Plaża

Spojrzał na swoją prawą rękę, która po prostu została popalona. Było można zobaczyć ślady jak by trzymał ją w ogniu. Rozejrzał się do o koła i nie zobaczył nigdzie dziewczyny. Czyżby sobie poszła od niego?
- Avven?! - krzyknął głośno, żeby zobaczyć, czy tutaj jest.

Avven przeklęła się w myślach, że akurat teraz musiała nastąpić przemiana. Nie chciała by pomyślał, że uciekła czy coś w tym stylu. Musiała coś wymyślić by domyślił, że ona nadal tam jest. Zaczęła skakać na cienkiej gałęzi, by poruszyć liśćmi. Miała nadzieję, że Al zauważył, że "coś" się rusza w drzewie.

Zobaczył na ruszające się liście. A jednak tam była. Spojrzał jeszcze raz na swoją rękę, po czym wyciągnął bandaż z saszetki i zawiązał go na nią. Następnie położył się na piasku i spoglądał już na gwiazdy. Było już ciemno. Z tego miejsca gwiazdy wyglądały niesamowicie.

Avven usiadła niezadowolona. Nie lubiła swojej zwierzęcej postaci. I jak na złość musiała się ponownie przemienić w człowieka w takiej chwili w której najmniej by się tego spodziewała. Siedziała na cienkiej gałązce, która pod ciężarem jej ludzkiego ciała od razu się złamała. Dziewczyna zaczęła spadać, zahaczając o kolejne gałęzie. Aż w końcu upadła na ziemię trochę poobijana. Podniosła się z ziemi, otrzepując ubranie. Płaszcz Alucarda na szczęście został na gałęzi i nie uległ zniszczeniu. Z włosów sterczało kilka listków i malutkich gałązek. Av westchnęła po raz kolejny przeklinając w myślach swój dar.

Gdy usłyszał łamiące się gałęzie, obrzucił się i zobaczył dziewczynę, która zaczęła spadać. On na to zmaterializował się w piorun i dzięki temu złapał ją na ręce, gdy spadała. Nawet nie wiedział, że taki coś mu się uda. Po prostu pomyślał o tym i wyszło.
- Nic ci nie jest? - zapytał się spoglądając jej w oczy, ciągle trzymając ją na rękach.

- Eeee... nie. - odparła, lekko się uśmiechając. - Niezły refleks. - dodała, patrząc mu prosto w oczy. "Same ze mną kłopoty..." pomyślała.

- Dzięki. - podziękował za komplement. Zawsze był sprawny i szybki. Był do tego stworzony, ale że te zaklęcie podziała? To był dla niego szok. Ciągle ją trzymał na rękach przyglądając się jej oczom. Nawet stracił poczucie czasu i gwiazdy rozświetliły niebo.

Nie wiadomo kiedy nadeszła noc. Chłodna i ciemna. Ale jej było ciepło Wpatrywała się w jego oczy, ale po chwili się opamiętała.
- Możesz mnie już postawić... - grzecznie upomniała się, posyłając mu szczery uśmiech. - Widziałam jak znów ćwiczysz magię... Mam nadzieję, że tym razem trochę bardziej uważałeś... - uniosła brew pytająco.

Odstawił ją na ziemie, a gdy zapytała się czy ćwiczył, powoli prawą rękę, która była zabandażowana schował do kieszeni. Nie chciał, żeby znowu się martwiła, czy coś w tym stylu.
- Tak, trenowałem. - powiedział spokojnie ciągle na nią patrząc.

Gdy tylko ją puścił poczuła chłód. Przypomniała sobie o płaszczu. Zwinnym ruchem skoczyła na drzewo, założyła płaszcz i wróciła do Alucarda.
- Ale nie nic sobie nie zrobiłeś? - zapytała drążąc dalej temat, sama ukrywając ból poobijanej ręki. Na szczęście nic sobie nie złamała, ale kilka siniaków na pewno było.

- Nie no, nic sobie nie zrobiłem. - w czasie mówienia latał wzrokiem po gwiazdach. Nigdy nie umiał kłamać. Nie chciał jej okłamywać, tylko nie chciał, żeby się martwiła.
- Ładne gwiazdy. - powiedział spokojnie zmieniając temat.

