Plaża

Kiedy Kyla upadła na ziemię wyciągnęła szybko 2 sztylety z butów. Chwyciła je w obie ręce i zaczęła dźgać nimi stopy Mirry. Odskoczyła do tyłu po czym chwyciła za miecz. Przyjęła kolejną pozycję obronną.

Kuzynka cały czas Cię obserwowała, więc po prostu odsunęła się od Ciebie, by być poza zasięgiem sztyletów. Gdy przybrałaś ponownie pozycję obronną nie wytrzymała, zaśmiała się.
- Masz mnie zaatakować, trafić. Raz. Po cholerę Ci teraz postawa obronna?

Nie zmieniając pozycji Kyla powiedziała:
- Może Ty najpierw zaatakuj. Skoro jesteś taka dobra, to pokaż co potrafisz .
Uśmiechnęła się i złapała mocniej klingę swojego miecza.

Pokręciła głową.
- Nie potrafisz mnie trafić, ale skoro chcesz, to z przyjemnością Cię rozłożę...
Opuściła miecz, trzymała go przy ziemi i powoli podeszła do Ciebie. Zaraz po tym zamarkowała pchnięcie w korpus, po czym oburącz wyprowadziła ostrze z drugiej strony i uderzyła Cię w wierzch dłoni płazem miecza, co zaskutkowało tym że go upuściłaś.

Kayla w momencie gdy jej Kuzynka zaatakowała ją zrobiła unik co spowodowało chybienie przeciwniczki. Potem dziewczyna skoczyła na Mirrę, uderzyła ją łokciem, a następnie płazem miecza w plecy. Zrobiła to bardzo płynnie, aż sama się zdziwiła.

//na przyszłość - MG są po to by opisywać to, co faktycznie dają Twoje akcje. Zależnie od tego jakie masz zdolności, obiektywnie znajdują faktyczny skutek czynów postaci. Pójdę Ci trochę na rękę, ale bez przesady

Mirra na szczęście tylko zamarkowała cios, więc Twój unik nie wyprowadził Jej z równowagi, jednak dalsze Jej plany co do ataku legły w gruzach, więc szybko obrała inną strategię.

Gdy podskoczyłaś, ta ukucnęła w najmniej oczekiwanym momencie, przez co straciłaś równowagę w powietrzu i ledwo wylądowałaś bez połamania sobie czegoś.

- Dużo skaczesz... Masz jednak za mało doświadczenia, by trafnie to wykorzystać. Podczas skoku nie masz pola manewru, przeciwnik dokładnie wie gdzie wylądujesz. Co prawda pod koniec skoku masz większą siłę przez grawitację, ale żeby to dobrze wykorzystać potrzeba więcej doświadczenia. - powiedziała stojąc pół kroku przed Tobą, miała opuszczony miecz.

// ok już będę pamiętać ;P jakby co, to już przeczytałam tamten temat .


Kayla słysząc słowa kuzynki rzuciła miecz na bok i usiadła załamana. Zakryła twarz dłońmi i oparła łokcie o kolana.
- Wiem, że jestem beznadziejna! Nie poradzę nic na to! Przepraszam Cię mój Mistrzu! Zawiodłam Cię... ( chodzi o Mirraka ) - była bliska płaczu. - Nie wiem co mam robić! Pomóż mi. Proszę... - popatrzyła na Mirrę załzawionymi oczami.

- Dobra, dobra... nie becz tylko. - szturchnęła Cię końcem miecza. - Po to tu jestem żebyś przestała reprezentować sobą poziom podstawowy i ogarnęła poziom zaawansowany.

Uśmiechnęła się przyjacielsko i pomogła Ci wstać. - Po pierwsze, skup się na precyzji, nie na sile. Szybkość i precyzja powinny być najważniejszym jeśli masz tylko trafić przeciwnika... Aha... no i bez skakania - puściła do Ciebie oczko

- Dziękuję . - szepnęła i uśmiechnęła się ocierając ostatnie łzy. Przyjęła pomocną dłoń Mirry i wstała. Po wysłuchaniu kuzynki kiwnęła głową. Rozejrzała się dookoła i zobaczyła swój miecz. Podeszła w jego kierunku i chwyciła go ochoczo.
- I co teraz? - spytała śmiejąc się.

Umilkła skonsternowana.
- ... ym, może rób to co Ci przed chwilą powiedziałam? Traf mnie. - zadała pytanie siląc się na nie cyniczny ton.

