Plaża

Skierował swe kroki w stronę jeziora. Nagle dostrzegł blade ciało unoszące się na wodzie. O cholera przemknęło mu przez myśli. Zerwał się do sprintu. Podbiegając do brzegu dostrzegł leżącą nieopodal czarną szatę. Zatrzymał się jak wryty. Po raz kolejny spojrzał na ciało, lecz tym razem odpowiedziało ono na jego spojrzenie. Rumieniec wpłynął na twarz Avenama, mimo tego nie mógł się poruszyć, gdyż hipnotyzował go rozciągający się przed nim widok.

Gdy usłyszała kroki, nie od razu zareagowała, rozleniwiona i zrelaksowana. Gdy jednak zmusiła się do otwarcia oczu, dostrzegła mężczyznę. Mężczyznę, który się w nią wgapiał.
- o.o
Powoli, ostrożnie, zanużyła się aż po nos. Sparaliżowało ją.

Avenam, nadal zaczerwieniony, nie był przygotowany na takie chwile. Nauczono go jak posługiwać się mieczem ale nie jak zachować twarz w takiej sytuacji.
-Yyy, przepraszam, że przeszkodziłem. - ledwo wybąkał gdyż wstyd niemal odebrał mu głos.

Przyglądając mu się odkryła, że nie był grubiańskim chamem, który by teraz gwizdał na nią, ale szczerzył złośliwie zęby. Była w stanie wybaczyć.
- Nie szkodzi - rzekła. - Powinnam być ostrożniejsza.
Podpłynęła do brzegu i wskazała mu by się odwrócił. Chciała wyjść i się ubrać.
Była przyzwyczajona do męskich spojrzeń, kiedy jeszcze była tancerką. Ale wtedy zawsze była ubrana. No i gapili się zawsze w trochę inny sposób: chciwy, pewny siebie.

Odwrócił się tak jak mu rozkazała. Chwilę później usłyszał plusk wody towarzyszący jej wyjściu z jeziora a następnie miękkie kroki, kiedy szła po tunikę. Kiedy oznajmiła, że się ubrała, Avenam znów spojrzał w jej twarz. Zaskoczyła go reakcja nieznajomej. Spodziewał się wściekłego spojrzenia i przekleństw a ona spokojnie stała naprzeciw niego i patrzyła mu w oczy. Wiedział, że musiał coś zrobić, ale nie miał pojęcia co. Jej twarz przyciągała jego spojrzenie jak magnes. "Nigdy nie widziałem tak pięknej kobiety" pomyślał. Ona nadal stała, jakby na coś czekając.
-Witaj, nazywam się Avenam - nareszcie powiedział.

Nie zwracała na niego szczególnej uwagi, wciągając na siebie sukienkę. Wykręciła wodę z włosów, zgarniając je na ramię. Materiał przyległ do mokrego ciała chłonąc wilgoć, ale nie ukazywała więcej, niż Shilah sobie tego życzyła.
Gdy już się odwrócił, przyglądała mu się uważnie. Wydał jej się jakby... zawstydzony? Nie spodziewała się takiej reakcji. Ciężko było spotkać dobrze wychowanego mężczyznę. Pewnie jakiś rycerz, czy co.
Czekała.
- Mnie wołają Shilah - odpowiedziała na jego prezentację, skinąwszy leciutko głową. Zaplatała włosy w warkocz.

-Miło mi Cię poznać Shilah - odrzekł. Rozluźnił się nieco, lecz mimo tego nadal czuł się dziwnie w jej obecności. - Przepraszam, ale ośmielę się zapytać, kim jesteś Shilah? - Zauważył, że po raz kolejny wymówił jej imię. "Przestań robić z siebie durnia" skarcił się w myślach. Skupił się na jej twarzy, lecz ciężko było nie zauważyć opiętego materiału na jej ciele.

Uniosła brwi by po chwili zmarszczyć je leciutko. Opowiadanie na wszystkie strony o swojej... horrorowatości nie było dobrym pomysłem.
- Tancerką - odpowiedziała. - Praktykuję w mieście. Nie jestem też nikim nadzwyczajnym.
Cała ta sytuacja była trochę żenująca. Naprawdę nie sądziła, że ktokolwiek ją tu zobaczy... cóż... nauczka na przyszłość.
- Czujesz się zażenowany tym, że mnie widziałeś? - spytała ostrożnie.

