiłeś.)

Gdy do sali tronowej wszedł zakapturzony mężczyzna, gdyż płeć zdradzała postura osobnika. Erytnul zatrzymał się i stanął pomiędzy nieznajomym, a królową. Zauważył przy mężczyźnie łuk i w razie wystrzelenia z niego strzały zawsze mógł wejść w lecącą strzałę ochraniając tym samym królową. Oczywiście nie znał zamiarów zakapturzonej postaci, ale wolał być ostrożnym. Nie spodobał mu się ten osobnik o czym również wiedział i Krwawy Berserker.
- Radzę się zatrzymać inaczej wypatroszę cię z wnętrzności. Mów kim jesteś i czego chcesz.- Odezwał się głos znikąd, który i tak mógł usłyszeć jedynie Saw.

(Saw, przykro mi, ale nie mogłeś tak po prostu przejść obok strażników niezauważony, nawet jeśli jesteś zwiadowcą. Teraz piszę bardziej jako MG, bo Erytnul mnie o to poprosił, więc daj nam dokończyć. Potraktuję, jakby twojego posta nie było - bo jest on po prostu... niemożliwy. A jak już, to czekać na swoją kolejkę, Eryk)

W pałacu było mnóstwo korytarzy i do jednego miejsca mogło ich prowadzić kilka. Oba pałace, zarówno w Ashilut jak i Sanvante były tak złożone, że można było się w nich zgubić. Jednakże pałac wypełniony był urzędnikami i innymi strażnikami, którzy mniej więcej ogarniali jego strukturę.
- Irytujący jest ten głos - syknęła cicho.
Weszli do koszar.
- Proszę, nie obawiaj się niczego. Wejdź głębiej.
Jakby znikąd pojawiło się mniej więcej 10-15 napastników. Ale nie byli to żywi ludzie. Jakby klony, albo iluzje.
- Zabij. Pokaż, co potrafisz.
Loara zajęła dogodne miejsce.

( Sorka, że się tam wtrąciłem w kolejkę, ale musiałem coś napisać.)

Erytnul szedł za Loarą, która doprowadziła go do jakiegoś pomieszczenia w którym nagle pokazało się kilku napastników. Cóż dosyć ciekawy sposób na trening. Licz złapał za rękojeść topora, który zalśnił w świetle dochodzącym z komnaty, a oczy demona na toporze przybrały krwisty odcień. Złapał topór oburącz zaciskając pięści na rękojeści.
- Czas na ucztę. - Wypowiedział te słowa rzucając się w stronę jednego z klona i potężnym cięciem odciął rękę i stając za nim uderzył pod kolano powodując, że przeciwnik się wyłożył na ziemi. Mimo iż Eryk walczył tak dużą bronią jego ciosy były bardzo precyzyjne jak i szybkie. Obracając się na pięcie i machając toporem w górę rozciął kolejną iluzję na dwie części. Wtedy puścił jedną ręką topór i zanim ciało drugiej ofiary upadło na ziemię przemieniło się w ducha, który od razu zaatakował pozostałe iluzje. Dłoń nieumarłego przybrała dziwną szarozieloną poświatę. Podniósł rękę wyżej, a z niej wyleciała energia w postaci okręgu, która niczym potężny podmuch wiatru odrzuciła przeciwników stojących w promieniu czterech metrów od Erytnula. Po wszystkim ponownie chwycił za topór czekając co zrobią przeciwnicy.

(Erytnul - dam ci pole do popisu i możesz opisywać te "klony" Oddaję ci chwilowo swoją fuchę)

Przyglądała się z zainteresowaniem jego atakom. Oparła łokieć na podłokietniku, a na otwartej dłoni twarz. Spoglądała na niego jakby ze znużeniem, lub znudzeniem. Trzeba było to zrozumieć i uszanować - była bardzo śpiąca.
Słysząc jego słowa, uśmiechnęła się kątem warg.
- Smaczego.
Obserwowała, jak jeden po drugim padał, a następnie znikał.