- ... - skoncentrowana skupiła się na precyzji, tak jak mówiła kuzynka.
Zaatakowała w najsłabszy punkt wszystkich osób z rasy Morrena - prawy obojczyk.
Mistrz Mirrak uczył ją, że kiedy Morrena dostanie choćby z pięści w prawy obojczyk może stracić czucie w rękach i nogach.

Punkt był odbrany jak należy, ale Twoje pchnięcie zostało delikatnie sparowane przez miecz Mirry.
- Dobry wybór i wogóle, ale byłam atakowana w ten punkt tyle razy, że sparowałabym ten cios przez sen... próbuj dalej, szybciej!

Tym razem Kayla postawiła na sztylety. Z nadludzką szybkością schowała miecz i wyjęła dwa sztylety. Obrała cel - nogi Mirry.
Zaatakowała szybko i precyzyjnie.

//Kyla, opisuj serie ataków... jak się będziemy psztykać pojedynczo to skończymy, gdy nastąpi koniec dziejów

Mirra ukucnęła i położyła swój miecz płasko, dzięki czemu zablokowała płazem oba sztylety. Kosztowało to Ją jednak przybranie niewygodnej pozycji i zrobienie luki w obronie w okolicy głowy.

Kyla wykorzystała sytuację kuzynki i zaatakowała jej górną część ciała. Wyprostowała się rzucając oba sztylety za siebie i uderzyła pięściami obojczyki Mirry.

// z tego co wiem masz 2 sztylety. Biorąc pod uwagę to że oboma rzuciłaś w nogi Mirry - nie masz żadnego, więc wzmiankę o nich niestety pominę.

Mirra spróbowała się przeturlać, by uniknąć uderzenia w czuły punkt, ale byłaś, o dziwo szybsza. Po trafieniu w feralny punkt Mirra padła na plecy.
- Punkt dla Ciebie mała...

// nie rzuciłam tylko trzymałam je w rękach ;P

Uśmiechnęła się tryumfalnie. Wiedziała, że musi minąć trochę czasu zanim Mirrze wróci czucie w ciele, więc najpierw pozbierała swoje sztylety z ziemi, a potem usiadła obok Niej.

- Przepraszam, że tak mocno. - powiedziała i uśmiechnęła się.

- Nie ma problemu, wreszcie mnie trafiłaś... - przyznała mimo swojego niehonorowego położenia.
- Nie masz pomysłu kto mógł chcieć bym Cię trenowała? Nie pamiętam kto mnie zatrudnił...

- Raz, a porządnie... -mruknęła Kyla.
- Nie wiem ... Może... Na pewno będziesz się śmiać, ale... Czy to mógł być duch Mistrza Mirraka? - zapytała całkiem poważnie.
Sądziła, że mógł przyśnić się Mirrze, a potem spowodował, że straciła kawałek pamięci. Wiedziała, ze to głupie, ale możliwe.

- Jestem całkiem pewna, że zapamiętałabym ducha. Poza tym duchowi ciężko byłoby wręczyć mi sakiewkę... - stęknęła, po czym wstała. Trochę Cię to zdziwiło, marreny tak szybko do siebie nie dochodziły po czymś takim.

- To co, następny sparing? - machnęła swoim mieczem kilka razy żeby się rozruszać.

Znowu...? - pomyślała, kiedy usłyszała kuzynkę. To było trochę męczące, ciągłe przegrywanie z Mirrą. A teraz, gdy wiedziała, że ma przewagę na marreną, ponieważ ta jest lekko kontuzjowana nie chciała walczyć. Uznała to za nieuczciwe i powiedziała:
- Może przełożymy to na później? Widzę, że ledwo się trzymasz, a ja nie chcę walczyć w nierównej walce.

Prychnęła urażona, po czym precyzyjnie zrobiła kilka pionowych młynków swoim mieczem w taki sposób że ostrze niemal przycięło Ci rzęsy.
- Nasz słaby punkt jest znany większości naszych wrogów. Wielokrotnie musiałam kontynuować walkę po uderzeniu w obojczyk. Wstawaj i walcz, teraz będzie Ci trudniej. - powiedziała twardym tonem.

Bardzo ją zdziwiła postawa kuzynki. Nie spodziewała się tego po niej. Przyjęła postawę obronną i powiedziała:

- Skoro tak chcesz... Ale tym razem Ty atakuj, bo chyba powinnam trochę poćwiczyć obronę. - uśmiechnęła się i puściła oczko do Mirry.