Podejrzewała, że coś ukrywał, ale dała mu spokój. Spojrzała na niebo. Gwiazdy świeciły jasnym blaskiem.
- Piękne... - przyznała. - Dlatego o wiele bardziej wolę noc... - uśmiechnęła się promiennie, po czym zerwała jeden z kwiatów, rosnących przy brzegu. Włożyła sobie błękitny kwiat za ucho. Pasował do jej oczu.
Nagle wpadł jej do głowy dziwny pomysł.
- Wiesz może gdzie ja tu mogę zdobyć jakiś miecz? - ale po chwili ugryzła się w język. Przecież nie miała pieniędzy, ale by wyjść jakoś z tej sytuacji dodała:
- Chciałabym sprzedać mój sztylet i za te pieniądze kupić trochę większy miecz. - zza pasa wyciągnęła niewielki sztylet zdobiony srebrem.

- Po co ci miecz? - zapytał się, bo po co jej był miecz? Przecież nikt nie będzie atakował takie kobiety ja ona, do tego w jego obecności.
- Można wyrobić miecz u kowala. - powiedział spokojnie siadając na piasku wpatrując się w jezioro, a potem kładzie się na plecy i spogląda na gwiazdy.

- No zawsze lepiej być ubezpieczonym. Nigdy nie wiadomo kogo spotkamy na drodze. - odpowiedziała jakby recytowała wiersz.
- A tym małym nie za bardzo umiem się bronić. - dodała trochę z tego niezadowolona, odruchowo spuszczając głowę.

- Nic ci przy mnie nie będzie. Nie wyobrażam sobie dziewczyny takiej jak ty z dużym mieczem, który waży do dziesięciu kilogramów. - powiedział spokojnie dalej spoglądając w gwiazdy. Nie chciało mu się nic robić.

- No właśnie, dlatego też nikt raczej mnie nie zaatakuje bo prędzej się zdziwi niż podejmie próbę zaatakowania. - uśmiechnęła się szerzej pokazując białe ząbki. Schowała swój sztylet do pochwy, po czym zerwała jeszcze jeden kwiat. "Frezje... moje ulubione...." pomyślała.
- Nigdy nie widziałeś dziewczyny z dużym mieczem? - zdziwiła się jakby dla niej to była codzienność, czym oczywiście nie była.

- Nie. - odpowiedział. Nie wiedział nigdy dziewczyny, która posiadała miecz. Nie wiedział dlaczego on go chce. Spoglądał ciągle na gwiazdy, bo bardzo ładnie świeciły.

Avven spojrzała na Alucarda. Brakowało jej argumentów do dalszego drążenia tematu. Podniosła patyczek, po czym usiadła obok chłopaka i zaczęła rysować na piasku wymyślone znaki. Na początku przedstawiały coś na rodzaj fal, później przekształciły się w tornado, a na końcu odbicie góry w tafli wody.
- Kto to był ten co go spotkaliśmy w gospodzie? Wyglądałeś jakbyś chciał się na niego rzucić. - kątem oka spojrzała na niego.

Typek z gospody? A tak, Sin. Archanioł wielki, który atakuje ludzi. Nie chciał dyskutować na ten temat. Spoglądał ciągle na gwiazdy, bo były na prawdę piękne. Księżyc był wysoko i rozświetlał wszystko.
- A, taki jeden typek. - powiedział spokojnie po chwili zastanowienia. Już myślał jakie jeszcze zada pytania, żeby być do przodu.

- Nie rozmawiasz za dużo z ludźmi. - bardziej stwierdziła niż zapytała. Dla niej on był zagadką, która nie zdradza rozwiązania. Ona zaś prowadziła życie ciekawskiej i często spotykała się ze konsekwencjami swojej ciekawości. Oparła się o pień, wyciągając nogi. Spojrzała na ciemne niebo, ozdobione milinami święcących jasno gwiazd. Dawno nie oglądała tak pięknego nieba. Uśmiech zagościł na jej twarzy.

- Ta. - potwierdził to cicho wpatrując się w gwiazdy. Nie chce się przywiązywać do jakiejś osoby, ponieważ boi się, że ją straci. Tak samo jak stracił dom i rodzinę. Dlatego teraz jest samotnikiem, który próbuje znaleźć sens życia. Nie którzy mówią, że można to odnaleźć wtedy, gdy się umiera.