Nie do końca zrozumiał.
-Chodzi ci o... nagość? - zaryzykował -Głupio mi, naprawdę nie chciałem Cię podglądać, kurczę, no naprawdę jesteś piękna... - urwał. Ale gafa. Skąd taki słowotok? Znów się zaczerwienił -Przepraszam. - Żałował, że nie może cofnąć czasu, do momentu zanim wypowiedział te słowa.
Po raz kolejny się zawstydził. Nie potrafił przy niej utrzymać języka za zębami. Co się z nim działo?

Machnęła dłonią lekceważoco.
- Dobra, było minęło. Nie przejmuj się tym. I przestań się czerwienić, bo ja też zaraz zburaczeję
Wskoczyła zwinnie na jakieś skałki, żeby nie patrzeć mu w twarz. Jego intensywne spojrzenie, w dodatku takie zawstydzone, onieśmielało ją.

-Skąd jesteś? - powiedział. Jej tekst o burakach pomógł mu wrócić do pionu. Postanowił, że od teraz będzie się pilnował. Przyglądał się w zachwycie jak balansuje na głazie. Miała doskonały zmysł równowagi. Avenam znał niegdyś tylko jedną osobę, która mogła jej dorównać. Wydawało mu się, że ów mag już dawno nie żył. Rude włosy powiewały za nią jak ognisty bicz.

Była dobrą tancerką. Miała dobry zmysł równowagi, była zwinna i giętka, co było zresztą cechą charakterystyczną jej... pierwotnej rasy.
- Żyję w Ashilut - rzekła do niego, po czym obejrzała się przez ramię. - Jesteś żołnierzem?

-Tak. Jestem żołnierzem. - Nagle w jego oczach zapanował smutek. -Wszyscy w mej rodzinie byli żołnierzami i teraz wszyscy są martwi. Ja nie znam innego życia. - Odwrócił wzrok w stronę jeziora. - Czy ty kiedykolwiek próbowałaś czegoś innego? Czegoś poza tańcem? - On nigdy nie miał odwagi by odwrócić się od dotychczasowego życia i próby ułożenia go sobie na nowo.

Zaskoczył ją tą nagłą szczerością. Nie spodziewała się tych słów, zwłaszcza, że nie wyglądał na wylewnego.
- Próbowałam wiele rzeczy - rzekła, wspominajac z zastanowieniem rzeź w willi Thane'a. - Ale taniec sprawia mi najwięcej frajdy. No i chyba jednak najlepiej mi wychodzi. Jeśli bycie żołnierzem nie daje ci radości, powinieneś poszukać czegoś innego.

-Dlaczego? Dlaczego miałbym coś zmieniać? Nic innego nie potrafię. A obrona królestwa powinna być zaszczytem, czy nie? - uśmiechnął się smutno i usiadł na piasku, nadal patrząc w błękitną wodę. -Możesz mi powiedzieć, czego jeszcze próbowałaś oprócz tańca, Shilah? Kim byłaś? -Spodziewał się kolejnej odpowiedzi, z której w gruncie rzeczy niewiele wyniknie.

- Bo jeśli coś, co powinno być zaszczytem, zaszczytem nie jest, staje się hańbą.
Stanęła w miejscu i obejrzała się na niego przez ramię. Wydawał jej się bardzo smutny, choć nie wiedziała, czy to nie było tylko takie dziwne wrażenie.
Pokręciła głową.
- Nie powiem ci. Świat wolałby o tym zapomnieć.
Kącik jej warg drgnął w lekkim półuśmiechu bez wesołości.

Zaskoczyła go ta odpowiedź. Co ona zrobiła, że jest w stosunku do siebie tak krytyczna? Kolejny raz na nią spojrzał.
-Aż tak źle? - zawahał się. Kim mogła być ta delikatna kobieta? Widział ją, szczupłą, niezbyt wysoką, piękną dziewczynę a mimo tego nie miał o niej zielonego pojęcia.

- Rzekłabym, że gdyby nie pewne okoliczności, to wyrok śmierci by mnie nie ominął.
Więcej nie musiał wiedzieć.
Wiatr osuszył nieco jej sukienkę i skórę na odsłoniętych ramionach. Czuła na sobie jego spojrzenie.
Zadawała sobie czasami pytanie, czy żałowała tego, co się wtedy stało. Na pewno chciała tego żałować. Ale nie czuła niczego w tym stylu.
- Dla kogo walczysz, żołnierzu?