Szybko ochłonęła. Stała przez dłuższą chwilę w bezruchu, pół kroku od Ciebie, po czym wyprowadziła mocne pchnięcie w sam środek Twojego brzucha. Cios był na tyle mocny, że zbicie, czy sparowanie go nie wchodziło w grę.

Kolejny raz Mirra zaskoczyła Kylę. Dziewczyna nie spodziewała się tak dużej siły w pchnięciu marreny. Kyla wyskoczyła w powietrze i przeskoczyła kuzynkę. Wylądowała na ziemi, po czym szybko odwróciła się i popchnęła Mirrę.

Gdy Ją przeskakiwałaś, ta przeturlała się w bok. Wykorzystała energię przewrotu by wyprowadzić poziome cięcie przy samych nogach.

Kyla wbiła miecz w ziemię, bronią się przed atakiem Mirry. Po zablokowaniu kuzynki dziewczyna wyciągnęła miecz w taki sposób, by ziemia poleciała na twarz kuzynki.

Mirra zaraz po Twoim bloku przetoczyła się tak, że znalazła się z Twojej prawej strony, przez co spudłowałaś swoją próbę oślepienia kuzynki. Problem stanowiło jednak to, że wyciągając miecz podniosłaś go do góry, podczas, gdy potrzebny był Ci do tego, żeby odbić miecz Mirry, którego czubek dotknął Twojego gardła.
- Touche.

Marrena spojrzała na ostrze miecza Mirry tuż przy swojej szyi. Przez moment nie wiedziała co zrobić, ale potem przyszedł jej pomysł do głowy. Odchyliła się mocno do tyłu, ugięła kolana i wystrzeliła nogą jak z procy w miecz kuzynki, który poleciał wysoko do góry. Kyla wyskoczyła w powietrze i szybko go chwyciła. Z powrotem znalazła się na ziemi.
- Chyba tyle wystarczy na dziś. - powiedziała. Była już trochę zmęczona i chciała odpocząć.

- Jasne. Następnym razem nie rób czegoś takiego. - odebrała swój miecz - Jakkolwiek szybka nie jesteś, wystarczył mój drobny ruch by Cię uśmiercić. W takiej sytuacji należy kombinować, ale inaczej.
Schowała swój miecz, ziewnęła. - Następny trening... Jak Cię znajde. Narazie. - po tym dziwnym pożegnaniu - odeszła.

Zza horyzontu sylwetka smukła i wysoka jak brzoza pnąca się ku niebu, po powietrza falach podchodziła do brzegu błękitnego jak oczy psa huskiego postać postury masywnej wlekąc za sobą broń lśniącą jak sto luster w świetle słońca o południu. Kucnął przy nim jak przy wiernym psie czekającym na dzienną racje żywnościową, pewnym, lecz delikatnym zarazem ruchem wziął mały jak wróbel nowo narodzony w gnieździe z patyków, które rodzice mu przynieśli, aby mu było wygodnie i ciepło w srogie, zimowe noce pojemnik i napełnił go wodą.

Przyszedł pewnym siebie krokiem i usiadł. Patrzył na jezioro po czym położył się. Marzył o tym co zrobi w przyszłości. Jednak woda go skusiła i...Poszedł się kąpać. Na początku było miło, a potem...

Po pływaniu ubrałem się, wziąłem swój miecz i wyruszyłem. Powoli pod moimi stopami zaczął znikać piasek. Byłem już daleko od plaży.

[zt]

Pierwsze co zrobił, po spotkaniu się z Loarką, przeniósł się tutaj. Wszystko się spieprzyło. Królowa nie żyje. Loarka zajęła jej stanowisko. Wszystko bez sensu. Miał już tego dość. Jakby jeszcze było mało. Nie obronił Layli przed jej losem.
Podszedł do jeziora i usiadł na przeciwko wody. Nogi miał skulone. Przypominało to medytacje. Taki miał zamiar. Musiał chwilę pomyśleć, lecz czasami zdarza mu się mówić na głos.
- Co mam teraz zrobić? Zawiodłem ciebie Królowo. - powiedział na głos, spoglądając się przed siebie w dal, ciągle siedząc w takiej samej pozycji. Był zniesmaczony tym że nie ma żadnego śladu, który by prowadził do powodu jej śmierci. Jeżeli to był królobójca, będzie miał jeszcze jedną misje. Złapać go za wszelką cenę i wymierzyć należytą karę.