(Ok rozumiem :])

Odepchnięte klony wstały z ziemi i wyciągając miecz zaszarżowały na nieumarłego. Jeden z nich został przerzucony przez bark, jednakże było ich zbyt dużo aby móc walczyć Krwawym Berserkerem więc postanowił zmienić trochę styl walki. Dlatego zawieszając swój oręż na plecach zaczął atakować samymi pięściami. Obkładając, przewracając i używając przeciwników jako żywej tarczy pokonywał kolejnych przeciwników. Jego styl walki teraz bardziej przypominał styl gladiatorów lub zapaśników. Trzymając jeden z mieczy przeciwnika poczuł jak coś wbiło się w jego brzuch. Spojrzał na klona, który trzymał ostrze do połowy wbite w ciało licza. Erytnul złapał za rękojeść trzymając również ręce iluzji na mieczu i pchnął go jeszcze dalej tak, że teraz przebił go w całości i klinga miecza przywarła do ciała najemnika. Ten jedynie zaczął się śmiać i obracając w ręku trzymany miecz odciął głowę klona, który natychmiastowo zniknął pozostawiając wbity miecz.
Eryk wyjął z siebie miecz i dalej kontynuował zabawę. Dla niego każda walka była odzwierciedleniem zabawy, która tylko umiała zaspokoić jego głód krwi. Każde kolejne starcie z iluzją było jeszcze bardziej widowiskowe od poprzedniego. Ból który zadawał wrogom był powolny i dla normalnej istoty były by to istne tortury. Gdy już kończył z ostatnim z przeciwników zostawił w nim dwa miecze wbite prosto w oczodoły i powoli odwracając się ruszył w kierunku królowej stając trzy metry przed nią.
- To była dopiero zabawa. Jednakże była by lepsza gdyby byli prawdziwi.- Powiedział uśmiechając się szeroko, jednak tego uśmiechu nikt nie mógł dostrzec gdyż był skrywany pod maską.
Rany które zadał przebity miecz scaliły się już dawno pozostawiając jedynie po sobie wspomnienia i przecięte ubrania nieumarłego.

Zaklaskała trzy razy w dłonie. Nie wiadomo, czy to dlatego, żeby już skończył, czy zrobiła to raczej z podziwu. W każdym bądź razie - na zaskoczoną nie wyglądała.
- Więc... chcesz dla mnie pracować za przywileje? - zapytała głośno z balkonu, żeby usłyszał. - Nie chciałbyś dołączyć do... gwardii?
Patrzyła na niego z góry. Reszta iluzji rozprysnęła się w pył.

No tak to nic nadzwyczajnego nie było oprócz siekania przeciwników.
- Gwardii? A jakie ma obowiązki? Oprócz leżenia i dostawania za to pieniądze? Jak dobrze wiem ta Gwardia to wojsko królowej więc gdy nie ma wojny oni tylko się obijają, a ja wolę działać niż bezczynnie siedzieć na dupsku. Wolał bym zostać osobą, która podlega tylko jednej osobie. Tobie!- Odpowiedział Erytnul wyprostowując się i założonymi rękoma na klatce piersiowej patrzył na Loarę.

- Królewska Gwardia jest gwardią bez strony. Są w niej ludzie zarówno z Sanvante, jak i Ashilut. Ich pierwotnym celem było pilnowanie obu królestw, by nie wybuchła wojna.
Jej wargi rozchylił się w lekkim uśmiechu. Skinęła głową.
- Rozumiem. Nie musisz przynależeć do żadnej grupy.