-Ja... nie wiem. Walczyłem dla królowej. Ona teraz nie żyje i... mamy inną królową. Moje życie teraz chyba należy do niej... - Avenam nie wiedział czy jego przysięga zginęła wraz z władczynią.
-Co oznacza twój tatuaż? Ten na plecach, jakaś liczba chyba? - ciekawe czy chociaż to wyjaśni prosto.

Obróciła się płynnie i opadła na kamień. Siedząc tak oparła brodę na dłoni.
- Zadajesz dużo pytań osobistych - uśmiechnęła się lekko. - Czemu chcesz o mnie tyle wiedzieć?
Dotknęła swojego ramienia.
- Ten znak został wypalony na moich plecach bardzo dawno temu, kiedy jeszcze byłam własnością przemytników. Wtedy nie obowiązywały imiona, tylko numery.

Była niewolnicą. To tłumaczyło jej skrytość. Z pewnością nie zaufa pierwszej lepszej osobie.
-Przepraszam, nie chciałem wyjść na natręta. Po prostu... Chciałem porozmawiać. - Ściągnął buty i wszedł do wody po kostki. -Nie jesteś zwyczajną tancerką. - to było stwierdzenie. Po chwili dodał -Nie mów jeśli nie chcesz. -wzruszył ramionami i spojrzał jej w oczy.

Przechyliła lekko głowę na bok, przyglądając mu się uważnie. Zastanawiało ją to, co mówił. Nie uznała go za natręta, ale nie rozumiała też jego zainteresowania.
Niezwyczajna tancerka.
- Co masz przez to na myśli? - spytała, podkulając pod siebie nogi i naciągając czarny materiał sukienki aż po same kostki.
Rzadko chodziła w czerni. Ale ta sukienka szczególnie przypadła jej do gustu z powodu lekkości materiału.

Wyglądała tak, jak gdyby chciała schować się w całości w czarnym materiale. Naciągając go mocno, opiął się na jej doskonałej tali.
-Wiesz, wydaje mi się, że zwyczajne tancerki nigdy cudem nie unikały kary śmierci. Powiedziałbym nawet, że zwyczajne tancerki nigdy nie zostały by na śmierć skazane. - Obserwował jej twarz próbując odszukać jakieś emocje. Ona jednak nawet nie drgnęła.
Nachylił się i podwinął spodnie do kolan, gdyż nogawki zaczęły moknąć.

Przez chwilę jeszcze przypatrywała mu się z rowagą, potem jednak nie udało jej się powstrzymać od śmiechu. Nie było w tym cienia kpiny.
- Najbardziej zwyczajnej tancerce zdarza się poderżnąć gardło mężczyźnie, który nie odróżnia jej od prostytutki. Myślę, że nie wolno dzielić ludzi na zwyczajnych i niezwyczajnych, oraz takich, którzy są bardziej i mniej narażeni na karę śmierci.
Zadarła lekko sukienkę ukazując skórzaną opaskę na łydce. Świetlny refleks zatańczył na rękojeści sztyletu.
- Mających różne, inne powody.

-Ta kosa pewnie przeszkadza ci w tańcu? - zadrwił z niej -Wydaje mi się, że nikt nie płakałby po zabójstwie gwałciciela. Codziennie zdarza się dużo więcej zabójstw a ich sprawcy nadal są na wolności i nagle biedna tancerka zostaje skazana na śmierć przez samoobronę? - miał nadzieję, że zabrzmiało to wystarczająco ironicznie.
Ściągnął koszulę i rzucił ją na brzeg. Na piersi miał długą bliznę, ciągnącą się spod lewej pachy niemal do pępka. Zanurzył się w wodzie po szyję.

- Małe tancereczki to zazwyczaj są te, które łatwiej zaaresztować. Nie dość, że prawo jest omylne, to jeszcze tchórzliwe.
Uniosła brwi, gdy się rozebrał.
- Mrau, rzeźba~ - wyszczerzyła maleńkie kiełki, po czym rozparła się wygodnie na dużych głazach.
- W każdym razie, moim grzechem nie było zabójstwo gwałciciela. Pozwól jednak, że przykrą resztę zachowam dla siebie.
Obserwowała go z uznaniem.