Avven wstała.
- Więc jeśli nie lubisz rozmawiać to... - przerwała, spoglądając na niego. - nauczysz mnie obrony? - zapytała z entuzjazmem.
- Wnioskuję, że skoro masz dwa miecze, umiesz się nimi posługiwać. Jeśli nie wyobrażasz sobie mnie z mieczem to naucz mnie posługiwać się tym. - poprosiła, wyciągając sztylet.

Ale piękna i spokojna noc. Gwiazdy ładnie rozświetlają niebo. Chwila, chwila. Usłyszał przed chwilą, że ma być trenerem Avv. Co?! On?! On nie umie wytrenować żołnierzy, a tutaj dziewczynę?! Jak on ma to zrobić, przecież nie umie, on nie od tego. W mgnieniu oka wstał.
- Ja nie wiem jak mam ciebie trenować. - powiedział trochę zakłopotany spoglądając na nią. Przecież to jest maszyna do zabijania.

Avven wzruszyła ramionami, posyłając mu radosny uśmiech.
- Trzeba się podejmować nowych doświadczeń. Wiele mogą nauczyć. - skrzyżowała ręce na klatce piersiowej.
- No to jak? Nauczysz mnie? jestem pilnym i pojętnym uczniem. - puściła mu oczko, zachęcając do zgody.

Wypuścił głośno resztki powietrza i opuścił głowę.
- No dobra. - powiedział spokojnie, nie wiedział co dalej robić. Walka, walka, walka... Już chyba wie! Wyprostował się i spojrzał na nią.
- Zaatakuj mnie tym sztyletem, spróbuj mnie zabić. - powiedział poważnie stojąc bez żadnej broni w rękach.

"Ma niezły refleks..." przypomniała sobie w myślach. Powoli go okrążała, wymyślając w biegu jakiś plan. Ona mogła poszczycić się tylko zwinnością. Zdjęła jego płaszcz, zrzucając na ziemię. Cały czas patrzyła mu w oczy. Nie miała problemów z utrzymywaniem kontaktu wzrokowego. I w jednej chwili postanowiła zaatakować. Zwinnym ruchem odbiła się od drzewa, celując ostrzem w gardło...

Stał spokojnie ciągle w tym samym miejscu. Gdy już brakowało tyci tyci do jego gardła złapał ją za rękę, w której trzymała ostrze i za chwilę złapał drugą przerzucając dziewczynę przez bark, uderzając o ziemie. Trochę za mocno się w to wczuł, bo zapomniał, że to trening.
- Wszystko dobrze? - zapytał się, po czym kucnął koło niej.

Avven nie odpowiedziała. Poprzez obrót zahaczyła swoją nogę o jego, tak by go wywrócić. Gdy upadła, szybko podniosła się, przyjmując postawę do kolejnego ataku.
- Teraz tak! - odpowiedziała, uśmiechając się od ucha do ucha. Czekała, aż wstanie, układając sobie jakiś prymitywny i niedoświadczony plan.

"Podstępna żmija". Powiedział sobie w myślach i wpatrywał się znowu w gwiazdy. Nie chciało mu się walczyć, ponieważ on walkę zawsze traktował na śmierć i życie. Lecz cóż zrobić. Wstał po chwili wolno czekając znowu na jej ruch. Nie miał zamiaru nic robić. Poczeka tylko jak będzie miała dość.

Wyprostowała się, krzyżując ręce na klatce piersiowej. Ostatnio często to robiła.
- Nie sądziłam, że noc może kogoś tak zahipnotyzować... - powiedziała z nutką tajemniczości w głosie. Jej oczy znów zabłysły jak dwa diamenty w słońcu.
- A tobie nic nie jest? - zapytała powracając do swojego normalnego głosu i zwyczajności.

Wiedział, że coś kombinuje, więc nie ruszał się w ogóle i był bardzo ostrożny.
- Wszystko dobrze. - powiedział spokojnie, czekając ciągle na jej ruch.