Dziewczyna idąc od Karczmy skierowała swe kroki w różne miejsca. Jednak po dłuższym czasie w końcu dotarła tutaj. Kiedy dotarła do piasku ściągnęła swoje buta czółenka i wzięła je w dłonie. Szła delikatnie stąpając po piasku i rozkoszując się tym dziwnym uczuciem. Co chwilkę zerkała na postać która zobaczyła już dużo wcześniej. Kierowała się w jej stronę.

Medytacja dla wielu ludzi jest bardzo trudna. W pierwszych chwilach wydaje ci się że to jest nic, lecz po pewnym czasie, zdajesz sobie sprawę, że jest to ciężka i męcząca sztuka. Trzeba wyłączyć w sobie myślenie. Co nie jest łatwe. Musisz skupić się na otaczającym siebie świecie, a także samym sobie. Usłyszeć wszystko co ciebie otacza, to co jest naturalne.
Mając zamknięte oczy, Al przez cały czas medytował. Sztuka ta nie sprawiała mu już zmęczenia, lecz odpoczynek. Słysząc czyjeś kroki, podążał za nimi słuchem. Dźwięk był coraz głośniejszy, więc osobnik ten zbliżał się do niego. Pozostawało ciągle jedno pytanie? Jakie ma zamiary? Gdyby to była irytująca Rash, pewnie by usłyszał "Al, debilu!", więc to nie była ona, lecz ktoś jej podobny. Też kobieta. Z siłą jaką idzie jest mu trochę znana. No nic. Zawsze jest w pełnej gotowości, ale nie chce przerywać medytacji.

Gdy tak szłam w kierunku osoby siedzącej na piasku, zauważyła że siedzi w pozycji lotosu. Ten ktoś prawdopodobnie medytowała bo była wyciszona i nie ruszała się, a z tego co widziałam to podstawa medytacji. Podchodząc coraz bliżej poznawała osobę od początku. Długie włosy koloru białego i duża męska postura. "A wiec, to mężczyzna" Pomyślałam gdy byłam jeszcze trochę dalej od niego. Nie pamiętałam tej osoby ale to może się zmieni gdy ujrzę dokładnie twarz mężczyzny.
Szłam powoli nie spiesząc się, a raczej zastanawiając się czy przeszkadzać jemu czy nie. W końcu gdy byłam blisko zdecydowałam się odezwać.
-Witam Pana
Przywitałam się krótko, stając na wprost siedzącej osoby. W mojej lewej dłoni wciąż spoczywały buty, które odłożyłam na ziemie. Przez moment spojrzałam na jezioro, jednak po chwili mój wzrok znów powędrował na mężczyznę.

Jednak nie zmieniła swojego zdania i sobie nie odejdzie. Czyli może mieć jakąś sprawę, lub też nie. Słysząc głos dziewczyny, na początku nie zareagował. Chciał dokończyć swój trening umysłu. Gdy to już się w końcu stało. Otworzył oczy i spojrzał na dziewczynę, okrywając tym samym włosy na bok.
- Witam. - powiedział krótko i chłodno. Taki już był Al. Nie dało się go zapomnieć, na pewno po tym pustym i zimnym spojrzeniu. Wstał mimowolnie i stanął przed jeziorek, spoglądając w siną dal. Musiał wiedzieć, co dalej robić. Miał coraz to mniej czasu, by podjąć właściwą decyzje, a śladów i tak nie mógł znaleźć. Musiałby porozmawiać z kimś, kto widział zabójstwo królowej. Musi być taka osoba.

Nie odezwał się od razu, widocznie chciał dokończyć to co zaczął. Jednak w końcu usłyszałam ten głos. Taki znajomy. To dziwne, jednak raz usłyszane głosy ludzi z mego otoczenia zachodziły dobrze mi w pamięć. Dlatego teraz byłam pewna że słyszałam go już gdzieś. Tylko gdzie? Czy to była ta kraina czy nie.
Mężczyzna przywitał się tylko i odszedł kawałek ode mnie. Widać było że nad czym głęboko myśli. Wiedziałam że nie powinnam mu przeszkadzać, jednak ja znów chciałam usłyszeć ten głos. Sądziłam że w końcu go poznam, jeśli nie on pierwszy mnie pozna. Ale to tylko gdy się znamy, a przecież tak nie musi być.
Nie czekając długo nachyliłam się i wzięłam buty w swą dłoń i podeszłam do mężczyzny.
-Przepraszam nad czym tak myślisz?
Nie chciałam być nachalna, czy coś w tym wypadku, ale zawsze byłam ciekawska. Tym bardziej że byłam pewna iż znam jego głos.