Zauważył, że go obserwowała. Dziwnie się z tym czuł, ale starał się nie dać tego po sobie poznać.
-Ja też nie jestem święty. Ale co się stało to się nie odstanie. Nie widzę powodów by przemilczeć swoją przeszłość. - zastanowił się chwilę. - Nim stałem się rycerzem jej królewskiej mości miałem własny dom. Ojca, który mnie na swój pokrętny sposób kochał... - głos mu się załamał - Zabiłem go. Ciąży nade mną najgorszy z grzechów, ojcobójstwo. - nigdy nikomu tego nie powiedział. Nawet magowi, z którym się przyjaźnił. - Następnie służyłem u pewnego lorda. Byłem jego popychadłem. Na jego dworze poznałem kobietę. Zaręczyliśmy się. Gdy się dowiedział, zgwałcił ją. Kiedy skończył, poderżnął jej gardło. Mi kazał na wszystko patrzeć. Później wtrącił mnie do lochu. Zginąłbym, ale wtedy przybył Alucard. Zabrał mnie i od tamtej pory jestem Gwardzistą. Nienawidzę tego, ale jestem mu to winny.
Spojrzał na nią. Po policzku spłynęła mu łza.
-Jesteś jedyną osobą, która się tego dowiedziała. Nie wiem dlaczego akurat ty.
Wyszedł z wody i ubrał się powoli nie patrząc w jej stronę. Mimo to czuł na sobie jej spojrzenie.

Przyglądała mu się, zupełnie oszołomiona tym, że opowiedział jej o tym. Jej - zupełnie obcej osobie. Zwłaszcza, że ona nie chciała nic powiedzieć na swój temat.
- To jest smutna przeszłość - podsumowała krótko, bez zbędnych komentarzy.
Ile musiał mieć lat, kiedy się zaręczył? Wyglądał bardzo młodo. Cóż... może to jego wygląd był mylący.
- Ja też nie wiem, czemu to akurat ja - szepnęła. - Nie rozumiem tego. Ale nie roń łez, rycerzu. Znajdą się jeszcze powody by je rzewniej wylewać.
Wczesała palce we włosy i zamknęła oczy.

-Byłaś kiedykolwiek w Laros? - zapytał niespodziewanie. - W tamtejszym parku rósł olbrzymi dąb. Miał rozłożystą koronę. Nie wiem dlaczego, ale nie tracił liści nawet w zimie. Stał niczym kolos. Pod nim zawsze był cień. To było miejsce gdzie przyprowadził mnie przyjaciel. Powiedział, że dopóki owy dąb będzie stał, on nigdy mnie nie opuści. Traktowałem go jak starszego brata. Aż nadszedł dzień kiedy zniszczono Laros. Ezra walczył z najeźdźcami, podobnie jak ja. Nawet nie wiem kiedy się rozdzieliliśmy. Gdy się ocknąłem próbowałem go odnaleźć. Minęło wiele czasu nim trafiłem do parku. Pomyślałem, że może czeka na mnie uśmiechnięty pod dębem. Tylko, że z dębu został sam popiół. - urwał. Nigdy go nie opłakałem. Ani Ezry, ani dębu. - Gdy to dostrzegłem, zrezygnowałem z dalszych poszukiwań. - nagle się wściekł. Spojrzał płonącym wzrokiem na Shilah. - Ja nie chcę ich nienawidzić. Ale nie potrafię. Oni odebrali mi resztę tego co zostało mi w życiu. Odebrali mi jego cel. - Opuścił głowę. - Byłaś w Laros? - spytał ponownie.

- Pewnie, że byłam w Laros - rzekła ostrożnie, przyglądając się jego gniewnym oczom. - Kiedy mówisz o tej nienawiści, masz na myśli tych... "najeźdźców"? Tych, którzy zniszczyli Laros i drzewo?
Jakby wstąpił w niego inny duch. Poczuła coś dziwnego na wysokości serca.

Zauważył jakby zmianę w spojrzeniu Tancerki.
-Nie nienawidzę ich. - odparł niemal spokojnie. - Nie nienawidzę ich. - powtórzył - To jest coś dużo głębszego. Ja.. chciałbym móc sprawić im ten sam ból, jaki oni sprawili mi. Chciałbym móc im się przyglądać, gdy wszystko co kochają przepada. - Nie potrafił dalej mówić.