Zerwała ponownie kwiat, wkładając go za ucho. "Jak on może być aż tak spokojny?" zastanawiała się w myślach. Wiedziała, że tak nic nie zdziała. Jak teraz powinna zareagować? Zwykle, gdy coś ukradła, uciekała w niedostępne miejsca i ślad po niej zanikał. Ale nie wiedziała jak należała się by zachować w obliczu zagrożenia, a przecież nie zawsze będzie ktoś kto jej pomoże. Ale jego opanowanie całkowicie ją dekoncentrowało. Była wręcz pewna, że nawet nie rozproszy jego uwagi, a przecież jeśli zetknie się z zagrożeniem oko w oko nie będzie mogła się poddać bo zginie.
Czarne myśli napłynęły do jej głowy. Spojrzała na pięknie kwitnące frezje.
- Walczyłeś kiedyś na śmierć i życie, z efektem, że kogoś zabiłeś? - zapytała, kątem oka spoglądając na niego, a w prawej dłoni ściskając rączkę sztyletu.

Zadała to pytanie. Większość ludzi gdy się o to go pytała uciekała z przerażenia, albo próbowali z nim szczęścia. Źle to dla nich się kończyło.
- Tylko takie walki uznaje. Nie ma sensu walczyć, gdy przeciwnik wie, że i tak przeżyje. Zabiłem już nie jednego człowieka i nie żałuje. - powiedział spokojnie, ciągle stał w tej samej pozycji co wtedy i ciągle był przygotowany. Nic go nie ruszy, nawet jak jezioro wybuchnie.

Avven upuściła sztylet, który idealnie wbił się pionowo w piasek. Odwróciła się do niego. W oczach widać było przerażenie.
- Ja... - zaczęła, zagryzając wargę. - jestem głodna! - dokończyła, a jej przerażona mina, zmieniła się w radosną. to było, aż dziwne, że policzki nie bolały ją od tak częstego uśmiechania się.

No i teraz nie wiedział, czy dziewczyna na prawdę jest głodna czy coś dalej kombinuje, dlatego też stał ciągle w takiej samej pozycji ciągle w gotowości. Wyglądał jak posąg. Analizował tylko jej kolejne ruchy, żeby mógł odczytać później jej zamiary.

Avven pomachała do niego.
- Żyjesz? Czy tylko twoje ciało jest na ziemi, a duch gdzieś tam się włóczy? - zapytała uśmiechając szerzej.
- Spokojnie... głód zawsze brał u mnie górę. A siedzimy tutaj już dobre kilka godzin. - zapewniła podchodząc bliżej. "Choć z drugiej strony też bym sobie nie ufała..." dodała w myślach, odruchowo spuszczając przy tym głowę.

To jest pierwsza osoba, która nie uciekła od niego, gdy powiedział tą swoją miną, że jest mordercą. Co za człowiek.
- Jak-jak, to możliwe, że jeszcze tutaj stoisz? Jeszcze nikt nie wytrzymał ze mną tak długo, a do tego ja powiedziałem, że walczę tylko na śmierć i życie. Co to za czary? - gadał zdziwiony.

Avven zaśmiała się.
- Miałeś tyle okazji by mnie zabić i do tej pory tego nie zrobiłeś. Może to naiwność, ale nie sądzę byś chciał mi coś zrobić. To proste. Co do tego, że zabiłeś już kilku, to raczej każdy ma jakąś czarną przeszłość lub coś na sumieniu. A to, że jeszcze z tobą wytrzymuję to mogłabym zadać to samo pytanie. Zwykle podróżuję sama i nie ma styczności ze światem żywych... - wyjaśniła poważnym tonem, ale z uśmiechem. Zastanawiała się czy ten jej uśmiech go nie wkurzał. Zazwyczaj osoby radosne irytowały swoim optymizmem innych. Av czasem miała nawet wrażenie jakby ktoś chciał jej zabrać szczęście i skazać na kolejne męki i smutek.

Odwrócił się i odwiązał bandaż, który miał na prawej ręce, po czym spojrzał na swoją rękę, która jest po prostu popalona. Widać na niej wiele blizn. Zawiązał jeszcze raz ją i włożył do kieszeni. Następnie po prostu się glebnął do tyłu. Wyglądało to tak jakby zasłabł i upadł.

Avven szybko padła na kolana przed nim. Serce przyspieszyło swój rytm.
- Co ci jest? - zapytała przerażona. Złapała go za rękę, która okazała się obandażowana. Zdezorientowanie, przerażenie, bezradność zaatakowały ją w jednej sekundzie.

- Nic mi nie jest. - powiedział spokojnie próbując schować ręce do kieszeni. Nie chciał, żeby ona to widziała. Chciało mu się spać, lecz nie okazywał tego. Nie wiedział dlaczego, ale jakoś był do tego przyzwyczajony.

