Plaża

Dziewczyna,której cichy śpiew usłyszał przed paroma minutami,znalazła się zaraz przy jego kolanie zgniatając małą istotkę ręką.Cichy śpiew ustał,a Myrtan aż podskoczył zrywając się na nogi.
-Kurcze ale mnie przestraszyłaś!
Rękę trzymał na sercu które biło jak szalone.Po chwili z nieba zanurkował na ziemię nietoperz chwytając łapkami świerszcza i odlatując.Myrtan wbił w odlatujące "gówienko na łapkach" stęsknione spojrzenie.
-A był taki piękny
><"

- Oj x_X - spojrzała na niego, kiedy stał już na równych nogach.
Wyglądał na naprawdę przestraszonego. Trzymał dłoń na sercu i oddychał szybko. Fajnie :3
- Przepraszam - rzekła słodko i uroczo.
Przeniosła wzrok na zgniecionego świerszcza. Nie minęło kilka chwil, a nieżywy organizm został pochwycony przez nietoperza. No, przynajmniej jedno będzie żyło kosztem drugiego.
- Wcale nie... - mruknęła. - Był zielony i był robakiem.
Spojrzała na nieznajomego.
- Spokojnie, są jeszcze miliony identycznych - zapewniła.

Jego rytm serca zaczął się powoli miarkować.Patrzał jeszcze chwilę za odlatującym nietoperzem,po czym przeniósł wzrok na dziewczynę.Widać było że była jeszcze młoda i niedoświadczona,ale co on tam wiedział.Sam skończył zaledwie 27 lat.
-A właśnie że nie panienko..
Skwitował jednym zdaniem wystawiając język jak małe dziecko.
-Każdy z nich jest inny osobliwy-
Uśmiechnął się lekko i posadził tyłek pod drzewem przyglądając się powierzchni wody w,której odbijał się blask księżyca.
-To miejsce jest magiczne.
Stwierdził krótko.

Wzruszyła ramionami. Przyroda to była dla niej przyroda... fauna, flora. Nic poza tym.
- Jak każde inne - mruknęła z brakiem zainteresowania.
Wstała, otrzepując kolana z piasku. Odeszła brzegiem jeziora.

[z/t]

(Sory, ale dzisiaj wyjeżdżam)

-Taaa...
Mruknął do siebie,wstając i otrzepując cztery litery z piasku.Jeszcze raz spojrzał na te "Magiczne miejsce" po czym ruszył co jakiś czas pociągając nosem.
-Fajnie chyba jestem chory.
Kichnął głośno.Ponownie ruszył przed siebie kręcąc głową w wyrazie irytacji.

Z.t

Przyjechał tutaj na koniu. Żeby go nie przemęczyć, nie galopował. Gdy przybył już na plaże, zsiadł białego wierzchołka i pogłaskał go. Za chciało mu się pić więc nie krępował się i upił trochę wody z jeziora. Al, odsunął się i stanął na przeciwko plaży. Potrafi już zamienić swoje ciało w piorun i teleportować się. Także wystrzelić kule, a raczej wibrujące w niej pioruny. Zastanawia się czy może przywołać chmury burzowe i siłom woli pokierować piorunami z nich tam gdzie będzie chciał. Było to możliwe. Jeszcze nigdy tego nie próbował, a w starych zapisach rodzinnych nic nie było napisane.
Skupił się na drugim brzegu jeziora i starał się wytworzyć chmury na cały teren. Trwało to pięć minut, ale udało się. Chmury burzowe, były gotowe do ataku. Skoncentrował się na jednym drzewie, po drugim stronie jeziora i zaraz walnął w nie piorun. Drzewo rozleciało się na kawałki. Była to przydatna zdolność na dużej wojnie, gdzie mógł rozbić szyki wroga.

(chmury z piorunami...? Czy to nie za dużo?)

W lasie zrobiło się za tłoczno, więc może na plaży znajdzie trochę spokoju. Tak myślała, gdy wędrowała brzegiem jeziora.
"Bogowie śmierci... a to dobre..."
Kopnęła jakiś kamyk.