Nie dało się jedno znacznie wytłumaczyć jego zachowania. Był taki zawsze od swojej tragedii rodzinnej, o której woli nie wspominać. O czym może myśleć?
- O tym, co się stało z Avalonem. To nie to samo miejsce. - dodał, nie spoglądając nawet na nią. Ciągle patrzył tylko przed siebie. Nie wiedział nawet, dlaczego o tym jej mówi. Czyżby czuł że może jej ufać? Nie. Zaklęcie? Już bardziej prawdopodobne. Od swoich słów, nie ruszył się na krok. Szeroko spoglądał na cały krajobraz, podziwiając ostatnie piękno tego miejsca. Być może niedługo zostanie zalane krwią i śmiercią. Wszystko zależy od przypadku, zachcianek ludzi i powiększeniu terytorium. Czasy się zmieniły. Al, był pewny że na gorsze. Zmiana królowej, nikomu nie wyjdzie na dobre.

-Tak to już nie to samo miejsce.
Powtórzyłam za nim. Wiedziałam dokładnie o czym mówił, a może tylko mi się zdawało. Stałam obok niego z butami w dłoni i co chwile poprawiając swoje długie ciemne włosy, które przez wiatr wciąż przysłaniały mi widok. Patrzyłam w to samo miejsce chciałam dojrzeć to samo co on, ale nie mogłam. Jego obrazy przelatywały mu przez myśl, a moje wciąż kręciły się tylko wokół jego osoby. Coraz bardziej czułam że go znam. Ta jego troska o królestwo. Nie wiele osób w mym otoczeniu dbało o tą krainę. Przynajmniej tak mi się wydawało.
-Jednak według mnie nie tylko kraina się zmienia, Al.
W końcu powiedziałam jego imię. Nie wiedziałam skąd to wiedziałam, ale czułam że to właśnie on stoi tuż obok mnie. Spojrzałam na niego, zastanawiając się czy i on mnie pozna.

On ją poznał już dawno. Nie zapomina osób, z którymi się spotka. Tak już ma. Dlaczego wcześniej jej nie powiedział? Jakoś tak wyszło.
- Taa... dlatego pewnie wiele osób, które znam opuści te ziemie, Sethy. - powiedział spokojnie odwracając się i spoglądając na las. Który był za nimi. To było bardzo ładne miejsce i nie chciał żeby się zmieniało. Drugiego takiego nie znajdzie. Miało coś w sobie. Miłe wspomnienia z dzieciństwa. Jedyne miłe. Reszta to sam ból, lecz nie będzie się rozczulał nad sobą i swoim życiem. Nie miał na to czasu. Były ważniejsze sprawy, takie jak zatwierdzenie kilku dokumentów. Lecz nie teraz. Teraz chce odpocząć po podróży. Z Gór Północy był w ciągłej trasie przez trzy dni.

-Może wiele opuści ale ja na pewno nie.
Byłam pewna tego co mówiłam. Zawsze tak było, raczej. Spojrzałam na Al`a i zastanawiałam się jak wyrwać go z tych zamyśleń. Nie chciałam wciąż tak smętnie stać i rozmyślać. To nie dla mnie.
-Al a może już tak dość tych rozmyślań? Powiedz coś weselszego.
Nie myślałam za wiele postanowiłam działać od razu bez większych planów.

On i coś wesołego? Teraz już mu się nic wesołego nie chce mówić. Cały świat mu się na głowę zawalił, przez ten głupi incydent. Nie może nawet dorwać królobójcy, bo nie wie kto to jest.
- Nie mam zbytnio czasu na wesołe rzeczy. - powiedział do niej, ciągle stojąc przodem do lasu, lecz tym razem spojrzał na nią. Dawno jej nie widział. Kilka miesięcy. Zmieniła się.
On sam nie wie czy będzie się wyprowadzał gdzieś na ubocza. Jak już to w góry. Żeby mieć święty spokój. Tak naprawdę powinien się udać na wygnanie. Za to że splamił honor swojej rodziny, a także upokorzył swoje nazwisko, nie ochraniając królowej.
- Nie wiadomo jak będzie. - dodał po chwili siadając na piasku.