- Cóż...
Podniosła się i zwinnie, lekkimi kroczkami zeszła z głazów na piasek. Stanęła prosto, przenosząc ciężar ciała na jedną nogę. Sukienka zafalowała lekko na wietrze, a Shilah zacisnęła palce jednej ręki na przedramieniu drugiej.
- Muszę cię zmartwić - rzekła powoli. - Na tym świecie nie ma niczego, co mogłabym kochać. Ból także nie łatwo mi zadać.
Utkwiła spojrzenie w jego oczach.
- Przyjdź tu, rycerzu. Przyjdź i zemścij się.

Stracił równowagę. Nie potrafił skleić tego w całość. Podświadomie zrozumiał, jednak nie chciał przyjąć tego do wiadomości.
-Ty nie żartujesz. - wyszeptał, gdy spojrzał w jej oczy. Zaskoczenie zalało go jak fala. Powoli podniósł się na równe nogi. Wyciągnął miecz. Zrobił krok i się zawahał. Nie potrafił. Całe życie na to czekał a teraz zawiódł. Miecz wylądował w piasku. Chwila niepewności minęła. Nie potrafił. Decyzja zapadła.
-Wybacz mi, Tancerko z Ashilut, wybacz mi Shilah. - była tylko tym i nikim więcej. Nic innego się nie liczyło.

Zaskoczył ją, ale wyraz jej twarzy nie uległ zmianie. Obserwowała go tylko spokojnie.
- Nie czuj goryczy - powiedziała spokojnie. - Pocieszę cię, że byłam marionetką w tym, co się tu działo. A najedźcy, o których mówisz, już nie istnieją. Z tego, co wiem.
Ruszyła spacerowym krokiem wzdłuż brzegu, brodząc w wodzie po kostki.
- Nic z tego, co zrobiłam, nie było zamierzone... - postmutniała. - Niebo mi przebaczyło, ale ja nie potrafię sobie przebaczyć.

-Ja... - nie mógł powiedzieć, że jej wybaczył. Nie widział w niej winy. Jednak gorycz pozostała. Może to ona go zabiła. Ruszył powoli za nią. Dzieliło ich pół metra, mimo tego czuł jej zapach. Musiał zapytać. -Ilu wtedy zabiłaś? - Nie było to zbyt delikatne, lecz nie potrafił inaczej.

- Niewielu - odpowiedziała bez wyrazu, ale szczerze. - Byłam wtedy tylko w jednym miejscu. Wszyscy tam byliśmy. Nie chodziliśmy po mieście i nie zarzynaliśmy ludzi po kolei. Wszystko po prostu... zostało nagle zrównane z ziemią. Nie wiem w jaki sposób.
Otoczyła się ramionami, nie spuszczając wzroku z jego twarzy.
- Tak naprawdę to dopiero później dowiedziałam się, co się tu stało. W tym czasie w Laros przebywali także moi rodzice.

-Przykro mi. -zdał sobie sprawę, że współczuje młodej kobiecie. Mimo wszystko. Zastanawiał się nad sobą i nad nią. Widział, jak wiele ich łączy, lecz także wiele ich dzieli. Być może jest to przepaść, której nigdy nie pokonają. Ale on miał zamiar spróbować, gdyż polubił Shilah. Była to pierwsza osoba, do której zbliżył się, choć odrobinkę, od czasu straty Ezry. Musiał spróbować.

- Niech nie będzie ci przykro. Jesteśmy kwita.
Zakasała sukienkę do kolan, by móc wejść trochę głębiej i ruszyła znów brzegiem wody. Wyschła już cała, tylko włosy były jeszcze trochę wilgodne przy skroniach.
Zwrócona była tyłem do niego.
- I co zamierzasz z tym zrobić? Nie będziesz się na mnie mścił? - odezwała się po długiej minucie ciszy.

-Nie. - decyzja zapadła. Nie odwróci się od niej. Nie może. Zrównał się z nią. - Shilah. Ezra powiedział mi kiedyś, że to nasze czyny świadczą o tym kim jesteśmy. Ty nie jesteś złą osobą. Nie potrafiłbym cię zabić.