(Bardzo ciekawy będzie efekt uboczny tej zdolności. Nic za darmo )

Po tym jak to zrobił poczuł się o dużo słabiej. To jest niesamowity wysiłek nawet na taki jeden atak. Pewnie odległość też wchodzi w role. Teraz jego jedynym celem, jest opanowanie tej techniki, żeby można chodziarz raz użyć jej bez żadnych konsekwencji. Przy tej zdolności, ciągle są jakieś konsekwencje jej użytku, a opanowanie jej jest jeszcze trudniejsze. Chyba będzie musiał się zwrócić do starożytnych zapisków i magi. Przed nim było tylko pięciu posiadającą elektrokineze. Może w ruinach jego domu coś się znajdzie.

(ok ;])

Spojrzała w niebo. Zebrały się dziwne, nienaturalne burzowe chmury.
- Zaraz... przecież przed chwilą było tak jasno - mruknęła.
Rozejrzała się wokoło.

Osłabienie poczuł od razu i musiał przerwać. Musi uczyć się na błędach, dlatego teraz musi dojść gdzie go popełnił. Chmury od razu się rozpłynęły, a on podszedł do konia głaszcząc go po mordce. Był zadowolony i łasił się do Al'a.

I ni stąd, ni zowąd, chmury się rozeszły. Zza nich pokazało się słońce i przygrzało mocno.
- Hm, dziwne... - mruknęła pod nosem.
Ruszyła dalej brzegiem jeziora. Takie anomalie są dziwne. Bardzo dziwne.
Idąc wzdłuż brzegu, wypatrzyła w końcu znajomą postać, która... bawiła się z białym koniem .
- Heej! - zawołała, kiedy była już blisko niego.

Gdy usłyszał jakiś głos z daleka, odwrócił się i dostrzegł Loarę. Dawno jej nie widział, a bardziej to od wypadku, przy testowaniu nowej techniki. Pamięta dobrze, że pomogła mu dojść do szpitala, razem z kowalem.
- Cześć. - powiedział spokojnie gdy była już blisko. Jak zawsze bez żadnego uśmiechu czy też mrugnięcia.

Uśmiechnęła się lekko, coby nie psuć atmosfery.
- Twój koń? - zapytała.
Wyciągnęła dłoń w stronę zwierzęcia, przykładając dłoń do jego... pyska. Oparła czoło na jego łbie.
- Jest śliczny... taki biały, szlachecki.
Pogłaskała konia po grzywie.

- Tak mój, nazywa się Lothar. - powiedział spokojnie obserwując co robi dziewczyna. Lothar'owi, podobało się co ona robiła. Przybliżał się do niej, aż ja polizał swoim dużym językiem.

- Ouu, ładne imię.
Pogłaskała konia po "policzku" (chodzi o boczną część jego łba), gdy niespodziewanie polizał ją. Może śliny na jej twarzy nie zostało dużo, ale fakt faktem, była mokra .
- Zwierzęta potrafią być nieobliczalne... - powiedziała, uśmiechając się lekko.
Wytarła sobie twarz.
- Widziałeś te chmury, co były niedawno?

- Ta... Nie panuje nad nimi. - powiedział spokojnie spoglądając w niebo. To nie był czas na chwałę, ani na porażkę. Miał jeszcze czas, do opanowania wszystkiego. Na razie musi się zając gwardią i poznać ich członków.

- To twoja sprawka?
Zdziwiła się nie na żarty. Odsunęła się od konia, by ten czasem znów nie okazał jej swojej sympatii.
- Znasz się na magii?

- Nie... To znaczy trochę. - za pierwszym razem nie wiedział co powiedzieć. Używanie tej magii jest objęte ścisłą tajemnicą. Nikt poza vi Britannia nie może poznać tego sekretu. Nawet królowa.

- Nauczyłbyś mnie czegoś? *___*
Zachwyciła się, nie ma co XD Nie znała się w ogóle na magii i nie miała z nią do czynienia, ale gdyby Al dał jej jakieś wskazówki, to może nie byłaby już taka zielona w sprawie magii.
- A tak właściwie... kim jesteś? - chodziło jej o rasę.