Słysząc jego słowa z mych ust wydobyło się ciche wzdychanie. Nie widziałam Al`a dość długo i nie wiedziałam co się wydarzyło w jego życiu że aż tak bardzo mocno zmieniło się jego nastawienie. Mogłam się tylko domyślać się że były to ostatnie wydarzenia w królestwie, jednak mnie również nie było pewien czas i wciąż byłam doinformowana. Nie chciałam ciągnąc tej smętnej atmosfery, ale i też wiedziałam że nie będzie łatwo się jej wyzbyć bez poznania przyczyny. Zrobiłam kilka kroków tak by stanąć na przeciw Al`a.
-Co dokładnie się stało?
Zapytałam wprost patrząc w jego oczy oczekując szczerej odpowiedzi.

Usiadł na piasku wbijając w niego swoje kolana i siadając na nogach. To była dobra postawa do odpoczynku, a w taki sposób najłatwiej jest mu go zaznać.
Spojrzał na nią jak na głupią. Co nie wiedziała, że królowa nie żyje? Przecież wszyscy o tym już wiedzą.
- Królowa nie żyje. Za nią za siaduje ktoś inny, co jest sprzeczne z jakimikolwiek zasadami i nie rozumiem dlaczego tak jest. - powiedział spokojnie, spuszczając wzrok niżej, na jej stopy. No to tylko tyle mógł powiedzieć, bo sobie nie przypominał więcej spraw.

-A więc to tak...
Szepnęłam do siebie lekko stukając jednym palcem o swój lewy policzek. Zamyśliłam się jak to ja, która większość swego czasu przebywa w pałacu nic nie wiedziałam. No ale tak w końcu nie było mnie ostatnio i nie zdążyłam nawet tam wejść, to był mój błąd.
-Wybacz, nie wiedziałam nawet o tym. Nie było mnie również gdy to się stało.
Powiedziałam do Al`a stoją przed nim. Już nie emanowałam takim szczęściem jak przed chwilą. Ta sprawa była poważny i nawet dziecko by o tym wiedziało.Jednak nie chciałam o tym mówić, gdyż widziałam iż ten temat pogrąża tylko bardziej mojego towarzysza rozmów.
-A może powiesz mi gdzie byłeś ostatnio?
Kiedy zapytałam, przykucnęłam w tym samym miejscu co stałam, poprawiając fałdy swej czarnej sukienki tak by nie było widać niepotrzebnych rzeczy.

Jest to straszna sprawa. Myślał, że da sobie z tym sam radę, ale jednak nie. Będzie potrzebował pomocy. Tylko kogo? Czy dla niego jest ktoś taki, komu by mógł bezgranicznie ufać? Chyba nie... Wiedząc że zawiódł, chciało mu się nawet płakać, ale nie mógł po sobie tego poznać. To jest niepotrzebny żal, który woli zostawić dla siebie.
Spojrzał na nią, gdy przed nim usiadła. Jak dobrze pamiętał, nie był z nią w dobrych kontaktach, dlatego dziwił się dlaczego jeszcze tutaj jest.
- Byłem... na Górach Północy. Za Avalonem, odwiedziłem starych przyjaciół. - powiedział, opuszczając głowę niżej. Żeby tylko spotkał się z przyjaciółmi. To jest mało powiedziane. Sam rozbił grupę spiskowców, którzy byli w Gwardii Królewskiej. Jako dowódca, musiał to zrobić sam i nikomu nie ufać.

// przepraszam że tak długo. ;/

"Odwiedzić przyjaciół" Powtórzyłam w myślach. Nie sądziłam by ktoś taki jak on wyjechałby z swojego królestwa z tak mała przyczyną. Nie znałam go za dobrze ale już teraz wiedziałam że coś ukrywa. Ale skoro tak było to o co wypytywać o więcej. Podniosłam się z pozycji kucającej i lekko poprawiłam swa suknię otrzepując ją też drobin piasku.
-No nic wybacz mi ale chyba będę musiała się zbierać.
Mówiąc to odwróciłam się w stronę jeziora i spojrzałam na słońce które chyliło się ku horyzontowi. Było już nieco późno a mój czas się kończył.
-Do zobaczenia
Powiedziałam z delikatnym uśmiechem i wyminęłam go. Odchodząc pomachałam mu lekko i zniknęłam gdzieś w roślinności która rosła na nabrzeżu tego zbiornika wodnego.

[gome ale znikam na jakiś czas]

Nim zdjęła z siebie lekką czarną tunikę, rozejrzała się, czy aby na pewno nikogo nie ma w pobliżu. Nigdy tutaj nikogo nie spotkała, ale mimo to wolała się upewnić. W wodzie uczucie upału natychmiast minęło, a ona wreszcie mogła odpocząć.
Położyła się na wodzie.