Avven wykrzywiła usta w grymasie, ale nadal się martwiła. Puściła jego rękę, gdyż dotykając jej czuła niepokój.
- Powinieneś odpocząć. - doradziła. Wstała i podniosła jego płaszcz. Złożyła go by przypominało poduszkę, kładąc obok niego.
- Przejdę się trochę i może znajdę coś do jedzenia. - oświadczyła, choć w głębi duszy źle się czuła, że ma go zostawiać samego. Nie wyglądał najlepiej. Zabrała swój sztylet i zmartwionym wzrokiem spojrzała na niego.

- Nie ma sprawy, ja tutaj będę. - powiedział spokojnie. Może będzie miał chwilę na odkrycie, dlaczego te zaklęcie popala mu rękę. Wie już że za duża moc, lecz musi ją utrzymać w ręce, żeby jej nie stracić. Ta technika, może mu przysporzyć kłopotów, a także z nich wyciągnąć, dlatego dobrze musi ją opanować.

Avven uśmiechnęła się, ale miała wątpliwości. Odwróciła się i pobiegła wzdłuż plaży, kierując się do lasu. bo jeszcze ciemno i nie była pewna czy to dobry pomysł. Jednak opuściła piękną plażę i pobiegła do lasu.

[zt]

Gdy dziewczyna poszła, on wstał i ściągnął bandaż. Za duże napięcie, powoduje palenie się skóry tak. To wszystko wyjaśnia, dlatego też, tej techniki będzie używał tylko, jak będzie w zagrożeniu życia. Dlatego znowu usiadł po turecku i zaczął skupiać się na mocy i naturze, która go otacza.

Straciwszy poczucie czasu, wyszło już słońce. Cały czas kumulował energie elektryczną. Był tak skupiony, aż po dłuższych chwilach zorientował się, że na jego twarzy są promienie światła. Wstał powoli i rozejrzał się. Nic nie wskazywało, że Avv wróci, a on był trochę zmęczony. Do Pałacu duża droga dlatego by musiał iść do pałacu Ash i tak też zrobi. Po chwili już go nie było.

[/zt]

Leżał sobie spokojnie pod jednym z wysokich i rozłożystych drzew.Wkoło jego głowy walała się burza szarych kłaków.W szare wargi miał przytkniętą końcówkę kłosa.Ręce miał za głową i spoglądał w gwiazdy.Był już bardzo późny wieczór,ale księżyc jeszcze nie odwiedził Avalonu.Skupiał się na cichym szumie wody,oraz śpiewie świerszczy kryjących się w trawach.Co jakiś czas nad głową przelatywał mu nietoperz szukający pokarmu.Raz nawet usłyszał szmer i zauważył rosłego jelenia podchodzącego do brzegu,aby tylko się napoić i ochłonąć.

Loara przechadzała się niedaleko, mając splecione dłonie za plecami. Nuciła cicho jakąś melodię, tak z nudów. Nie miała co robić.
- Nie ma roboty, nie ma kasy, nie ma zabawy... - mruknęła do siebie i dalej kontynuowała nucenie.

Usłyszał jakiś chichy głosik,lecz nie zerwał się,aby tylko tego kogoś przywitać.Tak naprawdę nie chciało mu się.Był zmęczony dniem.Miał dzisiaj tak dużo na głowie że myślał że padnie i nie wstanie,gdy szedł tutaj.Nagle jakiś świerszcz skoczył i wylądował na kolanie Myrtana.Chłopak się nie poruszył,ponieważ nie chciał przepłoszyć stworzonka.Świerszcz zupełnie nie świadomy,że na kimś siedzi,zaczął grać swoją piękną melodię,którą Myr wysłuchiwał z przymkniętymi oczyma.

Szła brzegiem, niespiesznie, spokojnie, podziwiając piękno przyrody. Jednak jej wzrokowi nie umknął leżący nieopodal mężczyzna. Nawet będąc w postaci ludzkiej, Loara miała wyostrzony słuch, węch i wzrok...
Skręciła w stronę leżącego mężczyzny, natrafiając wzrokiem na świerszcza.
- ROBAL!
Rzuciła się na kolana przy Myrtanie i pacnęła świerszcza łapką.
- Mógł cię zjeść x.X Uważaj trochę!