- Nie, tej magii nie mogę ciebie nauczyć. - powiedział spokojnie spoglądając na nią. Co za pytanie. Kim niby miał by być.
- Jestem człowiekiem, tylko z wielkimi korzeniami. - odpowiedział jej takim samym tonem jak zawsze. Wiele kobiet bierze ten ton za denerwujący.

- Czemu niby? To jakaś zakazana magia?
Przyjrzała mu się, przechylając głowę na bok. Wielkimi korzeniami. Ciekawe, co to mogło znaczyć?
Mrugnęła odruchowo.

- Tak jakby. - zakazana była pod względem używania jej. W kim nie płynęła krew Britannia, nie mógł używać takiej magii. Zawsze pamiętał o zasadach rodzinnych i nigdy nie zapomni. Dla niego to jest święta rzecz.

- Małomówny jesteś, wiesz?
Zwróciła się w stronę plaży. Ruszyła powoli, a gdy znalazła się przy wodzie, przykucnęła. Wpatrywała się w lustro wody.

- Słowa mogą być potężniejsze od miecza. Gdy coś mówię to bez obijania w bawełnę. - powiedział spokojnie spoglądając na niebo. Lothar położył się na plaży mordką umoczył w jeziorku. Zaczął głośno oddychać nosem w wodę, tak żeby powietrze tworzyło malutkie fale.

Gdy do niej mówił, wykonywała ruchy ręką, symulując jego gadaninę. Oczywiście nie widział tego, bo stała do niego plecami . Po prostu zawiodła się, że nie mogła poznać podstaw magii.
- Tak, słowami może dojść do pokoju, mieczem nie bardzo - mruknęła, nie wiedząc o co mu chodzi.

- Od tysiąca lat na tych ziemiach, tylko mieczem udało się sprowadzić pokój. - dodał jeszcze, stojąc bez ruchu, wpatrzony w niebo. To było jego drugie ulubione zajęcie. Wpatrywanie się w niebo i gwiazdy.

- E tam - mruknęła i znów ruszyła brzegiem jeziora.
Już nic więcej nie powiedziała, więc to "e tam" mógł odebrać jako pożegnanie.
Oddaliła się.

[z/t]

Gdy dziewczyna znikła, chciał spróbować jeszcze raz. Tym razem musi zając się medytacją. Może gdy zbierze w sobie energie, wyjdzie mu lepiej. Usiadł na brzegu jeziora i do o koła niego zaczęły tworzyć się małe pioruny, który latały w tą i z powrotem. Z czasem coraz ich więcej.

Genesis jeździł po całym Avalonie ciągle szukając informacji na temat zgładzenia rodziny vi Britannia. Chcąc chwilę odpocząć przyjechał na plażę na swoim wiernym koniu o imieniu Sephiroth. Dojeżdżając do piasku zauważył siedzącego tam chłopaka i otaczające go pioruny.
- Al!?- zawołał pytającym głosem podchodząc powoli do chłopaka.- Hej kupę lat kuzynie.- Powiedział uśmiechając się lekko i podając mu dłoń na przywitanie.- Słyszałem nowinki, że zostałeś Dowódcą Gwardii Królewskiej.

Cisza i spokój, teraz to było najważniejsze dla niego. Po chwile tego też spokoju usłyszał czyiś głos. Przestał medytować, co sprawiło, że pioruny zniknęły. Odwrócił się i zobaczył jakiegoś chłopaka. Nie mógł sobie przypomnieć kto to jest. Pewnie przez ostatnie uderzenie w głowę. Co? Uderzenie? Chyba rozwalenie sobie czaszki. Krwi było dużo... ale mniejsza o to. Powiedział do niego kuzynie?
- Yyyy... nie przypominam sobie. - powiedział spokojnie znowu spoglądając na jezioro.