Erytnul również się uśmiechnął i wydał z siebie ciche "heh".
- No to widzę, że się rozumiemy. Wolę działać sam i byś sam dla siebie dowódcą.- Powiedział Eryk i zaczął wchodzić do góry stając nieopodal władczyni.
- Lubię też konkrety, więc jeżeli masz dla mnie jakieś pierwsze zadanie, to jestem do usług.- Rzekł licz podchodząc bliżej królowej i opierając się o poręcze spojrzał na arenę na której walczył. Przypomniały mu się wtedy wspomnienia z dzieciństwa i pierwsza walka na podobnej arenie.

- Teraz to ja będę twoim dowódcą - poprawiła go.
Był bardzo śmiały, podchodząc tak blisko. Może sobie nie zdawał sprawy... ale strażnicy byli na każde jej skinięcie. Było ich dość sporo w pałacu i w ogóle, w komnacie. Niektórzy byli ukryci i tylko czkali na znak...
- Cóż... mam wielu przeciwników i z pewnością będą szykowali na mnie zasadzkę. Będą chcieli mnie obalić, bo nie doceniają tego, co im dał los. Mają mnie za... sama nie wiem kogo! - machnęła teatralnie ręką. - Musisz mnie chronić. Nie pozwolić mi umrzeć. I zabić każdego, kto choćby ważył się mnie tknąć.

- A więc moim zadaniem jest ochrona Ciebie? Nie ma sprawy. Zawsze mogę atak przyjąć na siebie i jak chcesz mogę też popytać ludzi o plotkach na temat królowej. Kto wie może czegoś ciekawego się dowiem?- Powiedział Erytnul dokładnie się rozglądając.
- Jednakże musisz mi zaufać ponieważ nie wiem jak długo będę znosił te spojrzenia całej tej zgrai strażników.- Dodał najemnik obracając się teraz tyłem do barierek aby móc się o nie oprzeć. Tak Loara miała pewną rację Erytnul był bardzo śmiały i wiedział, że królowa może go potrzebować w tak trudnych chwilach więc mógł w pewien sposób pozwolić sobie na ową śmiałość.
- No i już ostatnia rzecz i nie zajmuję Ci więcej czasu. Może wiesz od kogo powinienem zacząć swe poszukiwania? Jakieś poszlaki, cokolwiek co pomoże mi w zadaniu.- Powiedział spoglądając na królową.

- To dobry pomysł - schodziła się. - Wszystko tak, jak powiedziałam. Nie ma niejasności.
Pokręciła głową.
- Takie są standardy. Tego akurat nie mogę zmienić. Istnieją pewne zwyczaje, których nie można naruszyć. Nie musisz się czuć przy strażnikach skrępowany ani nic z tych rzeczy. Tylko odnoś się do nich z należytym szacunkiem, oni też mają swoją godność.
Pokiwała głową.
- Może zacznij od sprawdzenia, czy w Avalonie są jeszcze horrory.

No może i jakąś tam mają, jednak robili największy błąd jaki można popełnić przy Erytnulu. Naruszyć jego przestrzeń i nadepnąć mu na odcisk. Nieumarły teraz dokładniej spojrzał na Loarę i zmrużył brwi, których nie miał.
- Horrory? A cóż to takiego?- Zapytał się i odepchnął się od poręczy stając na równe nogi.
- No dobrze, dobrze... Spróbuję być trochę milszy dla nich.- Powiedział to bardzo cicho i westchnął na koniec. Czegoż wszyscy od niego żądają... Przecież to nie jest w jego stylu, ale na szczęście aktorem był bardzo dobrym. Pomagała mu w tym maska, która skrywała prawdziwe emocje pod metalowym pokerface.
Zainteresowała go ta sprawa z horrorami. Było to coś nowego, a wszystko co nowe to Erytnul uwielbia.

(Rozwaliłeś mnie z tymi brwiami )

Uśmiechnęła się kątem warg.
- Ludzie w Laros lepiej ci o nich opowiedzą - rzekła. - A teraz już idź. Chcę wziąć kąpiel i położyć się spać, bo padam z nóg.
Machnęła lekko ręką.
- Wróć za jakiś czas. Na razie czuję się tu bezpieczna.