- W takim razie zaprzeczasz słowom swojego przyjaciela? - zdziwiła się. - Zgodnie z tym, co powiedział wynika zupełnie odwrotny wniosek.
Uśmiechnęła się, rozważając to przez chwilę.
- Ja myślę, że twój przyjaciel miał w dużym stopniu rację. Ale uważam także, że każdy człowiek ma szanse na zmianę. I wybaczenie.

-Dlaczego twierdzisz, że zaprzeczyłem jego słowom? Sama powiedziałaś, że nie miałaś pojęcia co stało się w Laros. Na pewno tego nie chciałaś. - uśmiechnął się do niej. - Ja... Wydaje mi się, że ty się zmieniłaś. - Gdyby tego nie żałowała, nie pozwoliłaby mu na zemstę. Dla niego to wystarczający dowód.

Wyszczerzyła szeroko kły.
- Nie zmieniłam się - rzekła. - Jestem taka, jaką byłam zawsze. Ale wtedy... nie wiem, jak to nazwać. Coś mnie jakby opętało.
Wzruszyła ramionami.
- Poczułam wtedy przemożną żądzę mordu. Prawdę mówiąc, nie wiem nawet, czy robiłam to świadomie czy nie. Ciągle się dziwisz, że nie chciałam o sobie opowiedzieć?
Popatrzyła na niego, odgarniając włosy na ramię.

-Nie zmienisz przeszłości. Nikt nie zmieni. - na chwilę jego spojrzenie stało się nieobecne. - Jednak trzeba się z nią zmierzyć, bo gdy tego nie zrobimy nasze demony rosną w siłę a ich bronią jest strach. Dzisiaj mi to uświadomiłaś, Shilah. Dziękuję ci. I przepraszam, oraz wybaczam, jeśli ma to dla Ciebie jakiekolwiek znaczenie. - Zatrzymał się i uśmiechnął promiennie. - Nosiłem moje problemy jak brzemię, które dzięki tobie zrzuciłem. - Popatrzył na nią z wdzięcznością i przygładził włosy, które potargał mu wiatr.

- Cieszę się.
Jej twarz również rozjaśnił pogodny uśmiech.
- Nie wolno żyć przeszłością, ani dźwigać jej na plecach. Trzeba się z nią pogodzić i pilnować, by nie zatoczyła koła. No i myślę, że powinieneś odrzucić swój smutek.
Stanęła przed nim i położyła mu rękę na głowie. Wyglądało to dość zabawnie, z racji tego, że była przy nim dość niska.
- Choćby przez wzgląd na swoją ukochaną - uśmiechała się.
Okręciła się w miejscu, splotła dłonie za plecami i poszła dalej wolnym krokiem.

Zaskoczyła go, kiedy do niego podeszła. "Przez wzgląd na swoją ukochaną"?
-Tak. Najwyższy czas zacząć od początku. A ty? Co zamierzasz?
Nadal szedł obok niej i patrzał na jej twarz.

- Ja? - wzruszyła ramionami. - Jeśli chodzi o moje życie, to nasza rozmowa niczego nie zmieniła. Jest mi tylko trochę lżej, wiedząc, że wybaczyła mi... osoba, którą zraniłam. A poza tym, to żyję dalej tak samo. Będę dalej tańczyć.
Uniosła wzrok w niebo.
- Łoł... kiedy się ściemniło?

Rozejrzał się.
-Nie wiem. - uśmiechnął się i wszedł do wody po pas. Chwilę później wrócił z dużą różową lilią. -Jeszcze raz Ci dziękuję. - Podał jej kwiata a następnie nachylił się i pocałował w policzek. Zawahał się widząc z bliska jej pełne usta.

Przyjęła kwiat z uśmiechem, a gdy otrzymała buziaka w policzek, natychmiast skryła twarz w różowych płatkach.
- Proszę mnie tak nie zawstydzać - zaśmiała się, udając oburzenie.

-Nareszcie to nie ja jestem zawstydzony. -roześmiał się szczerze. Pierwszy raz od wielu miesięcy. Zaraz jednak spoważniał. -Spotkamy się jeszcze Shilah? - bardzo chciał ją lepiej poznać.

Pogładziła płatek lilii palcem.
- Myślę, że tak. Jeśli nie zaczniesz mnie unikać, to na pewno~ - mruknęła do niego z rozbawieniem.
Wraz z nadejściem zmierzchu, zrobiło się trochę chłodniej, więc wyszła z wody. Przygładziła sukienkę.
- Zdaje się, że czas na mnie.