-Serio? Nie pamiętasz mnie. Jestem Genesis Rhapsodos z rodziny eu Britannie.- powiedział spokojnym głosem.- Ale jeżeli nie pamiętasz mnie to nic nie szkodzi.- Zauważyłem, że ćwiczysz panowanie nad mocą i to elektryczną. Ale ci się poszczęściło Al. Jak dobrze pamiętam to niewielu posiadało ta moc.
Chłopak za bardzo nie wiedział jak się zachować po tak długim czasie nie widzenia się z kuzynem. Widać Alucard dorósł od ostatniego czasu kiedy go widział, nie tylko cieleśnie ale i umysłowo.
- A więc to prawda, że zostałeś mianowany na Głównodowodzącego Królewskiej Armii?- zapytał się chłopaka.- I jak mogę dostać audiencję u królowej?

Próbował wygrzebać coś w swojej łepetynie, lecz nie mógł sobie przypomnieć.
- Nie wiem czy to takie fajne, może i przydatne, ale wszystko ma swoją cenę. - powiedział spokojnie wstając i przyglądając mu się.
- Audiencji u królowej nie można dostać, ona sama ciebie wzywa. Tak to prawda jestem głównodowodzącym gwardii, a nie armii, to jest różnica. - Armia podlega pod namiestników, a gwardia nie, co oznacza, że stoi nad nimi i nie mogą mu rozkazywać.

- Hej każda magia ma swoją cenę nawet moja magia ognia, przy silniejszych czarach odbiera mi dużo energii.- odparł patrząc ciągle na kuzyna. - Sam chciałbym byc Królewskim Gwardzistą, ale widocznie muszę jeszcze poczekać, bo w końcu to elita rycerska.
Chłopak spojrzał się na chwilę na jezioro, a potem wrócił wzrokiem na chłopaka.
- No nic na mnie już pora, ale mam nadzieję że jeszcze się spotkamy.- powiedział wskakując na konia i jadąc w jemu tylko znanym kierunku.

[/zt]

Gdy chłopak odjechał też mógł by się za coś w końcu zabrać. Na razie musi znaleźć stare papiery o używaniu mocy. Pewnie gdzieś są w ruinach jego domu.
- No Lothar, wracamy do starego domu. - powiedział głaszcząc go po grzbiecie i wsiadając na niego. Objął kurs i szybko ruszył

[zt]

Przyjechał tutaj z dziewczyną na koniu. Przyjechał blisko jeziora, żeby Lothar mógł odpocząć. Pomógł dziewczynie zejść, a koń od razu zaczął pić wodę. Te jezioro jest bardzo czyste.
- To jest piękne miejsce. - powiedział z uśmiechem. Zbliżał się zachód słońca a tutaj bardzo ładnie go widać.

-Hmmm
Rozejrzałam się po plaży. rzeczywiście było bardzo ładnie ale jednak niedaleko można było znaleźć roślinność. Stwierdziłam że lepiej iść osiąść na piasek i nie zbliżać się tam.
-Rzeczywiście bardzo ładnie tutaj
Uśmiechnęłam się lekko siadając i podkulając nogi pod klatkę.

A jak to on, nie mógł stać bezczynie, dlatego też w jego lewej ręce, zaczęły tworzyć się małe pioruny, które latały sobie do o koła dłoni. Te technikę już opanował, lecz przy użyciu większej siły strasznie się męczy. Organizm dostaje przeciążenia.

Odwróciłam głowę w stronę chłopaka i przyglądałam się. Przyglądałam się jego ćwiczeniom z ciekawością. Przypomniało mi się moje właśnie treningi gdy miałam rok. Panowanie nad własnymi technikami i umiejętnościami. jednak ja miałam lepiej. Ja miałam trenera. A teraz? teraz się tego wszystkiego bałam. Ale dlaczego aż tak bardzo? Zacisnęłam prawą dłoń chowając ją gdzieś by Al tego nie zauważył.

Ciągle spoglądał na zachodzące słońce, gdy przypomniał sobie o nie dokończonej bitwie. To było bardzo dawno temu, gdy musiał się wychować. Bardzo go to zdenerwowało i w lewej ręce zgromadził wielką ilość energii. Jego ręka zaczęła bardzo mocno świecić na niebiesko i wydawać pisk tysiąca ptaków. Bardzo szybko skierował rękę ku jeziorze i wypuścił tą moc. Woda, aż rozstąpiła się dając bardzo wielkie fale. Energia doleciała, aż na drugi koniec jeziora i zniszczyła pięć, dużych drzew. Po takim ciosie, był by wykończony, ale nie czół tego. Poczuł tylko mały spadek mocy. Zrozumiał wtedy, że gniew dodaje więcej siły. Lekko zakręciło mu się w głowie i położył się koło dziewczyny, spoglądając w niebo.

-Hmm...
Uniosłam się lekko widząc całe zdarzenie. Usłyszałam dziki krzyk wystraszonych ptaków i plusk wody opadającej z fal utworzonych przez energię.
-łał, ale fajne.
Rzeczywiście byłam nieco inna bardzo podobały mi się takie widoki przerażonych i niszczonej natury ale tylko wtedy gdy tego nie stworzyłam ja. Spojrzałam na chłopaka który położył się obok.
-Dobrze się czujesz?
Zapytałam troskliwie.

- Tak, ostatnio często słyszę te pytanie. - powiedział spokojnie, po czym nie odrywając wzroku od malutkich chmurek, które latały sobie po niebie. Zawsze podziwiał te zjawisko. Jest na prawdę ładne. Chmurki, które nie mają żadnego celu i latając sobie ciągle po niebiosach.

-To dobrze że czujesz się dobrze.
Powiedziałam po czym zdałam sobie sprawę z tego co powiedziałam. Zaśmiałam się cicho i położyłam tak jak on. Też wpatrywałam się chmurki.

- Uwielbiam to. - powiedział spokojnie ciągle wpatrując się w niebo. Stał się teraz, jakiś miękki. To ona tak na niego wpływa, a raczej jej piękny wygląd, być może też charakter. Nie wiedział, dlaczego tak się zachowuje, pierwszy raz takie coś odczuł.

-Jednak z rzeczy których nie mogę popsuć
Stwierdziłam spokojnie i zamknęłam oczy. O dziwo dziś wciąż przypominały mi się moje treningi.

Było mu bardzo dobrze. Ruszył ręką i przez przypadek dotknął ręki dziewczyny. Złapał ją, lecz od razu puścił i przysunął do siebie.
- Przepraszam. - przeprosił, bo mogło to jej się nie podobać. Trochę miecz go uwierał, lecz już się przyzwyczaił.

Gdy tylko poczuła dłoń chłopaka odskoczyła jak porażona prądem (coś w tym jest Xd). Nie była przyzwyczajona do takich sytuacji i tym bardziej że nadal pamiętała co Al zrobił w dzisiejszym. o tym jak potraktował wejście do zakazanego działu. przecież to nie na darmo tak nazwali. Niestety Secia miała bardzo dobrą pamięć (coś przeciwnego do mnie XD)
-Nie, nic się nie stało
Odpowiedziała kulturalnie i wróciła na miejsce

Teraz, mógł sobie smacznie zasnąć, lecz nie chciał tego robić, ponieważ jest koło niego dziewczyna. Mógł by do upadłego trenować, ale też by szybko usnął, nie wiedział co ma robić i się strasznie nudził, dlatego wrócił do swojego zajęcia, czyli oglądania chmureczek. Słońce już prawie zaszło.

Podniosłam się do siadu i spojrzałam na wodę. Może i byłam czasami leniwą osoba ale takie leżenie bezczynne do mnie nie pasowało. Wstałam i skierowałam się do wody. Na brzegu było nieco roślinności ale tylko przez chwilę. od razu gdy się zbliżyłam, obumarło. Nie patrząc na to że jestem w ciuchach weszłam do wody. Nie miałam stroju więc chyba to było lepsze wyjście. Woda była wspaniała.

Gdy dziewczyna zaczęła iść do wody, spojrzał na nią.
- Co robisz? - zapytał się, po czym zobaczył ja weszła do wody w ciuchach. Nie wiedział, czy to akt desperacji, czy tez miała na to ochotę.

-Kąpię się, mam na to ochotę
Stwierdziłam stając w wodzie i patrząc na chłopaka chwilkę. Po tym wróciłam do kąpieli.